به گزارش خبرنگار مهر، امروز کمی مانده به تموز داغ داغ بارانی شده است، به لطافت ترنم مهربانی و رحمت بیکرانش را قطره قطره بر زندگیمان می باراند.
فرقی ندارد من باشم یا تو اگر بخواهی بارانی می شوی. پر می شوی از قطره های پاکی که برای آمدن، هفت آسمان را گذرانده اند.
دنیای باران دنیای کودکی است به نشانی هر چه خلوص است، دورانی که اندازه اش قد شعرهای کودکی است. باران یادمان می آورد، باز باران با ترانه با گوهر های فراوان...
آری باید بارانی شد برای به آغوش گرفتن همه قطره های مسافر، احساس سهراب را از باران کم داریم، چشم ها را باید شست جور دیگر باد دید چترها را باید بست زیر باران باید رفت...
باران می بارد بر پیکر من و تو و همه ما، جسم زمین را خیس می کند تا حس جاری بودن را از یاد نبریم.
قیمت یک روز بارانی همان است که زیر ریز ترین قطراتش خیس شوی، روحت را به صداقت بارانی بسپاری، بارانی که برای خود را به قطره هایش سپردن باید فصلی را در انتظارش باشی و برای نیامدنش به صحرا بروی دعای باران بخوانی .
باران بیت زیبایی است که خداوند برای زندگیمان سرائیده پس تا هر جا که می توانی در این بیت زیبای خداوندی، غرق شو.
درهای رحمت خداوند امروز باز است برای اجابت دعاهای دستانی که رو به آسمان دارند.
باران که می بارد، نگاهت را تا آسمان دنبال کن بی شک غرق عظمت خداوند می شوی و به یقین هم در زلالی باران برآورده می شوی. چشمهایت را میزبان قطره های پاک باران کن هنگامی که آغوشت را برای گستره آسمانی خیس از باران باز می کنی اینگونه است که پاکی بر جسم و روحت می نشیند.
چقدر باران روایت و داستان دارد. روایت هایی از زبان من و تو و حتی کودکی چند ساله. کودکی که دوست داشت قطره های باران را برای همیشه در دستان کوچکش پنهان کند.
کودکی که می خواست قطره های باران را با رنگ آبی آبرنگش، آبی کند وقتی در قطره های باران به دنبال رنگ آبی آسمان بود، چه خیال زیبایی و چه حس زیبایی است حس کودکی که گمان می کند، فاصله زمین تا آسمان رنگ قطره های باران را پرانده است.
دلم می گیرد برای کودکی که بازی بازی، گودال پر از باران را با کفش های پاره اش خالی می کند، نمی دانم تعریفش از باران چیست! نمی دانم از خیس شدن پاهایش با باران چه احساسی دارد! بی شک دل بهاری کودکانه اش باران را دوست دارد و بر آمدنش و تر کردن پاهایش خرده نمی گیرد.
حکمت باریدن باران چیست! هرچه هست خدای آسمان بارانی، مهربان است می توانی این مهربانی را وقتی باران را بهانه ای برای خالی کردن دل آسمان می کند و هوای لطیفش را آرامشی برای دل های زمینیان بیابی.
هنگام آمدن باران کاش بشود شکوفه شد، شکوفه ها انگار قدر باران را بیشتر می دانند، وقتی باران می آید گل های تازه شکفته از شاخه هایشان را در قطره های باران می شورانند و برای روزهای دلتنگی، باران را شبنم می کنند...
زمین به شوق آمدنش خود را گلی می کند تا اشتیاق از تر شدن را به ذره های خاکی اش نشان دهد. سبزی برگ های نورسته بهاری گویی در باران سبزتر می شوند و تو را غرق در قدرت لایتناهی آفریدگار می کنند.
مه را به نشانی باریدن بار می شناسیم ، همان ابری که به بدرقه قطرات باران خود را به نزدیکی زمین می رساند، در پی این بدرقه به زیبایی دوستی ابر و باران پیداست.
دلت را بارانی کن و روح و جانت را ...در هوای نرم و لطیف بارانی دم و بازدم کن تا به اوج آرامش برسی. شاید خیس شوی و حتی سردت شود اما به یقین مطهر می شوی وقتی باران روح و جسمتت را می شوید.
تنت را به باران بده وقتی رحمتی مطهر از فاصله های دور به تو ارزانی شده است و خدای باران را شکر کن برای استجابت دعاهای بارانی ات....
......................
آسیه چهارباغی
نظر شما