غلامرضا احمدخانی، نویسنده و نمایشنامه‌نویس در گفتگو با خبرنگار مهر گفت: متاسفانه در کشور ما هرچه کار تخصصی‌تر می‌شود، دایره مشکلات گسترده‌تر می‌شود و متقابلا دایره ناشرانی که تخصصی کار می‌کنند، محدودتر. در کشور ما تنها چند ناشر هستند که به طور تخصصی، نمایشنامه چاپ می‌کنند که می‌توان از این میان به ناشرانی چون افراز، قطره، نمایش و نشر نیلا که گاهی نمایشنامه چاپ می‌کنند، اشاره کرد.
مولف نمایشنامه «گاو مجسم» افزود: وقتی تعداد ناشران دلسوز و حرفهای کم باشد، افراد با استعداد کمتری را هم می‌توان به جامعه معرفی کرد؛ در صورتی که نمایشنامه‌نویس خوب، کم نداریم، اما دیده نمی‌شوند، ولی یکی از مشکلاتی که مسائل دیگر را تحت شعاع قرار می‌دهد، پخش کتاب است. گویی مخاطب ایرانی با کتاب قهر است. چون هزینه‌ها بالا رفته و کیفیت بسیاری از کارها هم خوب نیست.
این نویسنده در ادامه گفت: حالا چون نمایشنامه یکی از مقولات تخصصی است، مخاطب محدودتری هم دارد. من پیش از این مجموعه داستان هم چاپ کرده‌ام و در یک ارزیابی اجمالی باید بگویم وضع رمان، از مجموعه داستان و نمایشنامه بهتر است، اما چه در عرصه رمان و چه در دیگر عرصه‌ها، وضعیت آثار ترجمه‌ای از همه بهتر است. گویی ناشران به اثرات ترجمه‌ای، بهای بیشتری می‌دهند.
احمدخانی گفت: هم مترجمان و ناشران این‌‌گونه فکر می‌کنند و هم مخاطبان. در حالی که ایران از نظر داستان کوتاه بسیار قوی است. می‌توان گفت رمان، هنری نوظهور در ایران است و 100 سال است که آمده است. نمایشنامه هم همین‌طور اما داستان کوتاه از آن عرصه‌هایی است که ایران در آن حرف‌هایی برای گفتن دارد. البته نمایشنامه‌نویس‌های جوان و امروزی‌مان هم در حوزه نمایشنامه‌نویسی حرفهای خوبی برای گفتن دارند.
نویسنده مجموعه داستان «فرمانده ما برای چه می‌جنگیم؟» ادامه داد: به نظرم اگر با وجود این همه بحثی که درباره یارانه‌ها می‌شود، کمی هم به اختصاص آن به بخش فرهنگ فکر شود، بد نیست. یک کشور فرهنگی را با چه مولفه‌هایی می‌سنجند؟ آیا سینما، تئاتر، مراکز فرهنگی یا کتابفروشی‌ها جزو این مولفه‌ها نیستند؟ دوستان آمار می‌دهند که 20 میلیون کتاب چاپ شده است. در حالی که بسیاری از این کتاب‌ها، درسی و آموزشی هستند. به نظر می‌آید کاری که دولت باید بکند، این است که به مردم یارانه اختصاص بدهد تا بتوانند کتاب بخرند. آیا تهیه کتابی 100 صفحه‌ای که قیمتش 7 هزار تومان است، آسان است؟
وی گفت: اما در عرصه نمایشنامه‌نویسی یا دیگر حوزه‌های تخصصی، می‌طلبد که ناشران بیشتری وارد شوند. بالاخره موضوعی مانند چاپ نمایشنامه، یک بحث زنجیره‌ای است. یعنی باید اوضاع تئاترمان خوب باشد، سالن‌ها خوب اجرا بروند، نمایشنامه‌ها چاپ شوند و ... در حال حاضر به نظرم همین چند ناشری هم که در این عرصه فعالیت دارند، واقعا جهاد می‌کنند. انتشار نمایشنامه هم مانند انتشار کتاب‌های فلسفی یک کار تخصصی و دشوار است.
احمدخانی در پایان گفت: یک نکته دیگر هم حمایت از نویسنده‌های جوانی است که می‌خواهند اولین کتابشان را منتشر کنند. این افراد بعضاً دارای استعدادهای درخشانی هستند، اما بیشتر مواقع ناچارند کتابشان را با هزینه خودشان چاپ کنند. به نظرم باید کاری کرد که این استعدادها به اصطلاح حرام نشوند.
نظر شما