نمايش "آلان كجايي" كار گروهي از كشور كانادا، با موضوع زندگي و خستگي حاصل ازكارروزمره بود. مردم هر روز به سر كارهاي خود مي روند، وعصر، در مترو براي بازگشت به خانه جمع مي شوند تا از طريق قطارهاي زيرزميني به مقصد خود برسند. آنها كه هرروزعصر، خسته و كوفته مي نمايند، درمترو، شاهد اتفاقات خنده دارو درعين حال غم انگيزي اززندگي خود هستند.
بازيگر اول، روي صندلي مي نشيند ... او خستگي و بي حوصلگي را با فيگور بدن و ميميك صورت نشان مي دهد، پس از دقايقي كوتاه از فرط خستگي، بركف قطار فرش مي شود. بازيگردوم، پيش ازفرود مرد اول، به صحنه مي آيد وازچند نفر، ساعت مي پرسد و حالا هريك جوابي مي دهند تا همه متوجه ساعت 3 بشوند كه زمان بازگشت كارمندان به خانه هاي خود است... حالا هردوبازيگر، بايد درنقش هاي متفاوت، لحظات گوناگوني از زندگي همين آدم ها را بازي كنند، كه وقتي تكرار مي شود، پرملال و زجرآور مي نمايد.
نمايش "آلان كجايي" همانند نمايش "يك بليت براي بهشت" از كشور فرانسه، با موضوع خستگي و مترو ارايه مي شود و گويي هردوي اينها ازجشنواره مترو در فرانسه به ايران دعوت شده اند. اين گروه موفق ترازگروه فرانسه به ميدان پا گذاشته است. ازاين جهت كه درنمايش ميداني خود به ميزانسنهاي پخته و جا افتاده بسنده كرده اند، و قابليت هاي بازيگران حرفه اي تضمين كننده كليت اجرا مي شود.
هردو بازيگر، بدن هاي آماده و منعطفي دارند و درهر شرايطي، حاضربه انجام هر حركتي هستند كه اين همه گير شدن حركات، نياز به يك بدن كار كشته و ورزيده دارد. اين دوبازيگركانادايي، در فن بيان هم با بهره مندي از تناليته صداها وايجاد لحن هاي متنوع، برتوانايي خود اصرار مي ورزند و اگر بازيگران بتوانند به بدن و بيان خود بيش ازهر چيزي توجه نشان بدهند آنگاه به عنوان يك بازيگر فعال و خلاق مي توانند در صحنه حضور داشته باشند براي آنكه ابزار لازم را براي بازيگري در دست دارند.
اين گروه براي آنكه بهتر بتوانند مفهوم مورد نظر را از طريق تصوير القا كنند با قراردادن دو پرده در حاشيه صحنه، تصاويري از متروي تورنتو را پخش مي كنند.
دريك تصوير، دختري لي لي بازي مي كند و بي آنكه رفت وآمد ديگران را ببيند، با بازي با پاهايش توجه نشان مي دهد. او انگار بيش ازهرچيزي دراين لحظات، از بازي خود لذت مي برد، درصورتي كه ديگران خسته و بي توجه، از كناراين همه شور وانرژي مي گذرند .
تصوير بعدي، مربوط به يكي از بازيگران است كه راكد و بي صدا جلوي دوربين ظاهر شده، درحالي كه خستگي در قيافه دفورمه اش بيداد مي كند. درزمان اجرا نيز، اين دو بازيگر، براي دقايقي، رجز خواني مي كنند، و درلحظاتي ديگر، ضمن بيان رفتارهاي روزمره، مثلا كاركردن، آن هم به شكل سريع و تكراري، نوشيدن و خوردن ، آواز خواندن و رقصيدن و غيره ، سعي برآن دارند كه از دام تكرار و خستگي بگريزند، اما اين چاهي است كه هيچكس به سادگي نمي تواند از آن بيرون بيايد.
بنابراين، گروه با استفاده درست از دو ميكروفون، دو پرده ويدئو پروجكشن و با حضور فعالانه بيان بدني، به درامي تصويري ازيك وضعيت اجتماعي مي رسند، تا نسبت به معضل عمومي، انتقادي به جا داشته باشند، كه دراين وضعيت ماندگار شدن، جز نابودي همه حس هاي ناب، طبيعي ،انساني و... هيچ سود ومنفعتي ندارد.
"رضا آشفته"
نظر شما