حجت الاسلام والمسلمین دکتر حمیدرضا شاکرین، عضو هیئت علمی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی در گفتگو با خبرنگار مهر در مورد اثرات وحدت حوزه و دانشگاه گفت: حوزه و دانشگاه دو نهاد تعلیمی و علمی کشور هستند که هر دو در جامعه ما خیلی تأثیرگذار هستند و هم باید تأثیرگذار هم باشند، طبیعی است که وحدت این دو باعث می شود که کشور رو به سامان بهتری برود و فقدان این اثر کشور را با یک معضل بسیار آسیب زننده ای روبرو می کند.
وی افزود: وقتی این دو نهاد جدا از هم و گسسته باشند طبیعتا در تأثیرگذاری شان در جامعه هم متضاد عمل می کنند، چون این دو نهاد علمی در کشور نقش دو مغز متفکر را دارند، طبیعتا گسست و جدا بودنشان، کشور را به موجودی تبدیل می کند که دو تا سر و دو تا مغز دارد و به دو گونه فکر می کند و دو فرمان از مغزها صادر می شود وبنابراین بدن را دچار اختلال رفتاری می کند. اگر اینها با هم هماهنگ باشند، طبیعی است که هیچ مشکلی به وجود نمی آید و بسا که بهتر خواهد بود.
نویسنده کتاب «مبانی و پیش انگاره های فهم دین» با اشاره به اینکه وحدت حوزه و دانشگاه تأثیر بسیار مهمی بر کشور می گذارد، اظهار داشت: چون تفکر و برنامه ریزی و اداره علمی در کشور از یک وحدت رویه ای برخوردار شود و به سامان برسد. از طرفی با توجه به درون داشتهایی که دین ما در حوزه دانش دارد و استقبالی که از علم و تفکر و اندیشه بشری می کند طبیعتا زمینه هایی که در غرب وجود داشت که نهاد کلیسا را با نهاد علم و دانش را به تضاد و چالش می کشاند.
وی تأکید کرد: در واقع ما چنین وضعیتی نداریم و طبیعتا آنچه که اسلام به ما آموزش می دهد می تواند زمینه خیلی خوبی فراهم کند که چالشها پدید نیاید و وحدت به بهترین شکلی انجام بگیرد تا این دو نهاد علمی بتوانند به تعاون و همکاری داشته باشند.
شاکرین در پاسخ به این سؤال که روند رابطه حوزه و دانشگاه پس از انقلاب اسلامی چگونه بوده است، تصریح کرد: می توان گفت که یک روند تدریجی تکاملی بوده است یعنی از اول پیروزی انقلاب اسلامی این احساس به وجود آمد که این دو نهاد علمی باید با همدیگر تعامل و نوعی همکاری و اتحاد داشته باشند اما اینکه چگونه باید چنین چیزی صورت گیرد و اصلا وحدت حوزه و دانشگاه به چه شکلی امکان پذیر است خیلی روشن نبود.
وی در ادامه سخنانش افزود: پیشنهاداتی مطرح می شد، گام هایی هم برداشته می شد و در حد خود فعالیتهایی انجام شد، ولی اینکه جهت گیری نهایی چه باید باشد خیلی روشن نشده بود. به تدریج که این حرکتها ادامه پیدا کرد، دیدگاه های بدیل و راه های نو و پیشنهادات جدید پا به میدان گذاشت و به تدریج توانست این روند را تکامل ببخشد؛ اگرچه ما هنوز تا وحدت نهایی که باید به آن برسیم خیلی فاصله داریم ولی به تدریج راه روشن شد و مشخص شد که چه اقداماتی باید در این زمینه صورت گیرد.
عضو هیئت علمی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی تصریح کرد: حرکتهایی در این زمینه صورت گرفته ازجمله به عنوان مثال برنامه هایی که وزارت علوم و نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه ها تحت عنوان برنامه های ضیافت اساتید و ... طراحی کردند زمینه یک ارتباط فکری و اندیشگی را بین اساتید دانشگاه ها و بین عالمان دینی پدید آورده است و به نظرم اجرای خوب و استمرار بخشیدن آن می تواند خیلی مؤثر باشد تا زمینه های وحدت به صورت بنیادی و اصولی بهتر فراهم شود و رشد پیدا کند.
وی در ارائه راه حلهایی برای تحکیم وحدت حوزه و دانشگاه اذعان کرد: برای تحکیم وحدت، مهم ترین چیزی که لازم است صورت گیرد این است که اولا این دو نهاد علمی، همدیگر را خوب بشناسند. درک صحیحی از همدیگر داشته باشند و دقیق بدانند که هر کدام چه درون مایه های معرفتی دارند و چه کمک هایی می توانند به همدیگر داشته باشند. چگونه در تکامل همدیگر می توانند مؤثر باشند. این شناخت اولیه بسیار مهم است.
نویسنده کتاب «حجت همیشگی» تأکید کرد: گام مهم و بلند دیگری که باید در این ارتباط برداشته شود تا به لحاظ خاستگاه معرفتی و بنیانهای دانشی این دو نهاد تقارب جدی و اصولی پیدا کنند و این کار می تواند وحدت نهایی و حقیقی را پدید بیاورد؛ در عین اینکه هر کدام در حوزه ها و بخشهایی فعالیت می کنند که بخشی مجزا و بخشی مشترک است، اما در واقع باید در یک چارچوب و پارادایم واحدی قرار گیرند تا بتوانند وحدت فکری و معرفتی را تضمین کند و از خاستگاه وحدت رویه و عملکرد و شیوه هایی که برای مدیریت اجتماع پیش می آید، پدید خواهد آمد، البته قدمهایی در این ارتباط برداشته شده است، اما باید کار بیشتری انجام شود تا به ثمر نهایی برسد.
نظر شما