به گزارش خبرنگار مهر، دکتر عبدالحمید حاجی پور رئیس مرکز آموزش عالی میراث فرهنگی در نشست بررسی پدیدارشناسی میراث فرهنگی که چهارشنبه 27 اردیبهشت در این مرکز برگزار شد به تبیین موضوع" ارتباطات میان فرهنگی، جهانی شدن و تنوع فرهنگی با رویکرد پدیدارشناختی" پرداخت.
وی با اشاره به تفاوت مفهوم جهانی شدن و جهانی سازی گفت: جهانی شدن یا جهانی سازی گرچه در معنی و مفهوم متفاوتند اما هر دو فرایندی مشابه و همسو را رقم می زنند و در نتیجه به یکسان‌سازی، اتحاد کوچک‌سازی و ارتباط بیشتر ملتها منتج می شود. اما توسعه ارتباطات ملتها در قالب فعالیتهای علمی، آموزشی، صنعتی، توریستی و... از یک سو تأثیرات زیادی بر فرایند فعالیت لایه های تشکیل دهنده خرده فرهنگها ایجاد و از سویی دیگر مفاهمه جدیدی برای ملتها و کشورها ترسیم خواهد نمود.
این استاد و محقق میراث فرهنگی اثرگذاری یک سویه فرهنگ و هژمونی غرب را در این شرایط مورد تردید قرار داد و گفت: فرهنگ مانند ترافیک یا ژنتیک عمل نمی کند که دارای مسیر یک طرفه یا تأثیر جزمی باشد بلکه برخی از وقایع جهانی از تأثیرگذاری فرهنگ غرب و شرق بر یکدیگر حکایت دارد.
حاجی‌پور به تشریح چهار رویکرد منتج از تضارب آراء مخالفین و موافقین جهانی شدن و جهانی سازی پرداخت و افزود: رویکرد جهانی شدن ضمن صیانت از اصول و ارزشهای بومی، جهانی سازی ضمن پذیرش فرهنگ و بینش نظام غالب، دیدگاه پذیرش فرهنگ غالب در کنار رعایت حداقلی اصول و ارزشهای بومی و ضد جهانی شدن چهار رویکرد منتج تضارب آراء مخالفان و موافقان به این مسئله است.
رئیس مرکز آموزش عالی میراث فرهنگی در ادامه با اشاره به دیدگاه امپریالیسم فرهنگی گفت: از این منظر، "جهانی سازی" حاکی از اراده معطوف به همگون‌سازی فرهنگی در سطح جهان است اما از منظر "جهانی شدن" صاحبنظران معتقدند که این رویکرد به معنی یکپارچه شدن جهان نیست بلکه فرایند جهانی شدن یک فرایند تفکیک‌ساز است و چون همه چیز به صورت یکدست و یکپارچه توسعه نمی یابد، پس پیامد آن اجتناب‌پذیر و خطرناک نیست.
وی در پایان افزود: پدیده جهانی شدن در عرصه فرهنگ منجر به یکنواختی و همسانی فرهنگها نمی شود بلکه بستر لازم را برای بروز فرهنگهای جدید و متنوع فراهم می سازد.
نظر شما