احمد نادعلیان؛ هنرمند و مدرس دانشگاه به خبرنگار مهر گفت: در مورد هنر انقلاب می‌توان چند مورد را متصور شد و چند تعریف متفاوت ارائه داد حتی می‌توان هنر انقلاب را فردی کرد و از آن به عنوان یک هنر درونی که فردی بنا به دلایلی متحول شده و انقلاب کرده است یاد کرد.
وی ادامه داد: در اواخر دهه 50 و در سال‌های بعد از انقلاب ما هم هنر انقلابی داشتیم هم هنر اسلامی. باید قبول کنیم که در دوران بعد از انقلاب فضای دانشکده‌های هنری و ما و تفکر روشنفکران متاثر از فضای چپ و سوسیالیسم بود و این فضاها غالب بودند.
این مدرس دانشگاه به دیوارنوشته‌ها و پلاکاردهایی که در دوران انقلاب نوشته شده بود اشاره کرد و اذعان داشت: هنر در آن دوران به نمایشگاه‌ها ختم نمی‌شد. دیوارنوشته‌ها، پلاکاردها، گرافیت‌های سیاسی و ... نیز هنر بودند که بیشتر با فضاهای مردمی مرتبط بودند که البته برخی هم با فضای مذهبی مخلوط می‌شدند.
وی گفت: بعدها کانونی به نام حوزه هنری تشکیل شد که در آن هنرمندانی که انقلابی کار می‌کردند و البته سابقه اسلامی هم داشتند گردهم آمدند و باعث رشد هنر انقلابی شدند که اسلامی نیز بود هرچند زبان هنری این افراد از جمله افرادی مانند حبیب صادقی، حسین خسروجردی، کاظم چلیپا، هانیبال الخاص، بهرام دبیری ناهید حقیقت و ... متاثر از هنر روس، مکزیک و نیز هنر کته کلویس است.
وی ادامه داد: متاسفانه در طول سالیان اخیر هنر انقلاب کمرنگ شده است زیرا به چند سفارش دولتی بسنده کرده که این خود دلیلی محکم بر راه افتادن روزشمار محو این هنر از تاریخ هنر ایران است.
نادعلیان در مورد خبر تاسیس موزه‌ای برای هنر انقلاب گفت: باید هدف از تشکیل این موزه مشخص شود. اگر قرار است هنر اسلامی باشد پس بخشی از واقعیت‌های تاریخ ان برهه نامشخص خواهد بود. به عقیده من باید نهادی بیطرفانه نسبت به تاسیس این موزه اقدام کند.
نظر شما