وضعیت نامطلوب پذیرش بیمارها در مراکز درمانی/برخورد مناسب تنها انتظار مراجعه کنندگان

به گزارش خبرنگار مهر، وقتی وارد اورژانس می شویم همیشه با شلوغی این مکان مواجه و قریب به یک ساعت یا بیشتر منتظر ویزیت بوده ایم.

 خستگی روحی پزشک و پرستاران و یا کسی که حق ویزیت و نوبت را دریافت می کند در ساعات اورژانسی شب یا نیمه شب  بیشتر به نظر می رسد و در مقابل سئوال های بیمار و همراهان  گاهی شاهد برخوردهای  نامناسب نیز هستیم گرچه با وجود تعداد پرسنل کم و تعداد بیماران زیاد و مشکلات جانبی از جمله دیر پرداخت کردن حقوق این برخورد ممکن است کمی توجیه پذیر باشد.

 نوبت دهی نیز در مراکز درمانی و بیمارستان ها به صورتی شده است که باید صبح زود برای گرفتن نوبت به این مراکز مراجعه کرد که این نیز شرایطی سخت چه برای بیمار و چه برای همراهی آن به وجود می آورد و این در حالی است که بعضی از این بیماران ساکن شهرستان ها یا روستاهای اطراف بوده که به دلیل مراجعه کنندگان زیاد و با وجود دوری راه گاهی نیز به نوبتی برای درمان هم نمی رسند.

سهم بیمه ای که بیماران هر ماه می پردازند آن ها را مجبور می کند تا به بیمارستان های دولتی مراجعه کنند ولی امکانات این بیمارستان ها جوابگوی این همه بیمار نیست و حتی به علت ازدیاد بیماران جای نشستن نیز وجود ندارد و بیمار مجبور است در روی پله ها ساعت ها منتظر بنشیند.

لزوم برخورد مناسب کادر بیمارستان های دولتی با بیماران

متاسفانه انگار تمام اهداف جز کار درمانی و بالینی از وظایف خط خورده است در صورتی که فضای بیمارستان و نحوه بخورد کادردرمانی و پرسنل بیمارستان با بیماران و همراهان آن ها باید در راس همه اهداف قرار بگیرد.

در جامعه کم نشنیده ایم که فلان بیمارستان خصوصی به داشتن پرسنلی با رفتاری عالی و فراهم کردن بهداشت فردی و مکانی برای بیماران حرف اول را می زند. به جهت رفتارهای معقولانه و درست و محیطی با بهداشت بالا بیماران به سمت این مراکز درمانی و بیمارستان های خصوصی کشیده می شوند.

اما مگر سالیانه مقادیر قابل توجهی برای پول بیمه بابت حق درمان در بیمارستان ها و مراکز درمانی و اورژانسی پرداخت نمی شود؟ پس دلیل اینکه از بیماران اینگونه استقبال می شود چیست؟ استقبالی که منجر به از دست دادن اعتماد بیمار و همراهیان آن نسبت به محیط و کادر درمانی می شود.

چرا نباید از یک بیمارستان دولتی اینچنین تعاریفی را به زبان آورد؟ وقتی در نیمه شب به اورژانس یک بیمارستان دولتی می رویم چرا باید با یک پزشک کشیک خسته مواجه شویم یا پرسنلی که حوصله ای برای جواب دادن به سئوال بیمار یا همراه آن ندارند؟ و آیا این حمایت از بیمارانی است که اکثر آن ها پول بیمه خود را به صورت آزاد می پردازند؟

سازمان جهانی بهداشت در ابعاد مشتری‌ مداری که در گزارش سال2000 که هنوز هم به آن استناد می‌شود هفت مسئله برای مشتری ‌مداری مطرح می‌کند که بخش عمده‌ای از این ابعاد به احترام به بیمار و دادن استقلال برای تصمیم‌گیری او مربوط می‌‌شود و این در حالی است که این موارد هزینه‌ آنچنانی برای سیستم ندارد.

اما چنانچه شاهد هستیم بخش دولتی کمتر به این ابعاد می پردازد و نپرداختن به این ابعاد خود دلایل خاص خود را دارد چرا که پرسنل وقتی از شرایط کار و تقسیم کار راضی نباشند مطمئنا عصبانیت ها و ناراحتی های روحی خود را به بیماران و مراجعه کنندگان همراه او منتقل می کنند و این انتقال از همان درب ورود بیمارستان شروع شده تا زمان مرخص شدن بیمار ادامه دارد.

این مسائل تنها به شب یا نیمه شب خلاصه نمی شود چرا که چند برابر بیماران مراجعه کنندگان در روز هستند و از این بابت اعتراض دارند و جواب همه این اعتراض ها هم همیشه جدا از این حرف نیست که اگر ناراحتید می توانید به مراکز خصوصی مراجعه کنید.

متاسفانه امری که باعث مقایسه بیمارستان های خصوصی با دولتی شده است رسیدگی نکردن درست به وضعیت بیماران در وقت لازم و نحوه برخورد کادر درمانی و پرسنل با مراجعه کنندگان می باشد.  

در برخی مراکز درمانی دولتی و  همچنین بیمارستان های دولتی  برخورد و شیوه رسیدگی به بیماران مناسب نیست ومتاسفانه با این دید که بیماران رایگان مداوا می شوند حقوق بیماران را رعایت نمی کنند در صورتی که بیمار بابت دفترچه درمانی خود سالانه مبلغ قابل توجهی هزینه پرداخت می کند.

پرسنل بیمارستان های دولتی آرامش روحی را به بیماران هدیه دهند

با وجود تعداد زیاد بیماران در بیمارستان های دولتی ضرورت نیاز به برخوردهای معقول با این بیماران لازم شمرده می شود چرا که بیمار و همراهان آن  نیاز به آرامش روحی دارند نه اینکه با اختلالات روحی که از انجام کار یا سایر مسائل جانبی که برای پرسنل یا کادردرمانی پیش آمده است  وضعیت روحی و روانی آن ها را وخیم تر کنند. 

گاهی اوقات در زمانی که وضعیت فرد بیمار وخیم است و نیاز به حضور جدی پزشک بر بالین بیمار وجود دارد، شاهد این بوده ایم که حتی خود پزشکان در بیمارستان دولتی بیمارستان های خصوصی را معرفی و انتقال بیمار را به آنجا صلاح می دانند چرا که وضعیت رسیدگی به دلیل تعداد کمتر مراجعه کنندگان به مراتب بهتر خواهد بود.

متاسفانه غیر از گذاشتن وقت و رسیدگی به بیمار برخوردهایی غیرمعقول که چندان مناسب و رضایت بخش برای بیماران و همراهان آن ها نیست را از همان درب ورودی مراکز درمانی دولتی و بیمارستان های دولتی  با بیماران و همراهان آن شاهد هستیم که این برخوردها اعتماد را در بیمار و همراهانش به مرکز درمانی و کادر درمانی از بین می برد. 

بیماران و همراهان انتظار زیادی از کادر درمانی  و پرسنل در مراکز یا بیمارستان های دولتی ندارند، چرا که مشکل بیمار به حدی گاهی زیاد است که در شرایط روحی مناسبی نه بیمار و نه همراهان آن  قرار ندارند و تنها  انتظار آن ها از کادر درمانی و پرسنل برخورد منطقی و خوب و درک کردن شرایط آن ها است.

در بیمارستان های دولتی اگر بیماری حالش وخیم باشد باید با همان وضعیت روی صندلی بنشیند و منتظر ویزیت و سپس تشکیل پرونده و در نهایت بستری باشد و  وضعیت بیمار را به خاطر برخوردهای ساده انگارانه به حالت اضطراری درمی آورند که این خود هم جو بیمارستان و هم حالت روانی بیمار و همراهان را با اختلالات دیگری مواجه می سازد.

اما بیمارستان های خصوصی به محض ورود به بیمارستان اگر حال بیمار نابسامان باشد از او استقبال می کنند و تا تشکیل پرونده بیمار را از لحاظ روحی در وضعیت مناسب قرار می دهند و به بخش منتقل می کنند.

بنابراین در پایان یادآوری این مطلب ضروری است که بدانیم  که فراهم کردن محیطی آرام و ایجاد آرامش روحی برای بیماران و همراهان آنان جزء وظایف اساسی کادر درمانی و پرسنل آن قلمداد می شود، وظیفه ای که هیچ هزینه ای را متحمل نمی شود.

برای به وجود آمدن مهمترین اصل زندگی که آرامش است دست اندرکاران و مسئولین امر بهتر است برای پرسنل بیمارستان و کادر درمانی با به وجود آوردن تقسیم کار عالی و شرایط روحی و جسمی سالم و حل مسائل جانبی دیگر  دسترسی به این آرامش را برایشان آسان تر فراهم کنند. 

...................................

گزارش: معصومه قطب الدینی