کیوان کثیریان؛ منتقد سینما در گفتوگو با مهر تأکید کرد: "بوسیدن روی ماه" در ژانر ملودرام طبقهبندی میشود و سالهاست در سینمای ما فیلم در این ژانر کم ساخته میشود. با توجه به اینکه ایده اولیه فیلم، ایده درخشانی است و میتواند خیلی تاثیرگذار باشد و از سوی دیگر مخاطبان ما هم با ژانر ملودرام خیلی خوب ارتباط برقرار میکنند، معتقدم این ارتباط در جشنواره هم تا حدودی برقرار شد.
کثیریان افزود: فیلم از بازیهای خوبی برخوردار است، کارگردانی درستی دارد و به لحاظ فنی هم فیلم خوبی از آب درآمده است، بنابراین پیشبینیام این بود که فیلم مورد توجه مخاطب عام و در جشنواره هم مورد توجه مخاطب خاص قرار بگیرد که گرفت.
وی در ادامه گفت: بازخوردها در مورد این فیلم در جمع بچههای رسانه و منتقدان هم خوب بود، البته بعضیها نه اینکه فیلم را دوست نداشته باشند، اما نسبت به ریتم آن حرف داشتند، اما چون ایده فیلم ایده درخشانی است فیلم در مجموع مورد توجه واقع شد و جزو فیلمهای خوب جشنواره محسوب میشود.
کثیریان تصریح کرد: داوریها در جشنواره فیلم فجر معمولا تابع عواملی فراتر از خودش است، از همین منظر توقع نداشتم به "بوسیدن روی ماه" در زمینه داوریها توجهی شود، تقریبا مطمئن بودم این اتفاق نمیافتد؛ به دلیل طیفبندیهای ایجاد شده و مسائل خانه سینما و موضعگیری دستاندرکاران این فیلم در مورد خانه سینما که جزو طرفداران این نهاد صنفی بودند و از سوی دیگر دوستان هیئت داوران که برعکس، از مخالفان سرسخت خانه سینما و موافق انحلال بودند.
وی افزود: تقابلهایی که در ماههای اخیر بین این گروهها به وجود آمد نشان میداد طبیعتاً به این فیلم از سوی این گروه داوری توجهی نشود، کما اینکه فیلم در چند رشته کاندیدا شد و تقریبا مطمئن بودم جایزهای به آن نمیدهند و در نهایت هم با تنها جایزهای که به صدای فیلم داده شد، پرونده آن را بستند.
کثیریان معتقد است: بعضی مسائل در داوریها فراتر از خود فیلم است، همانطور که در مورد کاندیداها این اتفاق افتاد و بعضی از بازیگران که میتوانستند در میان نامزدها حضور داشته باشند اصلا اسمشان نبود، یا بعضی از فیلمها که به لحاظ فنی و بازی قابلیت نامزدی در چند رشته را داشتند به کل کنار گذاشته شدند و اینها مسائلی است که فراتر از فیلم و داوری عمل میکند.
وی افزود: بخش کوچکی از داوری سلیقه است؛ اما این اعمال سلیقه در حدی نیست که تفاوت خیلی جدی بین انتخابهای مردمی و انتخابهای داوران مشاهده شود. "برف روی کاجها"، "بوسیدن روی ماه"، "پل چوبی" و "بیخود و بیجهت" در آرای مردمی رتبه بالایی داشتند، اما در داوری جایزه دریافت نکردند. این شکاف بین داوری و نگاه مردم فراتر از کیفیت فیلم و بحث حرفهای سینماست.
این منتقد سینمایی ادامه داد: هرچه که جوایز فجر فرامتنی شود، اعتبارش کم میشود، همانطور که در دو سه سال اخیر دارد این اتفاق میافتد، سال گذشته رضا میرکریمی عنوان کرد جایزه گرفتن از این داوران برایم اهمیت ندارد و امسال هم به شکل دیگری میبینیم سیمرغها بین کسانی تقسیم میشود که داوران بیشتر دوستشان دارند و یا با نگاه رسمی هماهنگتر هستند و یا فیلمهایشان با حمایت دولت ساخته شده است.
وی افزود: در عوض فیلمهای متفاوت که از نگاه رسمی فاصله دارند و یا فیلمهایی که در ژانرهای مورد حمایت دولت نیستند اصلا مورد توجه قرار نمیگیرند، گویی اصلا آن فیلمها وجود ندارند. این اتفاق باعث میشود چه فیلمسازان و چه مردم بهترینهای واقعی را در دواریهای دیگری مثل داوری منتقدان، خانه سینما و نشریات مختلف جستجو کنند و به این ترتیب اهمیت این داوریها بالاتر میرود.
کثیریان گفت: در این شرایط، متاسفانه به تدریج اهمیت سیمرغ بلورین جشنواره فجر کم میشود، به این دلیل که دستاندرکاران دولتی سینما از یک تعداد فیلم حمایت میکنند و به همانها جایزه میدهندو از این رو اگر کسی غیر از این بیاندیشد و یا فیلم بسازد در هیچ مرحلهای از تولید تا جشنواره و اکران مورد توجه قرار نمیگیرد. این کانالیزه کردن حمایتها تا جوایز هم پیش رفته و این به جشنواره فجر ضربه میزند.
وی در پایان تصریح کرد: قرار بر این بود بهترینهای سینمای ایران در جشنواره فجر جایزه بگیرند نه اینکه فقط فیلمهایی که دولت میپسندد جایزه دریافت کنند. در فیلمهای مختلف جشنواره کارگردانیها و بازیهای خوبی وجود داشت، بر این اساس گمان میکنم "بوسیدن روی ماه" در شرایطی عادلانه و طبیعی میتوانست دو یا سه سیمرغ بلورین از همین جشنواره دریافت کند.
نظر شما