به گزارش خبرنگار مهر، مجموعه‌ای از نقاشی‌های قاسم حاجی‌زاده؛ نقاش ایرانی مقیم پاریس در گالری اثر به تماشا در آمده است.
مروری بر آثار روی کاغذ عنوان این نمایشگاه است که در آن برگزیده نقاشی‌های حاجی زاده در فاصله سال‌های 1357 تا 1390 به روی دیوارهای گالری اثر رفته است. حاجی زاده متولد 1326 لاهیجان است و از سال 1365 مقیم پاریس شده و اکنون بعد از سال‌ها دوری از وطن ، در گالری اثر آثارش را مرور کرده است.
این نقاش پر آوازه ایرانی موفقیت‌های چشمگیری آن سوی مرزهای وطن به دست آورده و نقاشی‌هایش در گنجینه موزه‌های نایف نویر فرانسه،موزه هنرهای معاصر سئول کره جنوبی،بنگلادش ،اردن .... و موزه هنرهای معاصر تهران نگهداری می‌شود .
به مناسبت همین نمایشگاه این هنرمند در جمع خبرنگاران تخصصی حوزه تجسمی رسانه ها حاضر شد و به سوالات آنها پاسخ داد. وی در مورد سابقه نقاشی های خود گفت: به عقده من کلود مونه حرف بسیار درستی می زد که می گفت که "آدم یا نقاش به دنیا می آید و یا نمی آید". هیچ کس نمی تواند نقاشی را یاد بگیرد بلکه باید آن را مادرزادی داشته باشد.
وی افزود: سال 48 در گالری قندریز اولین نمایشگاه انفرادی خودم را برگزار کردم ولی پیش از آن در برخی نمایشگاه های گروهی نیز حضور داشتم. در آن سال ها از هنرستان هنرهای زیبا با استادی محسن وزیری مقدم و نیز آذرگین دیپلم گرفتم ولی به دانشگاه نرفتم.
وی ادامه داد: در آن سال ها و تحت تاثیر وزیری مقدم آبستره کار می کردم ولی مانند آدمی بودم که از کار خودش راضی نیست. اردشیر محصص من را به سمت کار روی فیگوراتیوها سوق داد و من تحت تاثیر منوچهر یکتایی به فیگوراتیو رسیدم.
حاجی زاده بیان کرد: الان خوشحالم از خلق همین آثاری که می بینید. برخی هستند که یک کار می کشند و سه ماه بر روی آن حرف می زنند ولی من اینگونه نیستم و به جای حرف بزنم کار خلق می کنم. گاهی مجبورم ساعت ها در آتلیه خودم قدم بزنم تا حس کار کردن خودش برسد . من می خواهم کار بکنم ولی این حس خلق آثار همیشگی نیست.
وی ادامه داد: به عقیده من تمام نقاشان رئالیست بیهوده کار می کنند زیرا نقاش آن است که با ذهن خود کار کند. رئالیست ها تزئین کننده و دکوراتور هستند.
حاجی زاده در حالی این حرف را زد که خود وی از روی عکس نقاشی می کند به این شکل که یک عکس را در نظر می گیرد و ان را می کشد.
وی اذعان داشت: من در آثارم به دنبال یک روند تاریخی هستم. و در سال های زیادی به نقاشی در مورد میرزاکوچک خان پرداختم که اتفاقا به مذاق رژیم گذشته هم خوش نیامد. و یا در مواردی هم به " قفل زنان" که یک مراسم محلی در شمال ایران در مورد عاشوراست پرداختم.
وی خود را کسی نامید که نوستالژی ها را می کشد و بر این نکته تاکید کرد که از روی عکس نقاشی می کشد.
این هنرمند نقاش ایده آل خود در نقاشی را کمال المک دانست و بیان کرد: تکنیک کار کمال الملک بی نظیر است طرز نگاهش فوق العاده است و این برای من یک ایده آل است. من دالی و مونه را نیز دوست دارم.
وی ادامه داد: ایران در ذات نقاشی من نهفته است. هرکاری که می کشم به نوعی ایرانیت من در آن نهفته است. اگر کارگران سوئیسی را بکشم قلابی است و یا هرچیز بیرون از ایران را به تصویر بکشم کاملا قلابی خواهد بود زیرا تمام آنچه تصویر که من دارم از دوران کودکی و خاطرات آن زمان است.
وی این بازگشت خود در سال 91 را بازگشتی همیشگی نامید و گفت: آمده ام که بمانم.
حاجی زاده در پایان در مورد دلیل استفاده اش از میرزاکوچک خان در نقاشی هایش توضیح داد: همیشه در کودکیم به خاطر دارم که زنان در مزارع آوازهایی از قهرمانی های افرادی می خواندند و یا مردان در قهوه خانه ها راجع به قهرمانی های فردی که سوار بر اسب است داستان می سرایند ولی تمام اینها را با رمز می خواندند و از نام بردن این قهرمان و قهرمان ها ابا داشتند که بعدها و با خواندن کتاب سردار جنگل اثر فخرائی متوجه شدم که این قهرمان میرزاکوچک خان است پس به کشیدنش علاقه مند شدم.
مروری برآثار روی کاغذ قاسم حاجی زاده از روز جمعه – 29 اردیبهشت ماه در گالری اثر افتتاح شده و نمایش آن تا 17 خرداد به نشانی خیابان ایرانشهر،رو به روی خانه هنرمندان ،خیابان بارفروشان، پلاک 16 ادامه دارد.
نظر شما