به گزارش خبرنگار مهر، نشست رسانه‌ای نمایش "پایکوبی اسبها، پشت پنجره" صبح امروز یکشنبه 29 آبان‌ماه با حضور هادی کمالی مقدم کارگردان، مینا بزرگمهر طراح و بازیگر، فرشاد فزونی آهنگساز و رضا بهجت طراح نور نمایش در تالار وحدت برگزار شد.
در ابتدای این نشست کمالی مقدم درباره اجرای این نمایش گفت: نمایش "پایکوبی اسبها، پشت پنجره" شش ماه تمرین شده است. این نمایش یک اجرای محیطی است که بیشتر هدفش احیا فضاهای مرده و فراموش شده است. شیوه کار ما این است که به این نوع فضاها برویم و با اجرای نمایش این فضاهای مرده را احیا کنیم.
وی ادامه داد: افرادی که در این نمایش با ما همکاری می‌کنند برخی از قبل تجربه فعالیت حرفه‌ای تئاتر را داشته‌اند و برخی هم تازه‌‌کار هستند و مدتی در کارگاه‌های آموزشی زیر نظر من تعلیم دیده‌‌اند تا با فضای کار ما آشنا شوند. چون این نمایش محیطی اجرا می‌شود به امکانات صوتی حرفه‌ای نیاز دارد اما متاسفانه امکاناتی مثل میکروفن و میکسر ناقص در اختیار ما قرار گرفته و باعث شده در برخی جاها با مشکلات صدا روبرو شویم. درحال حاضر در حال تنظیم صداها هستیم و امیدوارم که به تقاضای ما ترتیب اثر داده شود.
وی درباره بینا رشته‌ای بودن این اجرا توضیح داد: ما گروهی هستیم با نام گروه تئاتر "نوآر". یکی از کارهایی که این گروه انجام می‌دهد اجراهای محیطی است. تلاشمان این است که از سالن‌های تئاتر بیرون بیاییم و به فضاهایی برویم که کمتر در آنها تئاتر اجرا می شود. در این اجراها ما از گروه‌های مختلف هنری، ورزشی، فرهنگی و... برای همکاری دعوت می کنیم تا ملاقاتی بین رشته‌های مختلف در بگیرد و همه به یک ایده مشترک برسند.
وی ادامه داد: گروه ما فضای پارکینگ تالار وحدت را که در واقع محل ضایعات بود برای اجرا به آقای پارسایی پیشنهاد دادیم که مورد قبول قرار گرفت. اما در اجرا با مشکلاتی روبرو شدیم و مجبور شدیم بیشتر انرژی مان را به جای اجرای نمایش بر روی پی‌گیری برای ساخته شدن این فضا اختصاص دهیم.
وی خاطر نشان کرد: قرار بود این نمایش 30 اجرا داشته باشد اما به دلیل آماده نشدن پارکینگ تالار وحدت اجرای ما به 12 اجرا موکول شد. قرار بود اواسط شهریور تا اواخر مهر این نمایش اجرا شود اما به دلیل دوباره کاری‌ها تا امروز به تعویق افتاده است و بقیه اجراها هم باید بعد از محرم و صفر باشد. البته اگر برنامه ریزی درستی برای حل مشکلات سرمایی این فضا انجام شود.
کمالی مقدم در پاسخ به خبرنگار مهر درباره تغییراتی که در متن نمایشنامه داده شده تا اجرای محیطی درستی شکل بگیرد گفت: تینوش نظم جو زمانی که متن این نمایش را ترجمه می کرد به من اطلاع داد که نمایشنامه را برای من ترجمه کرده است و من هم استقبال کردم. تمرینات نمایش ابتدا با گروه دیگری آغاز شد و در خانه هنرمندان به صورت یک رپرتوار اجرا شد.
وی ادامه داد: سه سال پیش هم در شهر کرج زمان جشنواره تئاتر فجر این نمایش در یک کارگاه سفال روی صحنه رفت. آقای پارسایی وقتی که فیلم کار ما را دیدند پیشنهاد کردند که در پارکینگ تالار وحدت نمایش را اجرا کنیم. ایده اجرای این نمایش در پارکینگ را با مینا بزرگمهر در میان گذاشتم و قرار بر این شد که المان‌هایی که در این کار وجود دارد به صورت یک کاراکتر درآیند. البته در پس زمینه و کمی در تاریکی.
وی بیان کرد: در این نمایش ما زندگی آدم‌هایی را می‌بینیم که در حاشیه جنگ دچار تزلزل می‌شوند و به سمت حاشیه می‌روند. این یک متن ضد جنگ است که در فضای فانتزی سیاهی تجربه می‌شود چون خود ماتئی ویسنی‌‌یک هم خودش این فضا را لمس کرده و نصف این نمایش را در رومانی نوشته و بعد از اینکه کارهایش توقیف شده است و به فرانسه پناهنده شده، باقی نمایشنامه را در فرانسه به نگارش درآورده است.
کمالی مقدم ادامه داد: در این نمایش قصد بر این نبوده که جنگ را به تصویر بکشیم، بلکه بیشتر می‌خواستیم آفساید و حاشیه‌های جنگ را ببینیم. بنابراین تصمیم گرفتیم به سمت صلح پیش برویم اما چون نمی‌خواستیم که نمایش فضای شعاری داشته باشد اجرا بین جنگ و صلح در نوسان است. بیشتر به صورت بداهه خوانش‌های مختلفی از نمایش را در طول تمرین‌ها شکل دادیم.
وی خاطرنشان کرد: شکل و شیوه کارهای ما به صورت بداهه است و هیچ اجرایی شبیه اجرای قبلی نیست چون هر شب اتفاق جدیدی در نمایش روی می‌دهد. من همیشه به استقبال لحظه‌‌های ناب و اتفاق‌های پیش‌بینی نشده می‌روم.
در ادامه جلسه مینا بزرگمهر درباره گرایشش به این نوع تئاتر گفت: بخشی از تحصیل من در رشته معماری و بخشی در زمینه تئاتر بوده است. بخشی از معماری برایم جذابیت دارد که از زندگی انسان‌ها می‌آید. تصمیم گرفتم به سراغ این موضوع بروم که چطور می‌توان با اجرا به فضا هویت داد و در این میان با هادی کمالی مقدم آشنا شدم و خود را با نظرات او همسو دیدم.
وی افزود: طراحی‌هایی که من برای این کار داشتم زمان اجرا در این محل کاملاً متحول شد و به شکل دیگری درآمد. در این نمایش تلاش شده از المان‌هایی استفاده شود که بازگو کننده زندگی مصرفی و دم دستی ماست. خود فضا هم به ما ایده و امکان بهره بردن از فضاهای مختلف را می‌داد.
فرشاد فزونی درباره فضاسازی صوتی این نمایش گفت: من معمولاً خودم را آهنگساز نمی‌بینم چون کار اصلی من در واقع آهنگسازی نیست بلکه طراحی و اجرای فضاها و فرکانس‌های صوتی است. من فرکانس‌های مختلف نوری، صوتی و تفکری را به صورت فرکانس‌های صوتی در می‌آورم و تلاش می‌کنم ایده اصلی کار را با حضور سر تمرینات نمایش کشف کنم و بتوانم آنها را به اجرا درآورم. فضایی که در این نمایش با آن روبرو بودیم تجربه خاص و سختی برای من بود چون با فضای بازی مواجه بودیم که هر لحظه ممکن بود اتفاقی در آن بیافتد.
کمالی مقدم در ادامه نشست درباره حامیان مالی این نمایش گفت: یکی از دلایلی که باعث شد اجرای این نمایش به تعویق بیافتد پیدا کردن حامی مالی مناسب بود که بالاخره موسسه توسعه هنرهای معاصر قرار شد در این زمینه به ما کمک کند تا ما بتوانیم کار را به تولید برسانیم. البته بخش سوددهی این ماجرا به گیشه محول شده است.
وی ادامه داد: در اجرای این نمایش تلاش داشتیم ثابت کنیم که بچه‌های ایرانی هم قادر هستند تئاتر محیطی روی صحنه ببرند و لازم نیست حتماً گروهی از لهستان این نوع نمایش‌ها را در ایران اجرا کنند. البته حضور این گروه‌ها در ایران بسیار مثمر ثمر است اما اگر گروه‌های ایرانی هم امکانات در اختیارشان باشد می‌توانند به همان شکل کار کنند.
رضا بهجت طراح نور نمایش در پایان جلسه گفت: مسئله فضاسازی در این کار از اهمیت خاصی برخوردار است و ما تصمیم گرفتیم این فضای مرده را با امکاناتی که در اختیار داریم زنده کنیم. نور و موسیقی در زنده کردن این فضا بسیار تاثیرگذار است و ما به دلیل مشکلت سخت افزاری در این نمایش با مسایل مختلفی روبرو شدیم.
وی خاطرنشان کرد: شاید برای اولین بار باشد که این حجم از فضاسازی نور را در یک اجرای محیطی می‌بینیم و این امر به دلیل پیگیری‌های بسیاری بود که هادی کمالی مقدم انجام داد تا برخی امکانات را که مختص سالن‌های نمایشی است به اجرای محیطی بیاورد.
نظر شما