در اسلام اجتماعات خیلی بزرگی وجود دارد، اما به حق از آنها به خوبی استفاده نمی شود. نماز جمعه، حج، نماز عید فطر و عید قربان به ظاهرٰ اجتماعات عبادی هستند؛ ولی به نظر امام خمینی(ره) علاوه بر جنبه عبادی، جنبه سیاسی هم دارند. در حقیقت در خطبه های نماز جمعه باید از مسائل مسلمانان گفتگو کرد و آنها را از اوضاع و احوال و مسائل یکیدگر آگاه کرد و برای حل مشکلات آنها چاره ای اندیشید.
از مراسم حج هم باید استفاده کرد، اما متأسفانه چنین کاری نمی شود انسانهای زیادی از جاهای مختلف دنیا پول خرج کرده و به این مکان مقدس آمده اند اما هیچ تلاشی برای حل مسائل سیاسی و اجتماعی آنها نمی شود؛ آیا فلسفه حج این است؟ بدون استثناء این اجتماعات دو جنبه دارند: یکی جنبه سیاسی و دیگری جنبه عبادی که در حقیقت ادغام در یکدیگر هستند؛ یعنی جنبه سیاسی آن شامل جنبه عبادی هم هست و یا برعکس جنبه عبادی و اخلاقی اسلام هم ادغام در سیاست است؛ یعنی مسائل اخلاقی هم جنبه سیاسی دارد.
همان طور که حکم وحدت "انما المؤمنون اخوه" به صفهای مسلمانان وحدت بخشیده، به آنها اتحاد و هبستگی می بخشد تا با احساسات مسئولیت و وظیفه شناسی برای کمک به یکدیگر بشتابند.
حضرت امام خمینی(ره) در سخنرانیها، اعلامیه ها و بیانات خود ضمن اشاره به سیاست انبیاء، ائمه اطهار و اولیای اکرام به این مسأله بارها تأکید می ورزیدند و دخالت در امور سیاسی را از اهداف عالیه ای می دانستند که انبیاء به خاطر آن مبعوث شدند، به خاطر آن قیام کردند و به خاطر عدل و انصاف و برقراری آن در جامعه به پا خاستند و مطرح می کردند که آیا این بدون دخالت مردم در امور سیاسی ممکن است، آیا می توان بدون دخالت در امور سیاسی بدون دخالت در امور اجتماعی و بدون توجه به نیازهای اقوام و ملل، عدل و داد را بر پا کرد و مصداق آیه "لیقوم الناس بالقسط" را حاصل کرد؟
بعد از طرح این مطالب و تذکر سیرت و روش انبیاء این نتیجه حاصل می آید که همه پیغمبران الهی قبل از هر چیز علیه طاغوت و ظالمان قیام کرده اند؛ چنانچه حضرت موسی(ع) برای مبارزه با فرعون قد علم کرد و پیغمبر اکرم(ص) علیه ستمگران مکه مبارزه کردند، اگر دین منحصر به مسائل عبادی بود، نه جابران مکه با رسول الله(ص) درگیر می شدند و نه فرعون با موسی(ع) در می آمیخت و نه نمرود با ابراهیم(ع) مبارزه می کرد و نه یزید و امام حسین(ع) با هم می جنگیدند، ...
امام خمینی(ره) در جایی می فرمایند: رسول الله(ص) پایه سیاست را در دیانت گذاشته است. رسول الله(ص) تشکیل حکومت داده است؛ تشکیل مراکز سیاست داده است و سایر خلفای اسلام تا آنجایی که به انحراف کشیده نشده بود و در صدر اسلام، باید همه آنها را نفی کنند ... سیاستی که در صدر اسلام بود یک سیاست جهانی بود.
متأسفانه باید گفت که بسیاری از مردم از این نکته غافلند که پیغمبر اکرم(ص) و حضرت علی(ع) سیاستمدار هم بودند. مگر آنها حکومت نکردند و حاکمان و فرمانروایان و مسئول دولتی زیادی را به اطراف و اکناف نفرستادند؟ مگر آنها حدود و تعزیرات الهی را اجرا نکردند؟ مگر آنها مالیات مسلمانان را جمع و خرج نکردند؟ انبیاء(ع) و ائمه(ع) به همه این مسائل توجه داشتند و علاوه بر اینکه به خوبی از عهده مسائل سیاسی بر می آمدند، به مراحل عالیه کمال، تقدس، تقوا و پرهیزگاری هم نائل شده بودند.
نظر شما