به گزارش خبرنگار مهر، نشست نقد و بررسی کتاب «در پایتخت فراموشی» عصر روز دوشنبه اول خرداد با حضور محمدحسین جعفریان، بهروز افخمی و محمد سرور رجایی در فرهنگسرای اندیشه تهران برگزار شد.
در ابتدای این نشست، جعفریان با بیان اینکه پیش از تدوین این کتاب خاطره تالیف یادداشت‌های هفتگی با عنوان «چکر در ولایت جنرال‌ها» را داشته است، گفت: این یادداشت‌ها و استقبال از آن نشان داد که مردم ایران تشنه دانستن درباره سرزمین افغانستان هستند؛ به ویژه هنگامی که این موضوع با زبانی متفاوت نیز همراه باشد.
وی افزود: من بارها به افغانستان سفر کرده‌ام و دو دوره نیز رایزن فرهنگی ایران در این کشور بوده‌ام و در کنار آن درباره این سرزمین فیلم مستند نیز ساخته‌ام و همه اینها باعث ارتباط بیشتر من با آن شده است. من در سال 80 سفری به شمال افغانستان داشتم که تنها منطقه‌ای بود که هنوز به دست طالبان نیفتاده بود و قصد داشتم یک روز از زندگی احمدشاه مسعود در این منطقه را به تصویر بکشم. پس از بازگشتم از این سفر بود که مسعود ترور شد و یک سال بعد به مناسبت سالگرد ترورش بود که مرا دوباره به افغانستان دعوت کردند که ما حصل آن سفر با همراهی بهروز افخمی منجر به نوشتن این کتاب شد.
جعفریان ادامه داد: در این سفر بسیار مشتاق بودم ببینم افغانستانی که دو دهه گرفتار جنگ بوده و تنها چند ماهی است که آزاد شده است، کابلی که روزی 600 کشته و زخمی مجروح از خود به جای می‌گذاشته در چه وضعیتی قرار دارد. همسفری من با افخمی در این سفر منجر شد که سفری خاطره‌انگیز باهم به این دیار داشته باشیم و برای من لااقل این حسن را داشت که بودن در کنار افخمی را یاد گرفتم.
این نویسنده افزود: در این کتاب بیشتر به حواشی پرداختم و سعی کردم با به تصویر کشیدن کابل هفت ماه پس از آزادی از دست طالبان بر جذابیت آن بیفزایم و به همین خاطر ابایی ندارم که بگویم «در پایتخت فراموشی» بخشی از تاریخ مستند معاصر افغانستان است.
وی همچنین گفت: به من گفته شده که کتاب تو اگر با تحلیل همراه بود، غنی‌تر می‌شد. من این حرف را می‌پذیرم، اما خودم را می‌شناسم. اگر این کار را امسال منتشر نمی‌کردم تا نمایشگاه سال بعد انتشار آن طول می‌کشید.
جعفریان ادامه داد: وقتی در ایران صحبت از افغانستان می‌شود، همه فوری صحبت از اشتراکات فرهنگی آنها با خودمان می‌کنند؛ در حالی که کمتر به شناخت این سرزمین تن می‌دهیم. این مردمان در همه جای ایران با ما همراه هستند، اما خیلی از ما هنوز نمی‌دانیم که زبانشان فارسی است. گاهی یادمان می‌رود که زبان فارسی از دره‌های بدخشان بود که برای نخستین بار به خراسان آمد و صاحب اصلی این زبان ساکنان آنجا بودند. ما گاهی یادمان می‌رود که باید بیشترین ارتباط فرهنگی در جهان را با این سرزمین داشته باشیم؛ چرا که تنها سرزمین همزبان با ما در جهان است.
جعفریان گفت: امروز در سایتی خبر خواندم که رایزنی فرهنگی ما در اتیوپی کلاس زبان عربی برگزار کرده است. دقت کنید این در حالی رخ داده است که مقام معظم رهبری تاکید داشته‌اند مهم‌ترین کار ما در خارج از کشور آموزش زبان فارسی است. این تنها یک نمونه از صدها نمونه‌ای است که شعار می‌دهیم و به آن عمل نمی‌کنیم.
نظر شما