به گزارش خبرنگار مهر، با وجود اینکه بیست و پنج سال از برگزاری نمایشگاه کتاب تهران می گذرد، اما به‌راستی چرا این موقعیت فوق العاده، هنوزسوژه اصلی ساخت یک اثر سینمایی نشده است؟
وقتی نگاه که می کنی داستان‌های تلخ وشیرینش، جان می دهد برای فیلمنامه، یادداشت، نمایش و قصه. ولی وقتی تاریخ سینمای ایرانی را مرور می کنی، جای خالی فیلمی با محوریت نمایشگاه کتاب به شدت خالی است.
رویدادی حیرت انگیز که شاید چند ده درصدی از بازدید کنندگانش اصلا نه کتابخوان باشند و نه در دل هم نیتی برای خرید داشته باشد اما از پر بازدید کننده ترین نمایشگاه های کتاب دنیاست.
فکر کن که پنج میلیون نفر در ده روز یک هدف مشترک پیدا می کنند. تعدادشان از المپیک و جام جهانی بیشتر است. از هر تجمعی فزون تر است. یک کشور و ده ها خرده فرهنگ متفاوت در یک مکان با هم برخورد می کنند. بحث می کنند، هدف مشترک پیدا می کنند، دل می بندند، آرمان شان را جستجو می کنند و البته و گاهی هم از دست می دهند.
دیگر چه چیزی می تواند یک هنرمند را برای نوشتن و یا ساختن فیلمی وسوسه کند که قصه ای ناب را در دل این دریای انسانی وادارد؟ چه چیزی می تواند فیلمسازان یک ملت را برای ردیابی مشکلات و مشاهده کامل دنیایشان در قاب این دنیای چند روزه مجاب سازد؟
دل دل می کند آن نمایشگاه بزرگراه شهید چمران که برای نسلی شده نوستالژی و مصلی که برای نسل دیگر و جدیدتر، یادآور ازدحام و بوی کتاب است. یادآور قصه های تازه است.
..........................
مهدی محبعلی
نظر شما