به گزارش خبرنگار مهر، عبدالله بن الحسن(ع) روز عاشورا، وقتی دید سیدالشهدا(ع) بر زمین افتاده است، برای دفاع از عموی خود به سوی میدان شتافت و در دفاع از عموی مظلومش جنگید و عده ای را کشت و با تیغ "بحر بن کعب" به شهادت رسید.
مادر عبدالله دختر "شلیل بن عبدالله بجلی" بوده است؛ "شیخ مفید" چنین نقل می کند: پس از آنکه "مالک بن نسر کندی" با شمشیرش بر سر مبارک امام حسین(ع) زد، امام پارچه ای درخواست فرمود و با آن، سر مبارکش را محکم بست و عمامه ای بر کلاه خود بست، شمر و دیگران نیز به جایگاه خود بازگشتند.
زمانی گذشت و امام(ع) بار دیگر به میدان بازگشت، آنها نیز بازگشتند و آن حضرت را محاصره کردند.
عبدالله پسر امام حسن مجتبی(ع) هنوز به سن بلوغ نرسیده بود و در خیمه گاه با زنان به سر می برد.هنگامی که متوجه حمله دشمن به جانب امام شد، از خیمه گاه بیرون دوید.
او سراسیمه و شتابان رو به جانب امام حسین(ع) رفت و در کنار عمویش ایستاد، حضرت زینب(س) او را دنبال کرد و به او رسید و تلاش کرد که کودک برادرش را نگاه دارد.
امام حسین(ع) به خواهرش فرمود: "ای خواهرم او را نگه دارید"؛ آن کودک از این که بازداشته شود، سخت امتناع می کرد؛ او به عمه اش گفت: "سوگند به خدا از عمویم جدا نمی شوم".
ناگاه "ابن کعب" شمشیر خود را به سوی امام(ع) پایین آورد، اما عبدالله(ع) دست مبارکش را پیش آورد و دستش با شمشیر قطع شد.
سپس امام حسین(ع) رو به آسمان کرد و گفت: "ای خدا، قطرات باران را از اینان دریغ بدار و برکات زمینت را از اینها بازدار".
برخی نیز نقل کرده اند "حرمله" با شمشیر، دست عبدالله(ع) را که در آغوش عمویش امام حسین(ع) قرار گرفته بود قطع کرده و همانجا شهیدش کرده است.
نکته اینجاست که کودکان اهل بیت(ع) با سخت ترین مسائل و مصائب، چون انسانهایی که از بلوغ فکری و هوشی بالایی برخوردار بودند، رفتار می کردند و همراه با حضرت سیدالشهدا(ع) در دفاع از دین اسلام از جان خود نیز دریغ نمی کردند.
خاندان حضرت اباعبدالله الحسین(ع) ثابت کردند که همه باید در راه خدا از مال، جان و فرزندان خود بگذرند تا امر به معروف و نهی از منکر در سراسر دنیا جاری و ریشه زورگویی و فساد ریشه کن شود.
نظر شما