گوش شنوایی برای اجرای قانون نیست/حرفهای تکراری مشکلی حل نمی کند

به گزارش خبرنگار مهر اگر بر فرض محال چنین فردی را ندیده اید تصورش سهل است که او را تنها مجسم کنی وقت ورود به خانه ای که رمپی برای عبور ویلچر قرار ندارد. شاید مهمانی نداشته ای که نتواند از پله های کم عرض آپارتمانت بالا بیاید اما می شود تصور کرد زمانی که او را با ویلچرش بالا می بردند... نامشان را معلول گذاشته اند.

معلولان همان ماییم، مایی که حق نفس کشیدن، راه رفتن، حضور در مجامع عمومی را داریم. معلولان همان ماییم اما همان مایی که به کمبود های جسمی دچاریم. می خواهد خودش کارهایش را انجام دهد، تنها و بدون کمک از دیگران اما نمی تواند. بانک کمی با او که بر روی ویلچر نشسته است، فاصله دارد.

چرخ های ویلچر که حکم پا را برایش دارند را با دست حرکت می دهد تا به بانک برسد تا به همه پیاده روهای سنگی و مانع های نشان دهد پا نداشتن مانع از حرکت های اجتماعی اش نیست.

با همه قدرتی که در دست هایش دارد، چرخ های ویلچر را به حرکت وا می دارد اما متوقف می شود باز مانع ها پوزخندی به او می زنند... چهار پله پیاده رو حرکتش را متوقف می کند ناچار است بایستد و نظاره گر دهن کجی پله های پیاده رو باشد.

ساختمان ها و خانه هایی که از قدمان خیلی بلند ترند و موانعی که اتفاقا از قدمان کوتاهترند اما مانعی برای تردد هستند. ما اما راه می رویم، می دویم، می پریم اما آنها نمی تواند راه برود، بدود و بپرد، مانع ها او را وادار به ایستادن می کنند.
 
"مناسب سازی معابر عمومی برای معلولان ضروری است" جمله ای تاکیدی که بارها از زبان بسیاری از مسئولان شنیده ایم. بسیاری که ب انجام آن تعهد قلبی و اعتقادی دارند. مجموعه مدیریت شهری که به نوعی می توان گفت تربیت بدنه و ساختار شهری را عهده دار است از مهمترین دستگاه هایی است که می تواند نقش موثری در ساماندهی و مناسب سازی معابر شهری دارد. همه ساختمان های شهر با مجوز و پروانه ساختمانی بنا می شوند. پروانه ای که مجموعه از قوانین لازم الاجرا مسائل شهری را در بر دارد.

قوانینی که می گوید، پنجره، درب خانه، پله و ... کجا و ابعادش چقدر باشد اما انگار گوش شنوایی نیست. رعایت قوانین شهرداری مالکان را ملزم به رعایت قانون های ساخت و ساز می کند، رعایت قوانینی ارزشمند و مطلوب که با عمل به آن دیگر مانعی برای پوزخند زدن باقی نمی ماند.

رعایت آنچه در مجموعه قوانین شهرداری و در قالب قانونهای شهرسازی وجود دارد بی شک سلامت فیزیکی شهرمان را در پی دارد، همان سلامتی که همه ما چه سالم و چه معلول به آن نیاز داریم.

براساس ماده دو قانون جامع حمایت از معلولان، تمام وزاتخانه ها، سازمانها و موسسات و شرکتهای دولتی و نهادهای عمومی وانقلابی موظفند در طراحی، تولید و احداث ساختمانها واماکن عمومی و معابر و وسائل خدماتی به نحوی عمل کنند که امکان دسترسی و بهره مندی از آنها برای معلولان همچون افراد عادی فراهم شود.

در تبصره 2 این ماده آمده است: شهرداری ها موظفند از صدور پروانه احداث و پایان کار برای آن تعداد از ساختمانها وامکان عمومی و معابری که استانداردهای تخصصی مربوط به معلولان را رعایت نکرده باشند، خودداری کنند.
 
از آن جاکه زندگی معلولین مواجه با محدودیتهای خاصی است و معلولیت باعث اختلال در رابطه فرد با محیط می گردد باید سعی شود که در برنامه ریزی های محیطی سازگارسازی محیط با شرایط خاص معلولین در نظر گرفته شود.

مناسب سازی می کوشد با هدف ایجاد تساوی فرصتها و رعایت حقوق افراد معلول به منظور مشارکت آنان در کلیه امور جامعه حضور معلولان جامعه را در اذهان طراحان شهری جهت ایجاد فضایی مناسب به مرحله تعیین برساند.

 می گوید: چشم ها را باید شست .... و این شستن می تواند از من و تو شروع شود. من و تویی که قرار است ساختمانی را دعوت به شهر کنیم. کاش در دعوتنامه بنویسیم محل مناسب برای معلولان و افراد مسن دیده شده است.

..................................

آسیه چهارباغی