نشانه ای از شکاف در نظام اسد نیست/ سران مخالف سوری جایگاه مردمی ندارند

*با توجه به اینکه به شرایط سوریه اشاره کردید، نظر خودتان درباره آینده این کشور چیست؟

- پیش بینی درباره آینده سوریه سخت و دشوار است، اما می توانیم بگوییم که طی شش ماه از آغاز بحران در این کشور، هیچ نشانه ای از تزلزل و شکاف در نظام اسد دیده نشده است. همانگونه که در لیبی و یمن شاهد این شکافها بودیم. عناصر اساسی در بقای قدرت نظام دمشق که مجموعه ای از چند مسئله هستند، همچنان وجود دارند. مهمترین عنصر قدرت نظام سوریه ارتش است که تاکنون شاهد شکاف جدی در آن نبوده ایم. حتی شخصی همچون سرهنگ "حسین الهرموش" که از ارتش جدا شد و برخی رسانه ها درصدد بزرگ جلوه دادن مسئله جدایی اش بودند، بازداشت شد و به سوریه بازگردانده شد. وی در اعترافاتش از دروغین بودن وعده های مخالفان شکایت داشت و تاکید کرد آنها به هیچکدام از وعده هایشان در زمینه ارائه کمک مالی و تسلیحاتی به مخالفان درون سوریه عمل نکردند. بر این اساس، ما شاهد هیچ گونه شکاف جدی در ارتش نبوده ایم.

 

در کنار موسسات نظامی سوریه که طی ماههای اخیر تزلزلی در آنها مشاهده نشده، دو شهر بزرگ دمشق و حلب قرار دارند که روی هم رفته نیمی از کل جمعیت سوریه را در خود جای داده اند. ما تاکنون در این دو شهر شاهد هیچ گونه تحرک جدی علیه نظام دمشق نبوده ایم. البته در برخی مناطق حومه دمشق اعتراضاتی دیده شد که نمی توان آنها را مورد استناد قرار داد. چند وقت پیش در شهر حلب یک روز پس از اینکه گروهی کوچک در مخالفت با نظام تجمع کردند، فردای آن روز کل مردم ساکن شهر به خیابانها آمده و از نظام اسد حمایت کردند که پاسخ محکم و قاطعی از سوی مردم بود تا جایی که دیگر اعتراضاتی در حلب دیده نشد.

البته اهمیت دمشق و حلب تنها به جمعیت بالای این دو شهر بزرگ مربوط نیست، بلکه این دو شهر از لحاظ سیاسی و اقتصادی تاثیر بسزایی بر رقم زدن تحولات آتی این کشور دارند. البته باید گفت که ساکنان این دو شهر که اکثر آنها نیز در بازار تجارت فعال هستند درصدد آرامش و ثبات در سوریه هستند و این امنیت را به نفع خود می دانند.
 

از سوی دیگر، در سالهای اخیر یک ائتلاف تاریخی میان علویها، مسیحیان، دروزیها و کردهای سوریه وجود داشته که از عناصر قدرت این نظام به شمار می رود. هیچ یک از این طوایف تاکنون تمایلی به تغییر وضعیت سوریه نشان نداده اند. البته آنان به لزوم انجام اصلاحات و پیشرفت سیاسی و اقتصادی کشور توجه دارند، اما تاکنون در مواضعشان هرگز به حد مواجهه با نظام نرسیده و تمایلی نیز به آن ندارند.
 

باید به این مسئله اشاره کرد که مسیحیان سوریه در ماههای اخیر نسبت به آینده این کشور بسیار نگران بوده اند، من خود در سفری که اخیرا به دمشق داشتم با نگرانی شدید آنها از آینده نظام روبرو شدم. آنها به مسیحیان عراق توجه دارند که پس از اشغال این کشور با مشکلات متعددی روبرو شده تا جایی که مجبور شدند آواره دیگر کشورها شوند. مسیحیان سوریه نمی خواهند سرنوشت مسیحیان عراق برای آنها نیز تکرار شود.

از سوی دیگر، از آغازین روزهای اعتراضات سوریه شعارهایی تکان دهنده علیه علویهای سوریه سر داده می شد. در این شعارها مخالفان به صورت علنی فریاد قتل علویان را سر می دادند که مسئله ای خطرناک محسوب می شود. قشر علویان سوریه نیز در این راستا به نظام تکیه دارد تا آنها را در برابر خطرات حفظ کند.

در ماههای اخیر برخی از علویان ساکن سوریه تنها به علت اعتقاداتشان کشته شده اند و من تصاویر برخی از این اقدامات را دیده ام که به عنوان مثال جوانی به علت داشتن بازوبند "یا علی" به شکل تکان دهنده ای به قتل می رسد. یا اینکه در ماه مبارک رمضان و دقیقا پس از برگزاری مراسم نماز شعارهایی توهین آمیز علیه زنان علوی سر داده می شد. اینها مسائل ساده ای نیست و بسیار خطرناک و رعب انگیز هستند. متاسفانه جریانهای مخالف سوری نیز توان کنترل شراط را ندارند و حتی در بین مردم جایگاه تاثیرگذاری ندارند. بسیاری از رهبران مخالف نیز به این مسئله واقف هستند و زمانی که اسد آنها را به گفتگو فراخواند به علت نداشتن جایگاه مردمی از حضور در گفتگوها سر باز زدند. در واقع رهبران مخالف سوری جایگاهی در بین مردم این کشور ندارند و حتی اکثر مردم اگر آنها را در بین خود نیز ببینند، آنها را نمی شناسند. این نقطه ضعف بزرگی برای مخالفان سوری محسوب می شود.

به دلیل همین نداشتن جایگاه مردمی در هنگام دعوت اسد به گفتگو، بسیاری از رهبران مخالف محافظه کارانه عمل کردند. البته برخی از این سران مخالف از جمله "میشل کیلو" و "حسن عبدالعظیم" زمانی که مشاهده کردند اوضاع کشور به سمت و سوی خطرناکی در حال پیش رفتن است به خیابانها آمده و تاکید کردند که با خشونت، مسلح شدن مخالفان در جریان اعتراضات و دخالت بیگانگان مخالف هستند، اما در دوران سکوت همین سران مخالف گفته می شود 3000 سوری کشته شده که 700 تا 800 نفر آنها از نیروهای ارتش سوریه هستند. زمانی که برخی به وقوع انقلاب در سوریه اشاره می کردند ما می گفتیم که اگر این واقعا انقلاب است پس چرا آنها مردم را به گروگان گرفته و به دار می آویزند و از اقدامات خود تصویربرداری می کنند. آیا این واقعا انقلاب است؟ ما شاهد وقوع چنین مسائلی در مصر نبودیم.