سینمایی که مستند است نه مستمند

به گزارش خبرنگار مهر، مرتضی ندایی؛ مستند ساز به نکاتی در خصوص کم و کیف حضور فیلم بلند مستند هفتاد دقیقه ای در اشاره کرده است و طی یادداشتی که در اختیار خبرگزاری مهر قرار داده چنین آورده است :

" بازرگانی را هزار دینار خسارت افتاده، پسر را گفت : این سخن با کس مگو. گفت : ای پدر فرمان تو راست ، اما مصلحت در نهان داشتن چیست ؟ گفت : تا مصیبت دو نشود ، یکی نقصان مایه و دیگری شماتت همسایه."

با اشاره به این سخن سعدی من هم ترجیح می دهم از خسارتی که به سینمای مستند در جشنوار فیلم فجر رفته است حرفی نزنم، چراکه بیم آن دارم همین پسر هسایه که هرازگاهی در گوشه ای از میدان شهید قندی با هم گل کوچک می دیم لب به شماتت پدر خسات دیده ام باز کند؛ از همین رو ترجیح می دهم با یاد گفته دبیر پیشین جشنواره فیلم فجر دل خوش کنم که در چرایی حذف مستند از جشنواره سال گذشته گفت : "سینمای مستند مستحق حملیت بیشتر است!" از آن روز درام کلمات "مستند - مستحق" به طور عجیبی از سرم می گذرد ، مثل پژواک صدا در شبستان مسجد امام هفت بار به گوشه و کنار جمجمه ام اصابت می کند و آرام بر آخرین پژواکش به شکل مرموز "مستند - مستمند" خاموش می شود.

تهیه کننده مستند "زنده باد بابک" در ادامه تاکید کرد: حق را ناحق نکنیم ،همین که امسال از فیلم مستند بلند حمایت کرده اند جای خوشحالی دارد و یکی از دلایل اصلی این تقسیم بندی هم توجه به این مطلب است که جشنواره فیلم فجر به نوعی مختص آثاری به زبان سینمایی است و اصلا چه ایرادی دارد که از این به بعد به برخی جشنواره ها مختص فیلم مستند از نوع کوتاه باشد و برخی نوع بلند؟ در بند هفتم آیین نامه جشنواره فلیم فجر هم که خواندیم؛"همه فیلم ها باید دارای پروانه ساخت باشند" که این می تواند نوید خوشی باشد.

نوید نوعی حمایت مالی از فیلم بلند مستند.از حق نگذریم اگر خوشبینانه نگاه کنیم ، چنانچه آثار بلند و مستندی که پروانه ساخت می گیرند مشمول همان حمایت های مالی از سینمای داستانی شوند، این تقسیم بندی کار خودش را کرده است. من هم با این اوصاف ترجیح می دهم سراغ سینمای مستند از نوع بلند برون اینقدر کوتاه نمانم، اگر به دوستان بهتر از برگ گلم برنخورد، این نوع حمایت قطعا دولتی نیست . البته من هم نمی دانم چرا مدام دولتی و غیر دولتی بودن مطرح می شود مگر همین کوتاه سازها هم حمایت دولتی نمی شوند ؟ مگر پدیده بعیدی است ؟ شیخ سعدی هم فرموده است : " هنر چشمه زاینده است و دولت پاینده و گر هنرمند از دولت بیفتد غم نباشد که هنر در نفس خود دولت است ، هرجا که رود قدر بیند و در صدر نشیند و بی هنر لقمه چیند و سختی بیند. 

حال اگر بپذیریم در این حکایت سعدی، هنر همان دولت و دولت همان هنر است خوب بی دولت لقمه چیند و سختی بیند.