تيغ ظفر

نشان ز تير ظفر آفرين بهمن داشت
شبي كه خون همه اختران ، به گردن داشت

نديده بود كسي اين شگفت ، ما ديديم
شكوه فصل بهاران كه ماه بهمن داشت

كليم معجزه از راه دور مي آمد
خبر ز وادي طور و ديار ايمن داشت

ز اوج شهر خطر مي گذشت و گاه عبور
به دل ، نه واهمه از جان ، نه خوف دشمن داشت

دميده بود به گلزار شهر ما گل سرخ
وليك ، باد خزان ، طبع گل پراكن داشت

نه داشت تاب ستيز و نه داشت پاي گريز
اگر چه ديو ستمكاره عزم رفتن داشت

شكست شيشه ي عمر شب سياه و سكوت
سحر ، به ضربه ي سنگي كه در فلاخن داشت

زقاف عشق ، پديدار آمد آن خورشيد
كه در ضمير ، هزاران چراغ روشن داشت

شفق در آينه ي روي او نمايان بود
به گرد ماه رخ از آفتاب ، خرمن داشت

ز آسمان نگاهش ، ستاره جاري بود
به سوگواري گل ، ژاله ها به دامن داشت

بهار آمد و بر شاخه ها جوانه دميد
دراين سرا كه به باغش ، خزان نشيمن داشت

كدام دفتر تاريخ از گذشته  و حال
شگفت واقعه اي اين چنين مدون داشت ؟

بگو به خصم كه از ديرگاه دور زمان
هماي عشق ، بدين آشيانه مامن داشت 


                                              * سيمين دخت وحيدي