آرمان خواهی درمانگر بطالت است/ کسی جز خودمان به دادمان نمی‎رسد

دکتر "کریم مجتهدی" درمورد آسیب‎های گذراندن وقت به بیهودگی و بطالت به خبرنگار مهر گفت: درمورد بطالت اولین چیزی که باید مورد توجه قرار دهیم علت یا علل آن است. اینکه به چه دلیلی فرد دچار بطالت می‎شود. بطالت در سنین مختلف تفاوت دارد. درجوانی و میانسالی و پیری فرق می‎کند. بطالتی که درنتیجه بیماری جسمی و یا ضعف قوای جسمانی بخاطر کهولت نباشد قبیح است.

وی افزود: بطالت در اثر فرسودگی جسمانی یا بیماریهای سخت مثل سرطان عادی محسوب می‎شود. فردی که از هر جهت سالم و تندرست است ولی وقت خود را به عبث می‎گذراند بیمار است.

استاد فلسفه دانشگاه تهران ادامه داد: ناامیدی جوانان به آینده خود یکی از دلایل مهم بطالت در جوانان است. یعنی جوان ناامیدی‏ که متوجه خودش است و ازخودش و کارهایی که انجام داده یا می‎دهد ناامید است. یکی دیگر به دلیل این است که شغلی پیدا نمی‎کند و مجبور است تمام روز را به بیکاری بگذراند. یا شغل مناسبش را پیدا نمی‌کند یا کار کنونی او مورد قبول و رضایتش نیست که در این صورت هم یأس دامنگیر او می‎شود.

عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی تصریح کرد: ممکن است ارزش کار او درست تشخیص داده نشود و به او بی توجهی شود برای مثال افرادی با استعداد در کنکور شرکت می‎کنند ولی به دلیل ضعف انتخاب دانشجو توسط وزارت علوم باعث یأس عده زیادی از محصلین می‎شود. این سرخوردگی بطالت را به همراه می‏آورد.

مجتهدی یاس جوانان را یأس از برنامه‏ریزی در زندگی عنوان کرد و یادآورشد: بطالت هرگونه برنامه‏ریزی را ازبین می‎برد. یعنی یأس از برنامه ریزی به وجود می‎آورد. ولی افراد باهم تفاوت دارند. بعضی‏ها دربرابر سختی‎ها و ناملایمات از خود ایستادگی و مقاومت نشان می‎دهند و برخی زود وا می‎دهند.

وی درپایان اذعان کرد: اگر زندگی‎نامه اشخاص بزرگ را بخوانیم متوجه می‎شویم که مشکلات و موانع خارجی بر سر راه آنها بیشتر از ما بوده و است ولی آنان با فکر و اراده که یاران واقعی آنهاست با مشکلات و موانع خارجی مبارزه کرده و بأس را در وجودشان از بین بردند. شخصیتشان براساس نوعی آرمان شخصی و آرمانی که نتیجه عقل و اراده است هرگونه یأس و ناامیدی را در وجودشان درمان کرد. البته آرمان خواهی درمان قطعی بطالت نیست ولی تاحدود زیادی تأثیرات آن را کاهش داده و آن را باطل می‎کند. باید بپذیریم که کسی جزء خودمان به دادمان نمی‎رسد.