دیگر نه گوته می‌خوانیم، نه بل و نه گونترگراس!

جمشیدی یادداشت خود را با این جمله آغاز کرده است:

 

جناب گوته، چه اصراری داری که یکی دیگر را به جمع ناراضیان از تبختر خود اضافه کنی؟ ما فقط نویسنده‌ایم. شاعریم.

 

چندی ییش به پیشنهاد بنیاد ادبیات داستانی ایرانیان قرار شد برای بازدید از نمایشگاه کتاب فرانکفورت عازم آلمان شویم .

 

نویسنده ها به‌نظرم حق دارند کمی بدبینی مزمن در ذات خود داشته باشند بدبین به زرق و برق ها و ادعاها ...مثلاحیاط بخش کنسولی یک سفارتخانه که پر شده از شعرها و شعارهای گوته در منقبت فرهنگ شرقی و غیره ذالک ... انوقت نوع عمل را که میبینی وا مصیبتاه ...القصه... باور کردن اینکه همه چیز به همین ساده گی خواهد بود از همان اول هم کمی دشوار بود.

 

بالاخره با وجود دعوتنامه رسمی از نمایشگاه فرانکفورت به نام ما - یک نویسنده و شاعر ایرانی - و تحویل مدارک به بخش کنسولی و ارایه مدارکی از جانب بنیاد ادبیات داستانی ایرانیان و وزارت ارشاد  مبنی بر تضمین مالی و مخارج سفر  بعد از دو هفته از طرف  سفارت المان اعلام شد که ویزا نمی دهمیم ... به همین ساده گی ... در جایی خوانده بودم فقر یعنی گرد و غبار انباشته شده بر روی کتابهای یک کتاب فروشی  و بنظرم جهل یعنی ناروایی به دیگران ... به اتباع شرقی ... واقعیت این است که ما نویسنده ایم نه چیز دیگر  و در فروغ چشمهایمان - که به هیچ دستگاه فلزی بند نیست هیچ  چیز مشگوکی وجود ندارد.

 

فقر در نوع نگاه کسانی است که از شنیدن صدای دیگران ... بگذریم .... حیف که در ماه مبارک رمضان افتابهای صف طویل بخش کنسولی را به عشق کتاب و کتابخوانی که می‌گویند بهار نویسنده‌هاست تحمل کردم . زهی تاسف ... امیدوارم من اشتباه کرده باشم ... بعد از هرگزی ما را به این کارها چه کار...  دیگر نه گوته میخوانیم نه برخی از کارهای هاینریش بل و... گونتر گراس را ...همین...