به گزارش خبرگزاری مهر، اسلام در کمتر از یک سده به سراسر خاورمیانه، شمال آفریقا و اسپانیا گسترش یافت و خاورمیانه قلمرو جهان اسلام شد. در این منطقه پهناور که زادگاه چند تمدن درخشان بود، مسلمانان دستاوردهای تمدنهای پیشین را پذیرفته و با توسعه آنها، تمدن شکوهمندی به وجود آوردند.
امیرنشین کویت با 17818 کیلومتر مربع مساحت در شمال شبه جزیره عربستان و شمال غرب خلیج فارس قرار گرفته و از شمال به عراق، از جنوب به عربستان سعودی و از مشرق به خلیج فارس محدود می شود.
طبق آخرین سرشماری به عمل آمده در مجموع بیش از یک میلیون و پانصد هزار نفر در کویت زندگی می کنند. با توجه به بالا رفتن سطح بهداشت و برخورداری مردم از یک زندگی مرفه و مدرن، جمعیت این کشور پیوسته در حال افزایش است.
اسلام دین رایج بوده و تقریباً همه مردم این کشور مسلمان هستند و به استثنای حدود 30 درصد یا یک چهارم جمعیت شیعه که شامل ایرانیان و برخی از بحرینی هاست، بقیه پیرو مذهب تسنن می باشد.
شیعیان کویت به دو گروه تقسیم می‌شوند: گروه اول از تیره فارس هستند و به "العجم" معروف‌اند. گروه دوم از احساء عربستان سعودی به کویت هجرت کرده‌اند. اکثر این افراد عضو گروه"تجمع الائتلاف الوطنی"هستند. آگاهی‌بخشی، هدایت فرهنگی و اجتماعی این اقلیت به عهده جمعیت الثقافه الاجتماعی است.
تجار شیعه از دیرباز با خاندان آل صباح روابط اقتصادی و اجتماعی داشته‌اند، با وجود این در دهه شصت قرن بیستم، شیعیان توانستند از لحاظ سیاسی هم اظهار وجود کنند.
براساس منابع تاریخی، موضع منفی تجار و نیروهای ملی در سال 1938 هنگام تشکیل اولین مجلس قانون‌گذاری کویت منجر به تحریم شیعیان از حق کاندیدا شدن در انتخابات شد و تنها می‌توانستند در انتخابات شرکت کنند.
اما در امور اداره دولت و کابینه، هیچ‌گونه فرصتی جهت ورود شیعیان به وزارت‌خانه‌ها فراهم نشد، به جز در سال 1975 که یکی از شیعیان (عبد المطلب الکاظمی) به عنوان وزیر نفت انتخاب شد؛ اما از سال 1975 هیچ‌گاه بیش از یک وزیر شیعه در کابینه وجود نداشت. البته در کابینه دولت در اکتبر 1992 دو تن از شیعیان به پست وزارت نفت(علی البغلی)و وزارت مسکن و مخابرات(حبیب جوهر حیات) انتخاب شدند.
شیعه از طریق تجار و اشراف برجسته کویت که افراد صاحب رای و تصمیم‌گیرنده در امور سیاسی به شمار می‌رفتند، موضع گیری می‌کردند. اما در سال 1981، با سقوط رهبری سنتی رهبران جدیدی با گرایش‌های سیاسی و مذهبی متاثر از انقلاب اسلامی ایران جایگزین آنها شدند.این امر موجب شکست رهبر سنتی در انتخابات شد، در نتیجه رهبران جدید موفق شدند سه نماینده به مجلس الامه بفرستد.
بدین‌ترتیب شیعه حضور سیاسی آگاه و مردمی خود را در صحنه سیاسی کویت در کنار سایر گروه‌های سیاسی بعد از انحلال مجلس الامه در سال 1986 و ظهور گروه التکتل النیابی در سال 1989 به دست آورد.
اما امروزه یک چهارم جمعیت کویت را شیعیان تشکیل می دهند که نسبت به جمعیت خود سهم و جایگاه مناسبی در اداره این کشور ندارند. به ویژه اینکه با توجه به موقعیت ژئوپلیتیکی حساس این کشور در نقطه شمال غربی خلیج فارس و همچنین به عنوان یکی از مهم ترین کشورهای صادرکننده نفت، مهم به نظر می رسد. نتایج به دست آمده بیانگر سهم ناچیز و بسیار کمتر از نسبت جمعیت شیعیان کویت به جمعیت کل آن کشور از قدرت سیاسی است.
نظر شما