پیام‌نما

وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ‌اللَّهِ جَمِيعًا وَ لَا تَفَرَّقُوا وَ اذْكُرُوا نِعْمَتَ‌اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ كُنْتُمْ أَعْدَاءً فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ إِخْوَانًا وَ كُنْتُمْ عَلَى شَفَا حُفْرَةٍ مِنَ النَّارِ فَأَنْقَذَكُمْ مِنْهَا كَذَلِكَ يُبَيِّنُ‌اللَّهُ لَكُمْ آيَاتِهِ لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ * * * و همگی به ریسمان خدا [قرآن و اهل بیت (علیهم السلام)] چنگ زنید، و پراکنده و گروه گروه نشوید؛ و نعمت خدا را بر خود یاد کنید آن گاه که [پیش از بعثت پیامبر و نزول قرآن] با یکدیگر دشمن بودید، پس میان دل‌های شما پیوند و الفت برقرار کرد، در نتیجه به رحمت و لطف او با هم برادر شدید، و بر لب گودالی از آتش بودید، پس شما را از آن نجات داد؛ خدا این گونه، نشانه‌های [قدرت، لطف و رحمت] خود را برای شما روشن می‌سازد تا هدایت شوید. * * * معتصم شو به رشته‌ى يزدان / با همه مردمان با ايمان

۶ خرداد ۱۳۹۱، ۱۰:۲۴

هر هفته با نهج‌البلاغه-4/

غلوکننده باید برگردد و عقب‌مانده ملحق شود

غلوکننده باید برگردد و عقب‌مانده ملحق شود

خبرگزاری مهر ـ گروه دین و اندیشه: امام علی(ع) در خطبه دوم نهج‌البلاغه در وصف اهل بیت(ع) می‌فرمایند: آنها موضع اسرار خدایند و ملجا فرمانش، ظرف علم اویند و مرجع احکامش. آنها اساس دینند و ارکان یقین. غلوکننده باید به سوى آنان بازگردد و عقب‌مانده باید به آنان ملحق شود.

خطبه دوم نهج‌البلاغه، خطبه‌ای است که امام(ع)پس از مراجعت از صفین ایراد فرموده و در آن ‏وضع مردم پیش از بعثت و اوصاف اهل بیت پیامبر(ص) و سپس اوصاف مردم دیگر آمده است. در این مجال بر اوصاف اهل بیت(ع) نظر می‌کنیم.
 
آنها موضع اسرار خدایند و ملجا فرمانش، ظرف علم اویند و مرجع احکامش، پناهگاه‏ کتاب هاى او هستند و کوه‌هاى استوار دین او، به وسیله آنان خمیدگى پشت دین راست نمود و لرزش‏هاى وجود آن را از میان برد. احدى از این امت را با آل محمد(ص)مقایسه نتوان کرد. آنان که ریزه‏خوار خوان نعمت آل محمدند با آنها برابر نخواهند بود.آنها اساس دینند و ارکان یقین. غلو کننده باید به سوى آنان بازگردد و عقب مانده باید به آنان ملحق شود.
 
ویژگی‌هاى ولایت و حکومت از آنِ آنهاست، و وصیت پیغمبر(ص) و وراثت او در میان آنان! هم اکنون حق به اهلش برگشته و دوباره به جائى که از آنجا منتقل شده بود باز گردیده ‏است. 
 
دیدگاه ابی الحدید
 
«ابن ابى الحدید» دانشمند معروف سنى و یکی از شارحان نهج‌البلاغه در اینجا مى‏گوید: «تردیدى ‏نیست که محمد و خاندان نزدیک او از بنى هاشم مخصوصا على(ع) نعمتى به ‏تمام مردم بخشیدند که براى آن اندازه‏اى تصور نتوان کرد و آن دعوت به اسلام ‏و هدایت ‏به سوى آن مى‏باشد، درست است که محمد(ص) در این قسمت پیش قدم‏ بود، اما سهم مهم على(ع) را در هدایت مردم هرگز نمى‏توان انکار نمود و اگر جز جهاد او در آغاز قیام پیغمبر(ص)و نیز جهاد وى در زمان خلافتش و نشرعلوم و تفسیر قرآن و ارشاد مسلمانان، در میان این دو جهاد نبود، همین خود در وجوب حق او بر مردم و خدمت ‏بزرگش به آنان کفایت مى‏کرد.»
 
سپس اضافه مى‏کند: «اگر کسى بپرسد آیا این سخن شامل کسانى که قبل ‏از امام(ع) زمام خلافت را به دست گرفتند مى‏شود؟ مگر على(ع) چه حقى برآنان داشت؟ در پاسخ باید گفت: دو نعمت! نخست ‏«جهاد»، زیرا هر کس انصاف دهد مى‏داند که اگر مجاهدات امام(ع) نبود، مشرکان، خلفاء و سایر مسلمانان ‏را تسلیم خود مى‏ساختند، همه ما فداکاریهاى امام(ع) را در «بدر»، «احد»، «خندق‏»، «خیبر» و«حنین‏» مى‏دانیم و خوب مى‏دانیم که شرک در این موارد دهان خود را گشوده بود که اگر امام(ع) با شمشیر خویش آنرا نمى‏بست‏ مسلمانان را به کام خود فرو مى‏برد.
 
نعمت دیگر، علوم است که اگر امام(ع) آنرا بیان نمى‏کرد، خلفا در بسیارى‏ از احکام به غیر حکم خداوند، حکم مى‏نمودند، خلیفه دوم خود در این مورد اعتراف دارد و خبر «لو لا على لهلک عمر» مشهور است، این دو نعمت ‏بزرگ است ‏که امام(ع) به آنها نیز بخشیده و به گردن آنان حق پیدا کرده است.(شرح ابن‏ابى الحدید، جلد 1، صفحه 14)
 
در ادامه امام(ع) به راه و رسم خاندان ‏پیغمبر(ص) پرداخته و تأکید کردند که همه باید از آن راه بروند، پیشى گرفتن بر آنان و عقب ‏ماندن هر دو نابجاست. در ادامه حضرت علی(ع) به اهل بیت(ع) اشاره می کند و می فرماید که آنها براى خلافت مسلمانان برگزید شده‏اند،و وصیت پیغمبر در این مورد مخصوص آنان مى‏باشد و هم آنان وارث‏ وى هستند، مى‏پردازد، سپس چون خود در آن زمان در راس حکومت اسلامى‏قرار گرفته بود مى‏فرماید: «هم اکنون حق به صاحبش رسیده است‏».
 
ابن ابى الحدید در اینجا مى‏گوید: امام(ع) اولى و احق به خلافت ‏بود، اما نه طبق نص پیغمبر! بلکه روى افضلیت و برترى‏اش، چه اینکه او پس‏ از پیغمبر(ص) افضل بشر بود و سزاوارتر به خلافت از تمام مسلمانان، اما او بخاطر مصلحتى دست از خلافت کشید!... ؛ باید از ابی الحدید پرسید: آیا آنان خلافت را در اختیار امام ‏گذاشتند و او صلاح دید به دیگرى واگذار کند و یا اینکه به او نوبت‏ ندادند؟! به هر حال به نظر می رسد که ابی الحدید در این مورد یا انصاف را از دست داده و یا بر طبق شرایط زمانه این کار را کرده است.
 
 
عشق محمد بس است و آل محمد
 
عواطف پاک و اظهار عشق و علاقه نسبت به معصومین(ع) و خاندان پاک پیامبر(ص) عامل ثبات قدم در راه دین و دینداری است و عشق و محبت خالصانه به اهل بیت(ع) انسان را در برابر گناه و فساد بیمه می کند. سعدی اگر عاشقی کنی و جوانی/ عشق محمد بس است و آل محمد.
 
بهترین نوع ارتباط با پیشوایان معصوم(ع) همان محبت و مودت می باشد که یک رابطه قلبی و درونی است و خداوند متعال هم در قرآن کریم به چنین ارتباطی دعوت کرده و می فرماید: «قل لا اسئلکم علیه اجرا الا المودة فی القربی: بگو: من بر انجام امر رسالت، از شما مزدی نمی خواهم مگر دوستی و محبت درباره نزدیکانم.» در زیارت امین الله نیز می خوانیم: «خداوندا! دل و جان مرا شیفته اولیای برگزیده ات قرار ده و مرا در زمین و آسمانت محبوب گردان.»
 
هر قدر محبت و دلباختگی و ارتباط قلبی با ائمه اطهار(ع) بیشتر باشد، تبعیت و همرنگی و همراهی و همدلی با آنها نیز بیشتر خواهد شد. نقش عشق و محبت در ایجاد همسانی، همفکری و همراهی و هم‌سویی بسیار مهم است و مردم پیوسته از چهره های محبوبشان الگو و سرمشق می گیرند.
 
ایمان عاطفی به رهبری حتی در اطاعت سیاسی و اجتماعی هم تأثیر می گذارد و زمینه ساز تبعیتی عاشقانه می شود نه یک اطاعت رسم
دوست داشتن اهل بیت عصمت و طهارت(ع) تقوای الهی و دلی پاک می خواهد. شیدای اهل بیت(ع) باید دوستی خویش را در عمل نشان دهد وگرنه علاقه ظاهری نمی تواند چندان تأثیری در زندگی انسان داشته باشد.
 
ی و تشریفاتی. در این صورت میان «شناخت »، «عشق » و «پیروی» رابطه ای مستحکم به وجود می آید، زیرا معرفت محبت می آورد و محبت «ولایت و تبعیت.»
 
عشق و عمل
 
دوست داشتن اهل بیت عصمت و طهارت(ع) تقوای الهی و دلی پاک می خواهد. شیدای اهل بیت(ع) باید دوستی خویش را در عمل نشان دهد وگرنه علاقه ظاهری نمی تواند چندان تأثیری در زندگی انسان داشته باشد. علی(ع) می فرماید: «من احبنا فلیعمل بعملنا و لیتجلبب الورع: هر که ما را دوست دارد باید مثل ما عمل کند و لباس پرهیزگاری را جامه و پوشش خود قرار دهد.»
 
ورع و تقوی و دوری از گناه باید سرلوحه زندگی محبان اهل بیت(ع) باشد تا بتوانند عشق پاکان را در دل خود جای دهند و گرنه دلی پر از شوق گناه را چطور می توان جایگاه و ظرف محبت اولیاء الهی قرار داد. شیفتگان اهل بیت(ع) باید همیشه چنین زمزمه کنند: دل جایگاه عشق تو باشد نه غیر تو/ این خانه خداست به شیطان نمی دهم.
کد خبر 1611838

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
  • نظرات حاوی توهین و هرگونه نسبت ناروا به اشخاص حقیقی و حقوقی منتشر نمی‌شود.
  • نظراتی که غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با خبر باشد منتشر نمی‌شود.
  • captcha