به گزارش خبرنگار مهر، "بوسیدن روی ماه" داستانی در باره ایمان است. ایمان زنی که بیست سال پس از شهادت فرزندش و انتطاری بزرگ برای بازگشت پیکرش، تصمیمی بزرگ تر می گیرد تا به دوست چهل ساله اش که زمان کوتاهی زنده می ماند، خبر بزرگتری را بدهد و ...
اسعدیان، فیلمی ساخته که با وجود این تاثیر فراوان بر ذهن و احساس مخاطب به دلیل ناب بودن فضاهای فیلم، او را در دام احساسات گرایی نیندازد تا یتواند داستانش را با دهن او پیش ببرد. این فیلم به راستی همه مولفه ها یک سینمای انسانی را در خود دارد. نه از دیالوگ های پر طمطراق شعارگونه خبری هست و نه هیچ کدام از شخصیت های فیلم قهرمان بی عیب و نقص می شوند.
این اثر سرشار از استعاره است. از شغل مصطفوی (مسوول سابق ستادی که مسوول یافتن پیکر پاک شهداست) که در دام اسقاط خوردوی فرسوده افتاده و شاید انتظار وی را هم می کشد. از سوی دیگر رنگ آمیزی همان ستاد و زیر و رو شدن همه بخش ها که نشان از بین رفتن ارزش های قبلی است و ...
در صحنه های از فیلم که با بازی درخشان "شرین یزدان بخش" همراه بود ، مخاطب کاملا با رنجی که این زن در طول این سال ها کشیده همراه می شود، همراه با او از آلودگی هوا که زندگی را برای او سخت کرده، از فداکاریش برای دوستی که حالا برایش خواهر شده و بسیاری صحنه های دیگر یکی می شود و این یعنی موفقیت فیلمی که تنها بر اساس یک طرح ساخته شده است.
سینما، شاید نیازش همین نگاه انسانی به مسایل روزمره اجتماعی است. ایمان حلقه گمشده ای است که در این فیلم به یاری "احترام السادات" می آید تا از عزیزترینش بگذرد تا شاید بتواند "فروغ" را به کام برساند. ایمانی که او را به مرگ می رساند ولی تماشاگر را به راستی تکان می دهد.
سینمای مطبوعات شب گذشته هوای دیگری داشت. در جشنواره ای که شاید تعداد فیلم های قابل دیدنش به انگشتان یک دست برشد، جدی ترین مخاطبان سینما بغض کرده بودند و گرچه تلاش داشتند تا اشک ها را پنهان کنند ولی بغض عزیزی همراه تماشاگران شده بود. سینمای ایران دیشب، تولد "بوسیدن روی ماه" را جشن گرفته بود.
-------------
مهدی محبعلی
نظر شما