مومنان در عصر غیبت امتحان می‌شوند

به گزارش خبرگزاری مهر، آیت الله لطف الله صافی گلپایگانی در آستانه نیمه شعبان در نوشتار خود تصریح کرده است: اعتقاد به عالم غیب در به‌وجود آمدن ادیان الهی و ایمان به انبیاء، و تحقق هویّت خداباوری، اصل و اساسی است که بدون آن هر اندیشه و باوری کفر و الحاد است.

ایمان به جهان غیب و عالم غیر محسوسِ به حواس ظاهره، مثل بهشت و جهنم و حور و غلمان و ملائکه، و ایمان به عرش و کرسی، و برای ما ایمان به انبیاء گذشته، و ایمان به ائمه طاهرین (علیهم السلام) - که فعلاً در این جهان حضور جسمانی ندارند- و ایمان به اخبار قرآن و حضرت رسول و ائمه طاهرین (علیهم السلام) از مغیبات و وقایع آینده، و ایمان به حضرت ولی عصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف) - که اگرچه در همین عالم حضور جسمانی دارند و مردم از ایشان غایب نیستند ولی تا یوم ظهور از مردم عموماً مگر برخی خواص غایب می‌باشند- همه در تحت جمله شریفه«یُؤمِنُونَ بِالْغَیْبِ» قرار دارند، و ایمان به آنها، ایمان به غیب است.

از جمله روایاتی که بر فضیلت ایمان به انبیاء گذشته و معجزات آنها، و ایمان به پیغمبر اکرم صلی الله علیه، و ائمه طاهرین تا امام یازدهم علیهم السلام دلالت دارد، روایت ذیل است که از طرق اهل سنت و در تفاسیر ایشان از سنن دارمی روایت شده است:
روایت این است که حرث بن قیس که از تابعین است و به دیدار حضرت رسول خدا صلی الله علیه و آله تشرف نیافته بود، به عبدالله بن مسعود که از اصحاب است گفت: عند الله نحتسب ما سبقتمونا الیه من رؤیة رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم؛ ما از خداوند محرومیت از این فضیلتی را که بر ما به آن پیشی گرفتید، و به دیدار رسول خدا صلی الله علیه و آله مشرف شدید طلب اجر و جبران داریم.

ابن مسعود گفت: عند الله نحتسب ایمانکم بمحمد صلی الله علیه و آله و لم تروه.إنّ امر محمد صلی الله علیه و آله و سلم کان بیّناً لمن رآه، و الذی لا اله الّا هو ما من احد افضل من ایمان بغیب؛ یعنی ما هم از خدا طلب اجر و جبران می‌کنیم از جهت محرومیت از فیض ایمان به غیب، یعنی ایمان به پیغمبر صلی الله علیه و آله که شما بر آن هستید و آن حضرت را ندیده‌اید. سوگند به خدایی که غیر از او خدایی نیست احدی فاضل‌تر از آن‌که ایمان به غیب دارد نیست.

بر حسب این روایت، در حال حاضر ایمان به انبیاء گذشته و حضرت خاتم الانبیاء صلی الله علیه و آله، و امیرالمؤمنین و ائمه علیهم السلام تا حضرت امام حسن عسکری علیه السلام ایمان به غیب است، چنان‌که ایمان به حضرت ولی‌عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف نیز ایمان به غیب است، و از ثواب همه این ایمان‌ها بهره‌مندیم که در رأس آنها ایمان به خداوند متعال است که اگرچه عالم و ماسوی و همه کائنات، آیات جمال و جلال الهی هستند و به ذکرش هر چه بینی در خروش است و چیزی و ذرّه‌ای از او غایب نیست، امّا او به ذات و حقیقت صفات از همه حتی انبیاء غایب است «لاتدرکه الأبصار و هو یدرک الأبصار» و «لا تراه العیون بمشاهدة العیان و لکن تدرکه القلوب بحقیقة الایمان» به صفات سلبیه بیشتر معروف است تا به صفات ثبوتیه که «لیس کمثله شیء». بنابراین مصداق اتم و اکمل ایمان به غیب، ایمان به خداوند متعال است.

ایمان به وجود حضرت بقیة الله ارواح العالمین له الفداء و عصر غیبت، ویژگی‌ها و فضائل خاصی دارد، و مؤمن به غیب در این عصر، هم ایمانش به انبیا و ائمه گذشته ایمان به غیب است، و هم ایمانش به امام حیّ صاحب زمان ایمان به غیب است.

ایمان گذشتگانِ از این امت هم از زمانی که پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) بشارت به ظهور مهدی از اولاد فاطمه (علیها السلام) می داد ایمان به غیب است که از غیر شیعه به اجمال و از شیعه به تفصیل است. همه ایمان به غیب است، ایمان به نادیده است، و همه داخل در ایمان به غیب و ایمان به خدا و صدق حضرت رسول صلی الله علیه و آله و سلم است.

باید مؤمنین قدر این مرتبه را بدانند که مثل ابن مسعود آن صحابی معروف آرزومند آن بوده و محرومیت از آن را فقدانی می‌داند که اجر آن را از خدا می‌خواهد، و بر خود ببالند که خدا در بیان اوصاف متقین پیش از همه، اوصاف جلیله متقین ایمان به غیب را بیان می‌فرماید.

فرق ایمان به غیب در عصر غیبت با اعصار دیگر این است که مؤمنین تخلیص و تمحیص می‌شوند؛ امتحانات شدید برایشان جلو می‌آید که بسیاری در این امتحانات ساقط می‌شوند. زن‌ها، مردها، جوان‌ها و حکّام و مسئولین حتی علماء همه امتحانات خاص دارند.

از جهت ظهور بدعت‌ها، از جهت اصرار بر ملاهی و مناهی و ترویج منکرات و ترک امر به معروف، و نفی سنت‌ها مسائلی پیش می‌آید که فتنه و فساد و اعراض از حقّ ظاهر و بلکه مورد افتخار و اعطاء جوائز می‌شود؛ اموری که بعض مظاهر آنها در معرض دید همگان است، و جز کسانی که إمتحن الله تعالی قلوبهم بالایمان کسی باقی نمی‌ماند.

لقمه و مال حلال اگر نایاب نباشد کمیاب می‌شود. قوانین و سنّت‌های اسلامی حتی به اسم اسلام متروک می‌گردد، و خلاصه بر طبق این روایت که از حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام است: «أَیُّهَا النَّاسُ سَیَأْتِی عَلَیْکُمْ زَمَانٌ یُکْفَأُ فِیهِ الْإِسْلَامُ کَمَا یُکْفَأُ الْإِنَاءُ بِمَا فِیهِ»؛ اسلام دگرگون می‌شود، یعنی واژگون می‌گردد چنان که ظرف به آنچه در آن است واژگون می‌شود.

در این شرائط و وظائف دشوار و مسئولیت‌های سنگین، افراد شجاع و دلسوز و با ایمان باید به یاری اسلام بشتابند، و امر به معروف و نهی از منکر نمایند.  برنامه‌ها و روش‌های غیر اسلامی را محکوم و به مردم معرفی نمایند، و بر حفظ هویت اسلامی پافشاری کنند و فداکاری نمایند.