محکمترین دستگیره های ایمان/ راه نجات از هلاکت چیست

به گزارش خبرگزاری مهر، به مناسبت ایام شهادت امام صادق(ع) حدیثی در مورد نعمتهای خداوند و خواسته انسان به شرح آیت الله مجتبی تهرانی در پی می آید:

روی عن الصادق(علیه‏السلام) قال: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(صلّی‏الله‏علیه‏وآله‏وسلّم) لِاَصْحَابِهِ اَیُّ عُرَى الْإِیمَانِ اَوْثَقُ فَقَالُوا اللَّهُ وَ رَسُولُهُ اَعْلَمُ وَ قَالَ بَعْضُهُمُ الصَّلَاةُ وَ قَالَ بَعْضُهُمُ الزَّکَاةُ ... فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلّی الله علیه و آله و سلّم لِکُلِّ مَا قُلْتُمْ فَضْلٌ وَ لَیْسَ بِهِ وَ لَکِنْ اَوْثَقُ عُرَى الْإِیمَانِ الْحُبُّ فِی اللَّهِ وَ الْبُغْضُ فِی اللَّهِ وَ تَوَالِی اَوْلِیَاءِ اللَّهِ وَ التَّبَرِّی مِنْ اَعْدَاءِ اللَّهِ .

از امام صادق «صلوات‏الله‏علیه» منقول است که حضرت در روایتی فرمودند: پیغمبر اکرم(ص) به اصحابشان فرمودند: «اَیُّ عُرَى الْإِیمَانِ اَوْثَقُ»، " در میان دست‏گیره‏های ایمان کدامیک محکم‏تر است؟" معلوم می‏شود انسان می‏تواند با تمسّک جستن به ایمان، خودش را نجات و از هلاکت نجات بخشد. همچنین معلوم می‏شود ایمان چندین دست‏گیره دارد که هر که به آنها تمسّک پیدا کند نجات می‏یابد. حال حضرت سؤال می‏کنند که در بین این‏ها کدام‏ یک محکم‏تر و اطمینان بخش‏تر است؟ چون هرچه محکم‏تر باشد آدم را بهتر از پرتگاه نجات می‏دهد.

در جواب عرض کردند: «اللَّهُ وَ رَسُولُهُ اَعْلَمُ»، خدا و پیامبرش بهتر می‏دانند؛ «وَ قَالَ بَعْضُهُمُ الصَّلَاةُ»، بعد برخی از اصحاب گفتند: نماز؛ «وَ قَالَ بَعْضُهُمُ الزَّکَاةُ»، برخی دیگر گفتند: زکات؛ هر یک از اصحاب با اینکه گفتند: خدا و پیامبرش بهتر می‏دانند؛ اظهار نظر کردند. بعد از اینکه اظهارنظرها تمام شد، پیامبر(ص) ‏فرمودند: «لِکُلِّ مَا قُلْتُمْ فَضْلٌ وَ لَیْسَ بِهِ»، این‏هایی اسم بردید، همه فضیلت دارند و دستگیره و نجات بخش هستند، امّا من به‏ دنبال محکم‏ترین آنها هستم که اگر انسان به آن متمسّک شد و آن را پیشه گرفت، هیچگاه سرنگون نمی‏شود و به هلاکت نمی‏رسد.

سپس حضرت فرمودند: «وَ لَکِنْ اَوْثَقُ عُرَى الْإِیمَانِ الْحُبُّ فِی اللَّهِ وَ الْبُغْضُ فِی اللَّهِ»، محکم‏ترین دستگیره ایمان این است که انسان دوستی‏ و دشمنی‏اش با دیگران بر محور خدا باشد نه هوای نفس. حضرت معیار می‏دهند، اگر کسی را دوست داری برای خدا دوست بدار نه برای غیر خدا، مثل امور مادّی دنیایی یا هوای نفس و اگر کسی هم در نزد ما مبغوض و مطرود است، باید به خاطر خدا باشد نه هوای نفس. مثلاً چون می‏بینم او دارد از احکام الله تخلّف می‏کند مطرود من می‏شود. «دوستی بر محور خدا، دشمنی بر محور خدا».

حضرت در ادامه فرمودند: «وَ تَوَالِی اَوْلِیَاءِ اللَّهِ»، و رابطه دوستی و سرپرستی با کسانی برقرار کن که دوستان خدا هستند؛ یعنی اگر در روابط اجتماعی می‏خواهی با کسی رفیق شوی، برو کسی را پیدا کن که از اولیای خدا است. بحث اوّل در رابطه با دوستی بود، امّا این بحث در مورد رفاقت و سرپرستی است.

در عبارت بعد حضرت می‏فرمایند: «وَ التَّبَرِّی مِنْ اَعْدَاءِ اللَّهِ»، از دشمنان خدا برائت بجوی و کناره‏گیری کن. نباید نسبت به کسانی که ضدیّت با خدا دارند بی‏تفاوت باشی، بلکه باید از آنها تبرّی بجویی. «تبرّی» یعنی هیچ‏گونه رابطه‏ای، چه درونی وچه بیرونی با او برقرار نکنی. مثلاً تا می‏گویند: فلانی، بگو: بنده با ایشان کاری ندارم و او با من هیچ ارتباطی ندارد.