رهایی سهم قیصر از قفس شد

او سالهای سال با ما زیست و بی ما زیست، رنجِ بزرگِ درد را در خورجینِ خاطراتِ سالهای گفته و نگفته خویش به فریادی ابدی برآمد، فریادی که  رنج زیست و توالی جانفرسایش را از تن کلمات زدود و در پیوندی عمیق آن چنان حرفِ روزگار دور و دیر و امروز را به هم آمیخت که گویی هم تشنگانِ معرفت آن همه سال از یاد شده را به درکی ژرف برآمده بود هم انسان روزگار امروز را...!

قیصر را اگر چه سخت می توان شناخت و ابعاد وجودی او را هرگز نمی توان آنسان که شایسته اوست به صحنه سخن برآمد اما می توان به میراث ارزشمندی که برای ما به یادگار نهاد عشق ورزید و بالید چرا که آنها که به راه روشن حضرت دوست پای می نهند را به قول خود او پیش از آنکه باخبر شوی عزیمت کرده اند و در ناگهانی از هیجان و هراس و مرگ می مانی که او که بود و چه می گفت...!

قیصر حرف ناتمام همه ما بود و ناتمامیهای همیشه ای که هرگز میل پایان ندارند، قیصر از جنگ، از صلح، از جنگ و صلح و از عشق و آزادگی نوشت تا یادداشتهای دردهای جاودانه اش را تا سالها با خود زمزمه کنیم. او آمده بود تا یکبار دیگر عشق را و آدمی را به معنا و تجربتی تازه بنشیند اما مرگ فرصتی بیش از این به او نداد و لحظه عزیمتش ناگزیر شد. عزیمتی که هرچه از آن دورتر می شویم مجال تازه تری در معنایش می یابیم و چه بسیار لحظاتی نامکشوف در شعر او که ناتوانی ما را در درک آن همه زیبایی و رازآلودگی بیشتر می نمایاند.

هرگز از خاطر پرغبارم تنفس صبح بی قیصر را از یاد نخواهم برد و همچنان حسرت شعر بی قیصر ایران را می خورم که ای کاش مرگ خود نیز در آن لحظات سهمگین پیش از ورود به آستانه ی جانِ قیصر زمین می خورد و می مُرد.

جهانِ شاعری بی دادرس شد
غزل بی یاور و بی همنفس شد
کبوتر ناگهان بی بال و بی پر
رهایی سهم قیصر از قفس شد

 

.........................................
وحید کیانی
از شاگردان مرحوم قیصر امین پور