به گزارش خبرنگار مهر، در یادداشت این نمایشنامه نویس و کارگردان در ارتباط با "انتهای خیابان هشتم" آمده است: این فیلم با حدود یک سال تاخیر روی پرده آمده است و این شعف و وجد غریب را با تاخیر به ما رسانده است. این اثر بی بدیل از هنرمند گرانقدری که از تئاتر برآمده، ناگهان در میان تمام تردیدها و نومیدی ها، این نوید پر منزلت را به قلوب دوستداران سینما و نمایش می رساند که هنوز می توان امیدی به سوسوی کم فروغ سینمای این ملک بست و تصور نکرد که پرونده محقر آن بسته شده و دیگر طرفی از آن نمی شود بست.
"انتهای خیابان هشتم" روی پرده است. در میان انبوه فیلم های به ظاهر انتقادی و عمیقا متظاهر و گول زنک، گوهری ناب است که به هیچ چیز جز سینما و جامعه" نمی اندیشد. تصویر تمام نمای روشنی از هزارتوی غریب شهر مقابل چشمانت نمایان می کند و صادقانه یادآوری می کند که در انضباط هندسی این زندگی در کلانش شهر، چه تالاب های غریبی از نظر من و تو پنهان مانده است.
تلاش - تو بخوان "تقلا" - برای فراهم کردن پول "دیه" و جلوگیری از اعدام یک محکوم به مرگ جوان گرچه خط داستانی ساده و آشنایی است اما طراوت اجرای آن از هر نظر- فیلمنامه، بازی، فیلمبرداری، تدوین، موسیقی- و برشتگی نگاه به موقعیت های متناسب با خط داستانی ساده اش، چنان تازگی به آن بخشیده که تنها می توان به شعور و درک سنجیده داوران جشنواره بیست و نهم فجر تردید کرد که چه ساده از کنار این در گرانمایه عبور کرده اند و چشم بر تشعشعات آن بسته اند.
با احترام بسیار به دوست نازنین دیگرم "اصغر فرهادی" عزیز- که او نیز از تئاتر برآمده- که گوهر دیگری بر این سینما افزود و "جدایی نادر از سیمین" اش، برگی در تاریخ سینمای ایران شد، صادقانه بر این باورم که "انتهای خیابان هشتم" اثری بالنده تر و خوش برش تر است که اجرایی قوام یافته تر و لحنی گزنده تر دارد.
لحن بسیار هنرمندانه فیلم و تپش درونی اش نفس بر است و منظرش بسیار خوف انگیز تر، به جرات با سلیقه و نظری قائم به ادله جدی و آکادمیک می نویسم که "انتهای خیابان هشتم" را برترین اثر دو دهه گذشته سینمای ایران می دانم. گر چه بهانه اصلی این یادداشت گفتن "دست مریزاد" به سازندگان این فیلم است و به "حامد بهداد" که کنار همه بازیگران دیگر فیلم خوش- و بسیار خوش" درخشیده و بعد از مدتها یک بار دیگر ثابت کرده نگاهش به بازیگری در سینما گاه می تواند به خرق عادت هایی شکر آور منجر شود.
به "علیرضا امینی" عزیزم که در قواره یک درام نویس جدی و قابل بحث قدم بر می دارد و سکر می کند، اما بیشتر در این مجال نوشتاری، افسوس خودم را از کارکرد متولیان فرهنگی کشور با شما شریک می شوم که با محافظه کاری های غیر قابل دفاع از اوج گرفتن و بال زدن و مطرح شدن و به حقوق حقه رسیدن یک محصول فرهنگی اصیل جلوگیری می کنند و اثری متعهد را خواسته یا ناخواسته به انزوایی پر خسران می رانند و این گونه شاید حتی مقابل پژواک جهانی آن نیز می ایستند. یادمان نرود که این جنس از تصمیم گیری ها در تعیین نهایی درجه کیفی سینمای کشور و استانداردهای آن نیز اثر می گذارد.
به گمانم زمان آن رسیده که با نگاهی تازه تر و تجدید نظری جدی و با منظری عینی آثار فرهنگی و هنری را بر اساس معیارهای مختلف بسنجیم که حتما یکی از اصلی ترین این معیارها مبحث کلی اما رکنی زیبایی شناسی ساختاری باشد و اگر کاری رتبه ای قابل بحث را در این خصوص احراز کرد با نگاهی نرم تر و منعطف تر وارد حوزه موضوعی اثر و مباحث نظارتی شد.
کار هنرمند در همواره تاریخ ذره بین گرفتن بر نقاط عفونی جامعه بوده است و این سهمی از تلخ اندیشی مومنانه را در دل خود تعریف می کند که به گمانم متولیان فرهنگی کشور باید بر این اصالت اندیشه احترام قائل شوند و با شعار گنگ و کلی پرهیز از "سیاه نمایی" این آثار شایسته را به گوشه ای نرانند و وجد جدی دوستداران هنر سینما را این همه به تاخیر نیندازند. اعتقاد دارم، "انتهای خیابان هشتم" به خاطر مکث و تاخیر در اکران و سکوت هیئت داوران جشنواره بین المللی فیلم فجر در دوره مربوطه، آنچنانکه شایسته است به حقوق خود دست نیافته و فاصله جدی آن با آثار دیگر سینمای ایران، به درستی دیده نشده است.
"انتهای خیابان هشتم" گوهری ناب است و با فیلمنامه پرقوت و صاحب ادعایش فیلمنامه نویسان دیگر آثار اکران نوروز را شرمنده می کند و یادآوری می کند که می توان با تکیه بر علم و قاعده و عصب های حساس یک هنرمند اصیل، سینمای ایران را همدوش آثار جهانی به عرصه رساند و به منظر نشاند.
نمی دانم امروز به خاطر اکران این اثر اصیل باید از کسی سپاسگزاری کرد یا خشمگین بر کسی عتاب کرد که چرا زودتر اکران نشده! اما هرچه هست شعف خود را از دیدن این اثر نباید پنهان کرد؛ که شاید پنهان کردنش گناهی بزرگتر باشد.
نظر شما