به گزارش خبرنگار مهر، مردم کرد زبان ایلام از قدیم تاکنون سنتهای بسیار خوبی داشته اند که هنوز در اکثر خانه ها دیده می شود و بدون شک یکی از این سنتها "مهمان نوازی" به معنای واقعی کلمه است.
برای مردم ایلام فرقی نمی کند در خانه مسکونی و شیک زندگی کنند یا زیر کپر و چادر، غنی باشند یا فقیر چراکه در هر صورت در خانه آنها به روی مهمان باز است.
هرآنچه در خانه باشد برای پذیرایی از مهمان استفاده می کنند و در این بین حتی اگر خوراک آنچنانی نداشته باشند ولی باز تاکید دارند با غذاهای محلی از مهمان خود پذیرایی کنند.
به همین منظور ما برای اینکه این رسم و سنتها را از نزدیک ببینیم به یکی از مناطق کپرنشین استان ایلام رفته ایم تا گزارشی از مهمان نوازی مردم ایلام تهیه کنیم.
اینجا منطقه "ورکمر" معروف به پل سه دهنه در 70 کیلومتری شهر ایلام است و منطقه ای است که مردمان عشایر به صورت چادرنشینی و کپرنشینی در آن زندگی می کنند.
اکثر مردم به شغل دامداری و دامپروری و کشاورزی مشغول به کار هستند و در بین تخته سنگ ها در این خانه ها از جنس کپر و چادر زندگی می کنند.
حدود شش خانواده در این محل زندگی می کنند و محل درآمد مردم از همین دامداری به دست می آید که البته این مردم از درآمد خود هرچند کم ولی رضایت دارند.
به داخل یکی از چادرها رفتیم تا با اهالی خانه به گفتگو بپردازیم و ببنیم از ما به عنوان یک مهمان چگونه پذیرایی می کنند.
صاحب خانه با روی خوش و بدون اینکه ما حرفی بزینم، ما را به داخل چادر برد.
اینجا خبری از غذاهای آنچنانی و اجاق گرم و فرش قرمز، مبل و... نیست ولی ساکنان این چادرها با همین اجاق دست ساز و کتری دوداندود و جاجیم های محلی هم رسم مهمان نوازی را به جا می آورند.
نعمت الله صفروندی صاحب چادر از وضعیت زندگی در اینجا می گوید و اینکه زندگی در سیاه چادر، هیزم برای آتش، دام و..خلاصه می شود.
وی افزود: در حال حاضر نحوه زندگی مردم این زمانه با مردمان گذشته فرق کرده است و توقع انسانها بالا رفته است.
صفروندی مشکلات قشر عشایر و مردم منطقه را عنوان کرد و گفت: در حال حاضر زندگی کردن در این مناطق به دلیل سطح کم درآمد سخت شده است.
در همانطور که مشغول گفتگو بودیم زن خانه به اتاق کوچک کنار چادر که از چیت درسته شده بود رفت و برای ما غذاهای محلی آورد و از ما پذیرایی کرد.
اینجا دیگر خبری از آشپزخانه باز و ظرف و ظروف چینی و میوه های تازه بازار نبود ولی میزبانان با هرآنچه در خانه داشتند از ما پذیرایی کردند.
پذیرایی با چایی که روی آتش درسته شده بود، نان محلی که زنان خانه درست کرده بودند، روغن محلی که باز زنان از شیر و ماست درست می کنند و گردو.
این پذیرایی با صداقت و بی آلایش مردم منطقه بهتر از هزارن تجمل گرایی و ریا است ولی وقتی انسان چنین غذاهایی می خورد تازه طعم واقعی غذا را می چشند چراکه این غذاها علاوه بر خوشمزه بودن، با رنج و زحمت به دست آمده و لقمه ای حلال است.
در زندگی های امروزی، در مهمانی ها چند نوع غذا جلوی مهمان می گذارند و با پیش غذا، میوه، بعد از غذا و دسر از مهمان پذیرایی می کنند ولی این همه پذیرایی در مقابل سادگی و بی ریایی مهمانداری عشایر هیچ نیست.
عشایر به جای یخچال و برای خنک نگه داشتن آب از "کنه" استفاده می کنند در حالی که شهرنشینان در انواع مدلهای وسایل خانه گم شده اند و چه بسا هر از گاهی از روی هوس نه نیاز به تغییر وسایل زندگی رو می آورند.
در زندگیهای کنونی و شهری متاسفانه سنتهای قدیمی و سادگی و بی آلایشی در پذیرایی ها فراموش شده است و این سنتها جای خود را به تشریفات و مهمانیهای مجلل داده است و به جای اینکه مهمانیها جایی برای دید و بازدید و ... باشد به جایی برای عرضه بهترین و جدیدترین غذاها و ...تبدیل شده است و از این روست که سختی و قید و بند در برگزاری مهمانیها موجب کاهش رفت و آمدها در بین خانواده ها شده است.
نظر شما