استقبال پرشور از نصیر شلال/ اولین مدال خوزستان در المپیک

به گزارش خبنرگار مهر، روزی که وزنه برداری را شروع کرد شاید حتی خودش هم فکر نمی کرد که بتواند نائب قهرمان المپیک شود و رسیدن به این مقام برایش شاید یک آرزو بود اما شبانه روز تلاش کرد و تمام هم و غم خود را بر این نهاد که جدای از کسب مدال در المپیک که شاید هیچکس انتظار آن را نداشت دل مردم کشورش و خصوصا خوزستان را شاد کند.

شاید دعاهای پدرش بود که توانست این افتخار را کسب کند و قطعا این مدال را به او که اگر بود در شادیش شریک بود، تقدیم می کند. امروز در اذهان مردم یک قهرمان هست اما باید بداند که باید منش پهلوانی را در خود بپروراند و برای نسل امروز و آینده یک الگو باشد. امروز درس ها به جوانان ورزش دوست خوزستان داد و نشان داد خواستن توانستن است.    
 
ساعت 20 و 30 دقیقه دوشنبه (23 مردادماه) است و در فرودگاه بین المللی اهواز شور و هیجان خاصی برپاست. همه از یک نفر می گویند و عکس او را در دست دارند و ساعتها منتظر نشستن هواپیمایی که وی را حمل می کند و قرار است راس ساعت 21 و 30 دقیقه به زمین بنشیند،هستند.
 
ازدحام جمعیت به قدری است که نیروهای حراست فرودگاه مانع از حضور طرفداران این جوان 23 ساله خوزستانی می شوند. از مسئولان رده بالای استانی تا یک طفل نوزاد که با معصومیت خاصی در بغل مادرش آرام گرفته، همه و همه آمده‌اند تا از او که توانسته در بزرگترین آوردگاه ورزشی جهان افتخارآفرینی کند قدردانی کنند.
 
دوستان، آشنایان و بچه های هم محله ای او که روزها در پی آمدنش ساعت شماری می کردند، همگی در حالی که پوسترش را در دست دارند و یا آن را به صورت کلاهی درآورده و بر سر نهاده اند با صدای بلند نامش را به طور مکرر فریاد می زنند.

استقبال از نصیرشلا در فرودگاه اهواز

عده ای هم با در دست داشتن دسته گلهای فراوان منتظر او هستند تا با اهدای آن حداقل تشکری از وی و زحماتش در این چندسال کرده باشند. وقتی با دوستانش هم صحبت می‌شویم معتقدند که او حقش طلای المپیک بود هر چند کسی از قبل پیش بینی نمی کرد که چنین نتیجه درخشانی برای خوزستان به ارمغان آورد. آنها می گویند اگر قدری بیشتر تلاش می کرد می توانست حتی حریف اکراینی خود را کنار بزند و گردن آویز طلا را نصیب خود کند. دوست دیگرش که آن طرف تر ایستاده می گوید ما که راضی هستیم چون زحمات او را می دیدیم و همین که توانسته است نقره المپیک را کسب کند بسیار شایسته و مایه افتخار ما و همه خوزستانیها است.

ساعت به تندی برای ما که مشغول تهیه گزارش هستیم و به کندی برای دوستدارانش که لحظه شماری ورودش را می کنند، می گذرد. مادر او که آرزو دارد پدر فرزندش نیز در این لحظه خاطره انگیز حضور داشت و این صحنه ها را مشاهده می کرد و در حالیکه از خوشحالی دل در دلش نیست و منتظر است چهره فرزندش را ببیند.

وی در پاسخ به سوال ما که از او می پرسیم وقتی متوجه شدید فرزندتان به مدال نقره المپیک دست یافته و قطعا تصاویر بالا رفتن بر روی سکو و اهدای مدال او را مشاهده می کردید چه حسی داشتید، با حس مادرانه اش می گوید: حس بسیار شیرین و قشنگی داشتم وقتی می دیدم این فرزند من است که مایه افتخار یک ملت شده و خیلی خیلی خوشحال شدم چون که فرزندم توانسته بود دل مردم ایران و خصوصا خوزستانیها را شاد کند. همه با هم در ایجاد این شادی دعا کردند و با هم استرس داشتند و با هم خندیدند و من از خوشحالی دیگر نمی دانم چه بگویم. حاضرم جانم را برای فرزندم بدهم و وقتی خوشحالی این مردم را ببینم خیلی خوشحال تر می شوم.

وقتی قصد داریم به سمت برادرش که دوربینی به دست دارد و مدام از صحنه های شور و اشتیاق مردم عکس می گیرد برویم و با او هم کلام شویم دیگر او را صدا نمی زنیم تا بتواند به خوبی کارش را انجام دهد.
 

استقبال از نصیر شلال در فرودگاه اهواز

فضا برای ورود او که همه را منتظر خود نگه داشته است دیگر مهیا شده عقربه های ساعت عدد 21 و 30 دقیقه را نشان می دهند. هواپیمای حامل این قهرمان بر روی باند می نشیند و مسئولان دسته جمعی به استقبال این دلاور خوزستانی می روند و به گرمی از او استقبال می کنند.
 
آری او نواب نصیر‌شلال پهلوان و قهرمان وزنه برداری و ورزش خوزستان است او همانی است که در دسته 105 کیلوگرم با رشادت و جسارت خود با فولاد سرد جنگید و پرچم مقدس ایران اسلامی را در لندن به اهتزاز در آورد. مادر وقتی فرزندش را می بیند اشک شوق می ریزد و او را در آغوش می گیرد و می‌گوید:« نواب جان تو افتخار منی» مردم در عطش دیدن قهرمانشان هستند و برای در آغوش گرفتن او لحظه شماری می کنند.

وقتی خوش آمد گویی مسئولان استانی که همه آمده بودند غیر از استاندارد به پایان می رسد نواب به سمت مردم و دوستدارانش قدم بر می دارد و در راس ساعت 22 و 15 دقیقه نواب نصیر شلال غیور مرد خوزستانی با نواختن موزیک ارتش و سرود جمهوری اسلامی ایران مقابل چشمان مردم قرار می گیرد.

شور و اشتیاق جمعیت به قدری است که مسئولان امنیتی تصمیم می گیرند او را برگردانند تا فضا آرامتر شود اما دیگر دیر شده و یکی از بچه های هم محله‌ای او نواب را بر روی گردن گذاشته و وارد جمعیت می شود. عده ای به سمتش دسته گل پرتاب می کنند و با صدای «نواب دوست داریم» او را تشویق می کنند عده ای هم که دوست ندارند این صحنه ها را فراموش کنند عکس گرفته و فیلمبرداری می کنند. حتی مسافران خارجی که از ماجرا بی اطلاع هستند می ‌ایستند و شور و اشتیاق مردم را تماشا می کنند.

میل و علاقه مردم به این قهرمان خوزستانی در حدی است که حتی آن کسی که نواب را به مدت 20 ‌دقیقه بر روی دوش خود نهاده، دیگر فراموش می کند که یک انسان 105 کیلوگرمی بر روی دوشش است.

نواب همراه سیل جمعیت به سمت ماشین می رود تا روانه منزلش شود در مسیر فرودگاه تا منزل او ترافیک عظیمی برپا شده و هر کدام از ماشینها دوست دارد از دیگری سبقت بگیرد و خود را به ماشین نواب برساند.