به گزارش خبرنگار مهر، جز بسیار آثاری که در استودیوهای ضبط ساده و بیدغدغه با کمترین خلاقیتها و تلاش برای ایجاد نوآوری تولید میشوند، مستندسازانی هستند که برای یافتن بدیعترین و مغفول ماندهترین مفاهیم و موضوعها به هر کجای این کشور پنهاور سر میزنند و برنامه میسازند.
یکی از این برنامههای در حال پخش مستند "الفبا" است که به کارگردانی امیر رضا زیتونی و تهیهکنندگی رضا خوشدل راد از شبکه اول سیما روی آنتن میرود. در هر قسمت از این مستند، سازندگان به یکی از روستاهای دورافتاده که شاید کمتر پای اهالی تلویزیون به آن باز شده باشد، سر میزنند و از کلاسهای درسی گزارش تهیه میکنند که در دور ترین نقاط معلمانی خلاق و نوآور دارد.
آموزگارانی که از شهر و دیار خود کوچ کرده و علاوه بر اینکه حاضر به تدریس در نقطهای دور از ایران در شرایطی سخت شدهاند، در تدریس خود نیز دست به نوآوری زده و هر کدام با ویژگیها و خصوصیات منحصر به فردی بهترین شرایط آموزشی برای شاگردان مستضعف خود را فراهم کردهاند.
معلمانی که در روستاهایی که حتی مردم در تامین نیازهای اولیهشان نیز دچار مشکل هستند، برای دانش آموزان با کمترین امکانات مدرسه الکترونیک هوشمند راه انداختهاند یا استفاده از رایانه را نیز در کنار دیگر آموزشها به دانش آموزانشان یاد میدهند، نمونهای از این افراد هستند.
سازندگان "الفبا" با تشکیل شورایی از متخصصان آموزش، طی یک سال و نیم جستجو، این معلمان را یافتهاند و از آنجایی که در هنگام ضبط برنامه به نقاطی میرفتند که خبری از هتل یا مسافرخانه در آنجا نبوده است شب را در همان کلاسهای درس به سر میبردند. گرچه گاهی روستاییان با لطف و محبت خود آنها را به نوبت در منازلشان اسکان میدادند.
با این حال مستند یکی از ژانرهایی است که بیتوجه مانده و مظلوم است که از جانب مدیران و بالطبع از جانب مخاطبان نیز توجه کمتری به آن میشود. اختصاص یافتن کمترین بودجهها و قرار دادن آثار مستند در بدترین زمان جدول پخش نمونهای از این بیتوجهیها است که منجر به فرهنگسازی و بالا بردن سطح سلیقه و انتخاب مردم نیز نمیشود.
اما نادیده گرفتن تلاش مستندسازان آن هم برای ساخت آثاری فراتر از پایتخت و پرداختن به موضوعهای جدی، از انصاف به دور است و میتوان این امید را داشت که در شبکه مستند، شاهد جایگاه رفیعتری برای این ژانر تاثیرگذار در تلویزیون ایران باشیم.
-------------------
مریم عرفانیان
نظر شما