بی اعتمادی جامعه نتیجه دروغ مسئولان است/ تفاوت دروغ و نگفتن همه حقایق

دکتر محمد فنایی اشکوری درمورد زشتی دروغ به خبرنگار مهر گفت: عالم و عامی می‎داند که دروغگویی از مذموم‎ترین صفات و اخلاق انسانی است و در همه ادیان و بالاخص در دین اسلام از گناهان بزرگ به شمار می‏رود. آیات و روایات زیادی درمورد زشتی دروغ و وعده عذاب دروغگویان در اسلام آمده است. در این باره اجماع بشری وجود دارد و نیاز به دلیل و برهان ندارد.

وی درمورد دروغ در سیاست هم تصریح کرد: در بین مردم رایج است که سیاستمداران دروغگو هستند و اصلاً سیاست بدون دروغ پیش نمی‏رود. ولی به لحاظ دینی و فطری دروغگویی قبحش اختصاص به صنف و گروه خاصی ندارد و برای همه زشت و قبیح است. به خصوص مقامات سیاسی چرا که دروغگویی آنها آثار و تبعات بیشتری در جامعه دارد.

عضو هیئت علمی مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره) ادامه داد: هرچه موقعیت فردی بالاتر باشد کار غیراخلاقی او قبیح‏تر خواهد بود. اگر هدف از سیاست به قدرت رسیدن و حفظ قدرت باشد سیاستمدار به هر عملی متوسل می‏شود تا به آن برسد یعی هدف وسیله را توجیه می‎کند. بنابراین دروغ می‎گوید زیرا اگر راستش را بگوید رأی نمی‏آورد یا انتخاب نمی‎شود.

این محقق و پژوهشگر حوزه فلسفه اسلامی اظهارداشت: کسی که هدفش خدمت به بشریت باشد برای او قدرت مطلوبیت ذاتی ندارد و هیچ وقت از مسائل نامشروع برای خدمت به  جامعه استفاده نخواهد کرد. زیرا منافعی از دروغ گفتن به مردم نمی‏رسد. انجام وظیفه با دروغگویی در تعارض است. برای انجام وظیفه مجاز به دروغگویی نیستیم.

فنایی درمورد آثار و نتایج دروغ مقامات سیاسی هم یادآورشد: اولین اثر دروغ مقامات این است که بالاخره دروغ آنها آشکار می‎شود و بعد سعی می‎کند دروغش را بپوشاند یا تقصیر آن را به گردن دیگران بیندازد که این توجیه خود بدتر از خود دروغ  است. بی اعتمادی نتیجه دیگر دروغ است. از بین رفتن قبح دروغ اثر دیگر دروغگویی است. نکته مهم دیگر این است که شخصی که به دروغ بر مسند تکیه زده یا باقی مانده است جای کسانی شایسته‏تر از خود است را گرفته است. درواقع شایستگان را محروم می‎گذارد.

وی درپایان تصریح کرد: اینها علاوه بر صدمات سیاسی و اقتصادی و اجتماعی دروغ است. البته نگفتن همه حقایق در جایی که اختلال به وجود می‎آورد جایز است. برای مثال اگر گفتن چیزی باعث گرانی شود نگفتنش بهتر است. این غیر از دروغگویی است.