لبهای خشکیده دیگر در عاشورا اجازه نمایان شدن ندارند

به گزارش خبرنگار مهر، محرم را قدم می زنم حس عجیبی دلم را ورق می زند.

مهمان نوازی پاییز از محرم و عشق حسینی جلوه ای زیباتر و عاشورایی تشنه تر را به تصویر کشیده است. از وفاداری درختان که به احترام لب های تشنه عاشوراییان خشکیده اند و برگهای خود را همانند اشک نثار زمین می کنند گرفته تا گریه ابرها که هرازگاهی با عزاداری خود زمین و کاینات را سیراب می کنند.

حسینی تر می شوم وقتی از هر گوشه نوای حسین حسین و یا ابوالفضل گوشم را نوازش می دهد.

شهر در عزای محرم است و تکیه ها دلم را تا صحرای کربلا می برد. همه جا بوی آب می دهد دلم می گیرد برای تشنه لبانی که رفتند و حماسه ای جاوید به یادگار گذاشتند. آسمان مه گرفته شهر خبر از دلتنگی عزاداران می دهد صدای سینه و زنجیرشان آب را می طلبد. خدا هم در عزای حسینش ماتم دارد.(این حسین کیست که دلها همه دیوانه اوست)

شب سیاهپوش با ستارگانش که شاهد بود مظلومیت عاشوراییان را و اینکه چگونه تشنگی را درد می کشیدند، محرم را محرمی تر می کند شاید ماه زینب رنج کشیده را بیشتر درک می کند که از آن واقعه عظیم به بعد جز لباس سیاه رنگ دیگری بر شب نمی پوشاند این ایام شب را بیشتر به نظاره می نشینم. ماه درد دلی عجیب دارد بر زمین که با احساسی مبهم زمین را شنونده قرار می دهد.

و خورشید که ظهر عاشورا را رنجیده خاطر شده سایه ها را سیاه پوش می کند حتی برگها هم به تیرگی گراییدند. چقدر زیبا جهان در غم لب تشنگان به سوگ نشسته حتی حیوانات قیام می کنند که داوطلبانه خونشان را به عطش یزیدان تقدیم کنند و زمین را به احترام نینوا رنگین کنند.

غذای ظهر عاشورا عطر و طعمی متفاوت با دیگر نذری ها دارد عشقی که حسینیان به آن اضافه می کنند علتی آشکار بر این تفاوت است در سوگواری امام حسین با ورود هر دسته شربت و شیر به استقبالشان می شتابد حسین(ع) اجازه نمی دهد بار دیگر در روز عاشورا لبهای خشکیده جسارت نمایان شدن را داشته باشند.

علم هایی که در هنگام عزاداری سر به آسمان می برند قدرت ابوالفضل(ع) را به رخ تمام دشمنان اسلام می کشند. چرا که تکرار  نشد کسی به تنهایی دست علمی با آن عظمت را به دست آسمان بی انتها گره بزند و خود دستانش را فدای تشنگی رقیه کوچکمان کند.

کجا بود مردانگی و چه بر سر عدل آمده بود که تاریکی بر دلها حکمرانی می کرد؟ چه کسی می توانست حمل تحمل رنجشان را به عهده بگیرد و کمر همتش خم نشود؟ کدام مرحم جوابگوی زخمهای عمیق جانشان می شد؟ نبود آرامشی با وسعت نا محدود تا التیام بخشد رنجش بی وقفه روحشان را.......

زمین شرمنده بود از اینکه تاب نگهداری بزرگی عزمشان را نداشت و سرانجام شربت شهادت شتافت برای سیراب کردن معصومان عاشورایی و غم سنگین محرم را بر دل مسلمین جهان گذاشت. ایشان رفتند تا اسلام بماند و با خون خود اهمیت دین را در کتاب خاطرات زمان ثبت کردند

محرم همزمان با شهادت عاشوراییان در دل ها متولد شد و تا زمانی که دلی مسلمان زنده باشد دین اسلام و حرمت محرم نیز زنده است.