به گزارش خبرگزاری مهر، فروزان آتش‌زاده شوریده اظهار کرد: فرسودگی شغلی از نظر معنا یک حالت خستگی بدنی، هیجانی و ذهنی را در بر می‌گیرد، موضوعی است که امروز مورد توجه پژوهشگران فراوانی قرار گرفته است. پرستاران عموماً به عنوان گروههای با خطر زیاد در معرض خطر تنش و فرسودگی شغلی هستند.
وی ادامه داد: افرادی که فرسودگی شغلی را تجربه می‌کنند، معمولاً به لحاظ جسمانی، عاطفی و ذهنی خسته هستند. این امر تأثیر فراوانی در کیفیت مراقبت از بیمار بر جا می‌گذارد. به گونه‌ای که این افراد به تدریج احساس می‌کنند که نمی‌توانند با بیمار مواجه شوند و کار کردن با بیمار برایشان سخت و دشوار می‌شود و در نتیجه نگرش‌های منفی نسبت به بیماران پیدا می‌کنند.
عضو هیئت علمی دانشکده پرستاری مامایی شهیدبهشتی افزود: برای این دسته از پرستاران به تدریج رابطه درمانی رنج‌آور می‌شود و کار درمانی به جای اینکه جالب، چالش‌انگیز، فعالانه و خلاق باشد، بسیار خسته‌کننده می‌شود. این موضوع گاه باعث شکست، کاهش عزت نفس، اختلال در سلامت روان و فرسودگی شغلی می‌شود.
آتش‌زاده گفت: فرسودگی شغلی اصطلاحی است که برای توصیف تغییرات منفی در نگرش، خلق و رفتار افرادی که در مواجهه با فشارهای مربوط به کار قرار می‌گیرند، استفاده می‌شود. این پدیده زمینه‌ساز بیماریهای فیزیکی و عاطفی است که می‌تواند به افزایش غیبت از کار، ترک کار و حتی ترک حرفه پرستاری منجر شود.
وی ادامه داد: افرادی که از فرسودگی شغلی رنج می‌برند در کار خود کم‌انگیزه و کم‌فعالیت می‌شوند. آنها از نظر روانی بی‌تفاوت، افسرده، خستگی‌پذیر و زودرنج می‌شوند. از تمام جنبه‌های محیط کار خود، از جمله همکاران، ایراد می‌گیرند و به پیشنهادهای دیگران واکنش منفی نشان می‌دهند و کمیت و کیفیت کار آنها کاهش می‌یابد.
عضو هیئت علمی دانشکده پرستاری مامایی شهیدبهشتی افزود: موضوع فرسودگی شغلی در پرستاران، یک امر جدی است که می‌تواند منجر به بروز عوارض زیادی در خانواده، زندگی اجتماعی، فردی و سازمانی شود و از مهمترین آنها می‌توان غیبت و ترک‌خدمت، تأخیرهای متوالی، شکایات مختلف روانشناسی، تعارض، تغییر شغل و کاهش کیفیت مراقبت از بیماران، تعارضات بین‌فردی با همکاران و ... را نام برد.
وی تأکید کرد: با توجه به کمبود شدید نیروی پرستاری، ضرورت پیشگیری از فرسودگی شغلی و پیامدهای آن بیش از پیش احساس می‌شود.
نظر شما