به گزارش خبرنگار مهر، مراسم رونمایی از ترجمه ایتالیایی دو رمان «پرنده من» نوشته فریبا وفی و «استخوان خوک و دست‌های جذامی» نوشته مصطفی مستور عصر دیروز یکشنبه 17 مهر با حضور فلیچتا فرارو، مدیر انتشارات پونته 33، آنتونیا شرکا، مصطفی مستور، فریبا وفی، نویسندگان و علاقه‌مندان ایرانی و ایتالیایی در محل فروشگاه شهر کتاب مرکزی برگزار شد.
فرارو در این برنامه گفت: وقتی سخن از ادبیات فارسی می‌شود، منظورمان در واقع ادبیات ایران است چون ایران کشوری است که بیش از همه کشورها در آن به فارسی تکلم می‌شود. البته می‌توانیم کشورهای تاجیکستان و افغانستان را به علاوه مهاجران فارسی زبان در همه نقاط دنیا را هم در نظر داشته باشیم. وقتی می‌گوییم ادبیات، منظورمان عمدتا ادبیات است ولی مقالات را هم در نظر داریم و به نظرم این حوزه در ایتالیا طرفدار دارد و می‌تواند طرفداران بیشتری هم داشته باشد.
وی افزود: در انتشارات پونته 33 تمرکزمان بیشتر روی ادبیات معاصر ایران است. این خبر را هم بدهم که آقای مستور به تازگی مجموعه‌ای از اشعارش را به ایتالیا آورده که قرار است آن را چاپ کنیم. این انتشارات به دلیل الهام از شهر اصفهان و سی‌وسه پل است که پونته 33 نام گرفته و دفتر ما هم از سال پیش فعالیت خود را در فلورانس آغاز کرده است که این شهر با اصفهان خواهرخوانده است. علت راه‌اندازی این انتشارات به دلیل روابط فرهنگی خوبی است که ایران و ایتالیا از قدیم با یکدیگر داشتند.
فرارو ادامه داد: بیشتر متون کلاسیک ادبیات فارسی به ایتالیایی ترجمه شده است اما جای ادبیات معاصر ایران در ایتالیا خالی است. بنابراین دیدیم می‌توانیم با ترجمه و نشر آثار معاصر ادبیات فارسی شروع کننده ارتباطات قوی‌تری بین دو کشور باشیم. وقتی بعد از 8 سال حضور در ایران و کار در سمت رایزن فرهنگی سفارت ایتالیا به کشورم برگشتم، اندوخته زیادی داشتم اما بیش از پیش متوجه شدم که در ایتالیا حرف‌های زیادی راجع به ایران و رویدادهایی مانند انقلاب و جنگ زده می‌شود. اما متاسفانه متوجه شدم آن‌چه بیشتر درباره ایران نشر پیدا می‌کند، مسائل کلیشه‌ای و پیش‌داوری‌هایی است که مطرح می‌شود و محور صحبت‌ها هم عمدتا سیاست است.
مدیر انتشارات پونته 33 گفت: مثلا وقتی صحبت از ایران می‌شود، اولین مساله‌ای که از من پرسیده می‌شود موضوع حجاب است. برخی مواقع از زندگی آشفته جوانان در شهرهای بزرگ صحبت می‌شود ولی ایران نسبت به سال 1982 که برای اولین بار دیدمش، خیلی عوض شده است اما درباره نسلی که امروز در ایران زندگی می‌کند، کمتر صحبت می‌شود. به نظرم ادبیات ایران می‌تواند معرف ناگفته‌هایی درباره این کشور باشد. یک جهانگرد گفته است برای این که یک کشور را بشناسی یا باید به آن سفر کنی یا باید ادبیاتش را بخوانی. ما هم فکر کردیم برای شناساندن ایران، از راه دوم استفاده کنیم و آثار نویسندگانی را برای چاپ انتخاب کنیم که در ایران امروز زندگی می‌کنند.
وی گفت: روی این سخنم با مخاطبان ایتالیایی است و می‌خواهم بگویم الگوی رمان در ایران، جدید است. آن‌چه پیش از دوره معاصر در ایران رواج داشته، بیشتر نظم و شعر بوده است. در این 100 سال که از تولد نثر و رمان در ایران می‌گذرد، ادبیات مسیر درازی را طی کرده و در دهه‌های 30 و 40 نویسندگان متعهدی را به خودش دیده است. البته در این دهه‌ها بیشتر نویسندگان از خانواده‌های متمول بوده‌اند و می‌توانسته‌اند به خارج از ایران رفته، تحصیل کنند و بازگردند. بنابراین کتاب‌هایشان را بیشتر مردم طبقه خودشان می‌خواندند و امکان این که مردم عامه این کتاب‌ها را بخوانند نبود.
فرارو ادامه داد: ولی بعد از انقلاب شرایط تغییر کرد. البته بعد از تعلیق اولیه و جا افتادن قضایا، نویسنده‌ها امکان بیشتری پیدا کردند تا با مردم باشند. همچنین سطح سواد بومی بالا رفت و تعداد متقاضیان ورود به دانشگاه هم افزایش یافت. نه تنها نویسنده‌ها بلکه خواننده‌ها هم این امکان را پیدا کردند که به متونی که علاقه دارند، برسند. یک نکته دیگر این که برخلاف پیش از انقلاب، امروز نویسنده‌ها از نقاط مختلف ایران فعال هستند. به عنوان نمونه 2 نویسنده‌ای که کتابشان را ترجمه کردیم یکی آقای مستور است که مهندس و اهل اهواز است و یکی هم خانم وفی است که اهل تبریز است و خانه‌دار.
این ناشر ایتالیایی افزود: ادبیات امروز ایران، وسیله‌ای شده است تا نه تنها مسائل اجتماعی مطرح شود، بلکه نویسنده‌ها از مسائل خودشان حرف بزنند. امروز سبک تغییر کرده و لحن صریح‌تر، راحت‌تر و حتی مینی‌مالیستی‌تر شده و خواندنش برای خواننده راحت‌تر است. به علاوه مضامین هم تغییر کرده و وقتی واکنش خواننده‌های ایتالیایی را هنگام خواندن این کتاب‌ها می‌دیدم، متوجه شدم که سادگی لحن باعث نشده ارزش کار پایین بیاید و در عین حال امکان تعمق هم فراهم شده است. به طور خلاصه این امکان وجود دارد که به کمک ادبیات معاصر ایران، مردم ایتالیا بتوانند وارد زندگی بشوند.
وی گفت: در ادامه این روند، کتاب‌های «چهل‌سالگی» و «انجیر‌های سرخ مزار» را زیر چاپ داریم و در حال بررسی کتاب‌های دیگر هستیم. از آن‌جایی‌که انتشارات پونته 33 می‌خواهد یک موسسه فرهنگی باشد، می‌خواهیم از گرافیست‌های ایرانی برای انجام کار تصویرگری کتاب‌ها دعوت کنیم. 2 کتابی را هم که برای رونمایی‌شان این‌جا جمع شده‌ایم، ایمان راد تصویرگری کرده است که این موضوع باعث شد کتاب‌ها بهتر دیده شوند و بهتر به فروش بروند.
در ادامه این برنامه فریبا وفی گفت: وقتی به من گفتند کتابم به ایتالیایی ترجمه می‌شود، به دلیل جایگاه ایتالیا بین مردم ایران، خیلی خوشحال شدم. چون هم ما ایتالیایی‌ها را می‌شناسیم و هم آن‌ها با فرهنگ ما آشنایی دارند. به نظرم ادبیات راه بسیار خوبی برای آشنایی انسان‌ها با یکدیگر است. «پرنده من» سومین کتاب و اولین رمان من است که سال 80 در ایران منتشر شد.
وی افزود: برداشت غربی‌ها از زندگی امروز ما، تصویر کاملی نیست. در ایتالیا از من می‌پرسیدند در کشور شما دختر و پسر می‌توانند در خیابان کنار هم راه بروند؟ ولی وقتی با افرادی که کتابم را خوانده بودند، در شهرهایی که می‌رفتیم، روبرو می‌شدم برخورد دیگری می‌کردند. چون بعد از خواندن کتاب، با آن‌ها مشترکاتی پیدا کرده بودم. به من می‌گفتند زن ایتالیایی هم همین مشکلات را دارد.
این نویسنده گفت: می‌خواهم از 2 تجربه‌ام در ایتالیا بگویم. در یکی از شهرها بودیم که عده‌ای زن به سمت ما آمدند و خودشان را زنان کاغذی معرفی کردند. این افراد، کتاب‌ها را می‌خواندند و هر فرد از آن‌ها یک فصل را حفظ می‌کرد. در مجموع همه با هم کتاب‌ها را حفظ می‌کردند. من از زبان ایتالیایی هیچ نمی‌دانم. ولی وقتی زنان کاغذی کتابم را برایم می‌خواندند، احساس می‌کردم با کارم ارتباط برقرار کرده‌اند و ترجمه متن را فهمیده‌اند.
وفی گفت: تجربه دیگرم این که در چند شهری که رفتیم، در برخورد با مخاطبان دریافتم آمده‌اند ببینند جهان نویسنده چگونه است و با مشکلاتش چگونه کنار می‌آید. انتظار نداشتند نویسنده بیاید و مشکلات جهان را حل کند. می‌خواهم بگویم برداشت انتزاعی نداشتند و برداشتشان از نویسنده طبیعی بود.
نظر شما