پرورش پژوهشگران مهمترین کار در اسلامی سازی علوم انسانی است

به گزارش خبرگزاری مهر، نشست علمی «مسیر تبدیل علوم انسانی اسلامی به یک جریان بالنده و پایدار» با سخنرانی دکتر مسعود شادنام استادیار مدیریت و استراتژی RouenBusiness School فرانسه، پنج شنبه 8 تیرماه در پژوهشگاه حوزه و دانشگاه برگزار شد.

وی در ابتدای سخنانش، درس‌آموزی از جریان‌های علمی موفق و ناموفق در تاریخ معاصر علوم انسانی در غرب را بسیار مهم عنوان نمود و گفت: جریان‌های علمی پدیده‌هایی اجتماعی و سازمانی هستند که شکل‌گیری، رشد، دوام و دامنه‌ی اثرشان وابسته به عوامل پیچیده و متعددی است. تلاش برای شناخت بهتر این عوامل و همچنین بسترسازی، نهادسازی و دانش‌ورزیِ متناسب با این شناخت یکی از مهم‌ترین و ضروری‌ترین مؤلفه‌ها در فرآیند تبدیل علوم انسانی اسلامی به یک جریان علمی بالنده، پایدار و اثرگذار است.

وی در ادامه دو پرسش بینادین چه عواملی باعث می‌شوند یک اندیشه تبدیل به یک جریان فکری شود؟ و چه عواملی باعث رشد، پایداری، و اثرگذاری یک جریان فکری می‌شوند؟ را مطرح و با ذکر توضیحاتی بدان ها پاسخ داد.

این فارغ التحصیل دکترای مدیریت و مطالعات سازمان Simon Fraser University کانادا، در ادامه دو دسته جریان‌های علمی معاصر، مطالعات مدیریت انتقادی و مطالعات سازمانی فمینیست را در مقایسه با علوم انسانی اسلامی  مورد بررسی قرار داد و در هر مورد ضمن تشریح چگونگی شکل گیری جریان های مزبور برداشت هایی را که از آن ها وجود دارد را بیان نمود.

شادنام در ادامه پیشنهاداتی را براساس برداشت های موجود به شرح ذیل بیان نمود: تبدیل مجموعه‌ آثار موجود به زیرساختی محکم برای علوم انسانی اسلامی. به اعتقاد او پژوهشگران کنونیِ علاقه‌مند یا دست‌اندرکار علوم انسانی اسلامی باید سعی کنند مقالاتی با همین نگرش در مجلات معتبر جهانی در رشته‌های مختلف علوم انسانی چاپ کنند و آثار موجود باید به صورتی سیستماتیک در دسترس علاقه‌مندان و پژوهشگران قرار گیرد.

وی افزود: برای تولید آثار باکیفیتی که بتوانند بستری برای رشد و کسب مشروعیت برای جریان علوم انسانی اسلامی شوند. پژوهشگران علاقه‌مند به علوم انسانی اسلامی باید هم در علوم انسانی و هم در علوم اسلامی متبحرتر از پژوهشگران معمول در هریک از این شاخه‌ها شوند. تحصیلات عالیه در علوم اسلامی و سپس تحصیل در یکی از رشته‌های علوم انسانی در بهترین دانشگاه‌های جهان باید تشویق و تسهیل شود. همکاری متخصصان علوم اسلامی و علوم انسانی در قالب گروه‌های پژوهشی هم توصیه می‌شود.

این محقق و نویسنده در ادامه سخنانش بیان کرد: مراکز حوزوی و دانشگاهی باید امکان شرکت پژوهشگران مستعد و علاقه‌مند به علوم انسانی اسلامی در دوره‌های آموزشیِ تخصصی (که گاهی هم کوتاه‌مدت هستند) در کشورهای دیگر را فراهم کنند و همچنین با دعوت منظم از استادان رده اول در رشته‌های مختلفِ علوم انسانی دوره‌های آموزشی و کارگاه‌های پژوهشی برگزار کنند. این گونه ارتباطات علمی به تدریج می‌تواند به همکاری در نگارش مقالات و تولید علم هم منجر شود.

وی تأکید کرد: علوم انسانی اسلامی باید به شاخه‌های مختلف آن تجزیه شود و با رویکرد تخصص‌گرایی به آن پرداخته‌شود. هر پژوهشگری باید فقط روی متخصص شدن در یکی از رشته‌های روان‌شناسی اسلامی، جامعه‌شناسی اسلامی، مدیریت اسلامی، اقتصاد اسلامی و غیره تمرکز کند.

استادیار استادیار مدیریت و استراتژی، Rouen Business School فرانسه در پایان چنین نتیجه گیری کرد: این مرحله بسیار حساس است، اگر علاقه‌مندان به این جریان علمی را بیشتر سیاست‌گذاران تشکیل بدهند تا پژوهشگران، تولید علم جایگزین می‌شود با کُلنگ ساختمانِ فلان مرکز پژوهشی را زدن و روبان بریدن و بودجه اختصاص دادن.