اجرای طرحهای نخ نمای آموزشی/ بی انگیزگی اولیاء مدارس در خراسان رضوی

به گزارش خبر نگار مهر، اجرای طرحهای زمانبندی شده اما نخ نما شده آموزشی اولیاء دانش آموزان را سردرگم کرده است این در حالیست که با رونمایی از سند تحول بنیادین در کشور، امید می رود تنوع طرحها جایش را به کیفی کاری و عملکرد کارشناسی بدهد.

طرح های همیار معلم، پشتیبان معلم، مروج سلامت، همیار مشاور، آموزش قبل از ازدواج، خانواده پایدار، ارزشیابی توصیفی، اجتماع محور، والدین هوشیار و هزاران طرح کشوری، استانی و منطقه ای از این دست هستند.

گاه حتی برخی از نهادها و سازمانها نیز آموزش و پرورش را ماوای خوبی برای مناسبتهای خود دانسته وایده هایشان را، آنجا عملی می سازند.

از شهرداری و آتش نشانی گرفته تا بهداشت و بهزیستی، هر کدام می کوشند تا از قافله عقب نمانده و تحول سازمان خود را در بدنه آموزش و پرورش آزمایش کنند.

هر چند به زعم کارشناسان تعلیم و تربیت، برخی از طرحها و اجرای مناسبتهایی از این دست به آموزشهای اجتماعی دانش آموزان کمک می کند، اما فعالیتهای ناپخته و گاه کوتاه مدت جز هدر دادن وقت و سرمایه چیز دیگری عایدمان نساخته است.

نابودی منابع

از سوی دیگر برگزاری جلسات توجیهی ناظران مناطق، مجریان مدارس و دانش آموزان و اولیا؛ گاهی آن قدر وقت گیر و غیر کاربردی توصیف می شود که در نهایت اولیا را نگران افت تحصیلی فرزندانشان می سازد.

گزارش نویسی و ارائه کمیتها از دیگر آسیبهای طرحها است که زمان بر و هزینه برانگیز است؛ تا جایی که بیشتر اوقات نه تنها کمکی به اهداف نمی کند بلکه منابع را نیز هدر می دهد.

مشاور یکی از مدارس مشهد که 18 سال سابقه کار دارد، در همین خصوص می گوید: از ابتدای کارم بخشنامه های متعددی به من ارجاع شد که حواشی کارش، بسیار پررنگ تر از موضوع اصلی بود.

وی می افزاید: من و همکاران روزهای متمادی برای زمینه سازی، جذب منابع، توجیه همکاران، آموزش دانش آموزان و رضایت والدین وقت می گذاشتیم تا جایی که از کار اصلیمان باز می ماندیم.

وی تصریح می کند: بعد از مقدمات، اجرای کار زمان و نیروی بسیاری را مصرف می کرد بعد می رسیدیم به مواردی که پیشنهاد گروه یا کارشناسی خودمان بود و به طرح اصلی اضافه می شد.

وی تاکید می کند: مواردی نظیر انواع مسابقات هنری چون تئاتر که اصلا در تخصص و وقت ما نبود، ضمیمه کار و طرح، ارجاع داده می شد، به طور مثال، در اجرای طرحهای مروج سلامت و خانواده پایدار، به مدارس توصیه می شود گروه نمایش داشته باشند، کاری که حیطه مشاوره نیست و اگر بخواهد از بیرون مربی بیاورد برای هزینه اش می ماند و اگر از مربیان پرورشی بخواهد چه کسی باید به کوه بخشنامه های آنان پاسخ دهد؟

حمید مشتاقی یکی از اولیا دانش آموزان در گیر طرح خانواده پایدار می گوید: راستش ما اول کار راضی نبودیم در مدارس خاص که دانش آموز بیشتر در اندیشه درس و آینده است آن هم سال سوم متوسطه با مفاهیم ازدواج آشنا شود.

وی می افزاید: اما از طرف مدرسه ابلاغ شد که این طرح استانی، اجباری است، شش جلسه از زمان مفید کلاسی دانش آموزان به این آموزش گذشت و من یادگیری مفاهیم را در فرزندم نمی بینم.

عدم پی گیری

یکی دیگر از دبیران درگیر طرح مروج سلامت اذعان می دارد: ما را به طور فشرده، اجباری و ضربتی آموزش دادند، سالهای اول و دوم خوب بود و پی گیری می شد اما احساس می کنم در سالهای اخیر، چنان توجهی از طرف مسئولان نداریم.

از دبیران ناحیه پنج مشهد نیز در همین خصوص می گوید: یادم می آید زمانی از سوی معاون آموزشی اداره طرح پشتیبان معلم ارائه شد که با تغییر سمتش رنگ باخت.

علی اصغر ایزدی که سی سال از عمرش را در سیستم آموزش و پرورش، معلم، مدیر، معاون و رئیس اداره بوده است در رابطه با نقش ایده های اجراشده در نظام آموزشی می گوید: طرحها همراه افراد می آیند و می روند، خیلی وقتها ماندگاری ندارد، متاسفانه بساط بسیاری از فکرها و ایده ها زود برچیده می شود.

این کارشناس ارشد تعلیم و تربیت می افزاید: زمانی که طرح ها در جلسات و کمیسیونهای خاص، مدون نمی شود، ناقص و دستپاچه عنوان می شود، آن وقت است که ما شکستشان را می بینیم.

وی می افزاید: بسیاری از این ایده ها ظرفیت خوبی دارد به شرط آن که تداوم داشته باشد و پیگیری شود تا به بار بنشیند.

وی از طرح همیار مشاور یاد می کند و می گوید: اگر این ایده، تداوم داشته باشد، نواقص برطرف شده و هرسال کاملتر می شود، نیروهایی که در سال اول انتخاب می شوند چهار سال همراه مربیان خود خدمات رسانی کرده و در سایه آن به خود باوری و تکامل می رسند.

وی اذعان می دارد: تداوم نظریه های اجرا شده، به پایه های محکم نظری، علمی، و تجربی خواهند رسید.

ایزدی با بیان این که در طرحی نظیر همیار معلم، دانش آموزانی که از توانمندیهای بالقوه برخوردارند؛ در کلاس فعالیت کرده و ضمن افزایش اعتماد به نفس در توانمندی همسالان خودنیز می کوشند؛ تصریح می کند: تصمیم گیران و تصمیم سازان باید بدانند تنها با ثبات مدیریتها ست که می توانند تاثیر پذیری طرحها را افزایش دهند.

وی می گوید: سالی که من مدیر دبستان بودم و طرح ارزشیابی توصیفی مطرح شد، بارها از معلمانم می شنیدم؛ وزیر که برود این طرح هم تمام می شود.

طرح مدرسه زندگی با دکتر فرشیدی در نظام آموزشی مطرح شد و پس از آن دیگر خبری از آن نیست. طرح آموزش مهارتهای زندگی با آن همه کاربرد جهانی، کمرنگ شده است و هنگام وجود، بیشتر درگیر نمایشگاه و گزارش کارهای صوری بود.

کمیت فدای کیفیت

یک کارشناس علوم تربیتی می گوید: هنگام اجرای طرحها ناظران نواحی و مناطق آن قدر مجریان را تحت فشار برتر شدن قرار می دهند که، تهیه کارهای عملی و کاردستی برای تکمیل گزارش کارنهایی، دانش آموزان و خانواده ها را بیزار می کند.

وی معتقد است: چنین عملکرد و دیدگاهی اهداف اصلی را لوث کرده و رغبتی برای تکرار باقی نمی گذارد.

علی اصغر ایزدی یادآور می شود: در بخش حق الزحمه های همکاران درگیر طرح، نیز هیچ وقتشان و زحمت ایشان مورد ارزیابی نیست و اغلب شاهد پرداختهای هماهنگ برای تمام مجریان با سطح کار متوسط و عالی هستیم که خود کاهش دهنده رغبت است، ضمن آنکه تعرفه سهمان مبلغ نیز بسیار اندک است.

باید گفت یکی از اهداف مهم تعلیم و تربیت آماده سازی افراد برای زندگی بهتر و شهروند مفید بودن است و تا زمانی که ایده های نو و ناب بدون کار کارشناسی و حمایت ارائه شود، ما در چرخش دور باطل تکرار و اتمام طرح با رفتن مسئولان خواهیم ماند و این یعنی بزرگترین آسیب به نسل آینده کشور که درست نیست.

............................

گزارش عزت خیابانی