امیر آذرسا در گفتگو با خبرنگار مهر افزود: محصول انیمیشن در واقع شبیه سازیِ غیر واقعیِ موقعیت و فضایی است که می تواند برای هر گروه سنی و در هر ژانری مورد استفاده قرار گیرد. در حالی که کارتون خصوصیاتی مانند سرگرم کنندگی و مخاطب قرار دادن کودک و گروه های سنی پایین را در میان مؤلفه های خود دارد.
وی با اشاره به مسیر غلطی که انیمیشن و کارتون در حال پیمودن آن است، ادامه داد: کودک باید پای کارتون بخندد و روح و جسمش برای آموزش آماده شود نه این که از کارتون صرفاً به عنوان یک ابزار آموزشی استفاده کنیم. از سوی دیگر همان گونه که هیچ کس با خوردن دسر سیر نمی شود و دسر نمی تواند جایگزین غذا باشد، انیمیشن هم نمی تواند جای کارتون را برای کودک پر کند؛ در واقع انیمیشن نوعی سیری موقت و انرژی کاذب برای روح کودک به همراه دارد چرا که مانند یک دسر آموزشی است و خود آموزش نیست.
این کارگردان انیمیشن اضافه کرد: بنابراین نباید پویانمایی و کارتون را تنها با دید آموزشی به کار گرفت. چرا که رسالت اصلی کارتون ایجاد فضایی جهت سلامت روح و جسم کودک است و این سلامتی را با خندیدن های پیاپی به اتفاقاتی ساده و بی آلایش هدیه می دهد، پس سازندگان می توانند با هوشمندی از این ابزار استفاده کرده و آموزش های مختلف را به طور غیرمستقیم در قالب آثاری شادی آفرین پیاده سازی و به کودک منتقل کنند.
وی در ادامه گفت: در ساخت این اثر به این دغدغه ها توجه داشتیم. سعی کردیم از نظر طراحی شخصیت ها و رنگ شناسی، جذابیت لازم را برای کودک ایجاد کرده و از حیث فیلمنامه هم تلاش شد تا داستان و محیطی برای کودک نمایش داده شود که او را تا پایان با خود همراه کند. برای آزمایش، آن را برای گروهی از بچه ها نمایش دادیم و خوشبختانه نه تنها از پای آن بلند نشدند بلکه تعدادی از آن ها رغبت زیادی به تماشای مجدد نشان دادند.
آذرسا اظهار داشت: از نظر دکوپاژ و فیلمنامه نیز سعی بر این بود که کار، دیالوگ محور نباشد بلکه حرکت محور بوده و تعداد پلان های آن در واحد دقیقه با استاندارد جهانی که 10 تا 15 پلان در یک دقیقه است، مطابقت یابد. زیرا همان گونه که ورود صدا به دنیای سینمای صامت باعث شد جذابیت های بصری فیلم های کمیک به چالش کشیده شود و خلاقیت کمدین ها تحت الشعاع قرار گیرد، دیالوگ هم به عنوان یکی از عناصر صدا اگر هوشمندانه مورد استفاده قرار نگیرد، حرکت و جذابیت های بصری کارتون را تا حد زیادی سلب خواهد کرد.
وی با اشاره به اینکه نمادسازی از دیگر دغدغه های ساخت این اثر بود، بیان داشت: نمادسازی از دیرباز در کارتون و انیمیشن رواج داشته است.
کارگردان و فیلمنامه نویس انیمیشن داستانی "آپیل در سرزمین آدم برفی ها" اضافه کرد: به عنوان نمونه میکی موس از نمادهای یهودیت و بامبو از کلاه خاخام های یهودی استفاده کرده و انیمیشن های تولید شده در دهه اخیر نیز به طور مستقیم یهودیت و شیطان پرستی را رواج داده اند و از آن جا که زبان بصری یک اثر بیان گر هویت تولید کنندگان آن اثر از نظر ملی و مذهبی است، این امر به شدت مورد اهمیت است.
"آپیل" یک انیمیشن داستانی با نمادهای ایرانی است
آذرسا استفاده از پرچم ایران در قسمت هایی از اثر، استفاده از تصویر کوه دماوند در پس زمینه به عنوان نماد صلابت ایران، استفاده از تاریخ شمسی هزار و سیصد و نودمین مسابقه آدم برفی ها و استفاده از نماد شمسه اسلامی در کلاه آپیل را از جمله نمادسازی های ایرانی و اسلامی این اثر برشمرد.
فیلمنامه نویس انیمیشن "آپیل در سرزمین آدم برفی ها" در خصوص ویژگی های این محصول اعلام کرد: آپیل یک شخصیت ایرانی است. اسم شخصیت برگرفته از آقا فیله است که به شکل آپیل در ذهن بچه ها ماندگارتر خواهد بود. ضمن آن که کلمه پیل در اشعار مولانا زیاد استفاده شده است.
وی بیان داشت: این شخصیت سعی دارد به شخصیتی محبوب در میان کودکان ایرانی تبدیل شده و جای کاراکترهایی مانند باب اسفنجی و یا شِرِک را پر کند. اثر با موسیقی و دوبله حرفه ای توسط انجمن گویندگان جوان به مدیریت دوبلاژ هومن خیاط ارائه شد. همچنین این محصول در 25 دقیقه تولید و به مرکز پویانمایی صبا وابسته به صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران عرضه شده است.
نظر شما