به گزارش خبرگزاری مهر، روزنامه "زوددویچه سایتونگ" در تحلیلی نوشت: لندن میزبان بازیهای المپیک 2012 با برگزاری این مسابقات در کشورش می خواهد پیغام مهمتری را به جهانیان مخابره کند. 104 سال بعد از اینکه انگلیس بازیهای المپیک را در کشورش برای اولین بار برگزار کرد این کشور می خواهد بار دیگر نشان دهد که ما هنوز مانند همیشه می توانیم حرکتهای بزرگی انجام دهیم. البته مسائل بزرگی در این کشور هم در عرصه داخلی و هم در زمینه خارجی وجود دارد. برای اولین بار انگلیس در سال 1908 بازیهای المپیک را در کشورش برگزار کرد که در آن زمان لندن پایتخت یک امپراتوری بزرگ بود که یک چهارم جمعیت دنیا زیر سلطه این کشور قرار داشت.
این روزنامه آلمانی در بخش دیگری از این مطلب نوشت: طبیعتا انگلیسیها میزبانان متکبر بازیهای المپیک 2012 هستند که می خواهند در سایه این بازیها خود را به جهانیان نشان داده و بگویند که چه تواناییهایی دارند و چه کسی هستند.
البته ما نباید بزرگترین مسابقات ورزشی دنیا را خیلی دست بالا نگیریم؛ اما این بازیها می تواند برای انگلیس که در جستجوی دشواری برای یافتن هویت خود است، کمک مهمی باشد.
نویسنده در ادامه با اشاره به اینکه برای اولین بار بازیهای المپیک در سال 1908 در انگلیس برگزار شد نوشت: در ظرف مدت کوتاهی قبل از برگزاری این مسابقات این کشور ورزشگاههای باشکوهی ساخت. چرا که بهترین مهندسان دنیا را در اختیار داشت. در آن مسابقات انگلیس با اعتماد به نفس کامل بیشترین مدال طلا را از آن خود کرد و حقیقتا به عنوان یکی از مهمترین کشورهای جهان مطرح بود.
انگلیس در سال 1948 نیز بازیهای المپیک را البته به عنوان یک کشور خسته و درمانده و از پا افتاده برگزار کرد. البته امپراتوری انگلیس جنگ جهانی دوم را همراه با شرکای خود برده بود اما بخشهایی از این کشور ویران شده بودند. آمریکا و شوروی در آن زمان قدرتهای جهانی مهم بودند و قابل پیش بینی بود که دیگر روند شکست امپراتوری انگلیس قابل پیشگیری نیست.
انگلیس در بازیهای المپیک 1948 از نظر ورزشی نیز سقوط سختی کرده و ورزشکاران انگلیسی تنها به سه مدال طلا دست یافتند در حالی که آمریکاییها 38 مدال به دست آوردند. در هر صورت انگلیسیها به عنوان بخشی از ائتلاف پیروز در جنگ جهانی دوم بودند و از این حیث هنوز اعتماد به نفس بالایی داشتند.
زوددویچه در بخش دیگری از این مطلب نوشت :اما بازیهای المپیک 2012 در حالی در لندن برگزار می شود که این کشور به دنبال جایگاه واقعی خود در دنیا می گردد. آمریکاییها که از نظر سنتی تنگاتنگترین شریک انگلیس محسوب می شدند در نظر دارند تا در آینده بیشتر به آسیا رو آورند. در هر صورت این احساس در انگلیس به وجود آمده که دیگر شریک بی چون و چرا و کاملی برای آمریکا محسوب نمی شود. زمانی که تونی بلرنخست وزیر اسبق انگلیس در جنگ عراق از تصمیمات بوش حمایت کرد در انگلیس عنوان سگ پودل بوش را دریافت کرد.
مناسبات انگلیس با اتحادیه اروپا نیز از دیرباز دشوار بوده است. در دسامبر گذشته بود که دیوید کامرون بعد از اینکه با تغییر قراردادهای اروپایی مخالفت نمود، خود را در اروپا منزوی کرد. سیاست اروپایی انگلیس از خط مشی خاصی تبعیت نمی کند؛ به گونه ای که کارشناسان نگرانند که این کشور به صورت ناخواسته در مسیر خروج از اتحادیه اروپا قدم بردارد.
نویسنده در ادامه با اشاره به تلاشهای دولتهای انگلیس برای مدرنیزه و قدرتمند کردن این کشور نوشت: نتیجه این تلاشها کشوری شد که به ندرت ازصنعت تولید کننده ای برخوردار است و گرفتار یک نرخ بیکاری بالا و در یک رکود بی پایان می باشد.
نویسنده در ادامه جشنهای باشکوه شصتمین سالگرد سلطنت ملکه انگلیس را هم که حدود دو ماه پیش در این کشور برگزار شد نوعی فرار ناامیدانه انگلیس از وضعیت نابسامانی که در آن گرفتار است تلقی کرد.
این روزنامه آلمانی در بخش پایانی این مطللب خاطر نشان کرد که اکثر میزبانهای بازیهای المپیک پیغام مهمتری رادر سایه این بازیها به جهانیان مخابره می کنند. در پکن که بازیهای المپیک چهار سال پیش در آن برگزار شد موضوع به رخ کشیدن شکوه و جلال یک حکومت دیکتاتوری بود که می خواست قدرت خود را به جهانیان نشان دهد.
در لس آنجلس در سال 1984 پیغام بازیهای المپیک این بود که قدرت جهانی واقعی در دنیا چه کسی است. در بازیهای المپیک 2012 لندن نیز علامتها و نشانه هایی به داخل و خارج ارسال می شود. انگلیسی ها می خواهند خودرا به جهانیان نشان دهند و بگویند که 104 سال بعد از اولین میزبانی در بازیهای المپیک هنوز در شرایطی هستند که قدمهای بزرگی را برداشته و حوادث باشکوهی را خلق کنند.
نظر شما