بقیع پذیرای مردی از جنس کرامت است

به گزارش خبرنگار مهر، ثمره زندگی زوج آسمانی بود و نواده پیامبری که نسلش را بدون رهرو می‎دانستند، از نور الهی در خاک پاک دمیده شد و در آغوش پاک ترین مادر دنیا تولد یافت.

کرامت را از دستان پدر آموخت و خاک تا افلاک را غرق نور و سرور کرد.

اما چندی نگذشت که با غم تنهایی و بغضی فروخورده در گلو به مصاف کج اندیشان و نافهمان دوران خویش رفت و زمینه ساز عاشورای بردارش حسین(ع) شد.

ای دست کرامت خدا در زمین!چه اندیشه‎هایی که حرکت عظیم تو را در راه اسلام درک نکرد و صدای فریاد تو را از سکوت تاریخیت نشنید، سکوتی که از صدای هزاران تیغ غراتر و از هزار شمشیر برنده‎تر است.

شمشیر بر بازوانت می‎زنند و دستان کرامت تو همچنان مهربانی تعارفشان می‎کرد، چراغ خانه یتیمان بودی و صف اول مبارزه با اهریمنان، بازوی پدر بودی و نور دیدگان مادر، اما عبایی  از غربت و دلتنگی  بر شانه‎های ستبر تو سایه گسترانیده بود و قلب مهربان تو را به لخت لخت خون مبدل ساخت و از رد ‎خونت هزاران گل سرخ شکفت.

خورشید لایزال کرامت! نطفه عاشورا در لخته‎های خون جگر تو بسته شد آن سان که بر جام زهر سیراب شدی، اما وارث اقیانوس کرامت و بندگی، بدون تو دیگر سفره یتمان طعام ندارد و آغوشان کودکان خردسال میزبان نیزه و شلاق است.

صلح امام حسن(ع)عاشورایی بود

وجود مقدس امام حسن(ع) ثمره‎ای برای اسلام و مقدمه‎ای برای قیام امام حسین(ع) بود، شخصیت بزرگواری که در باب صلح تاریخیشان سطرهای بسیار نگاشته شده است و اعتقادات متفاوتی در این خصوص مطرح شده است، عقایدی که برخی آن را وسیله مذمت و شماتت بر آن حضرت نمودند، اما  حکمت این  صلح هزاران سال پس از  ایشان مشخص شد و  بر حاکمش مرحبا گفته شد.

رهبر معظم انقلاب در خصوص مقام امام حسن مجتبی فرمودند: در باب صلح امام حسن (ع)، این مسئله را بارها گفته‏ایم و در کتاب‎ها نوشته‏اند که هر کس حتى خود امیرالمؤمنین (ع) نیز اگر به جاى امام حسن مجتبى ‏(ع) بود و در آن شرایط قرار مى‏گرفت، ممکن نبود کارى بکند، غیر از آن کارى که امام حسن کرد، هیچ‏کس نمى‏تواند بگوید که امام حسن، فلان گوشه‏ى کارش سؤال‏برانگیز است نه، کار آن بزرگوار، صددرصد بر استدلال منطقىِ غیر قابل تخلف منطبق بود.

ایشان همچنین در فراز های دیگری از سخنانشان خاطر نشان کردند:  اگر بنا بود امام مجتبی (ع)، جنگ با معاویه را ادامه بدهد و به شهادت خاندان پیامبر منتهی بشود، امام حسین (ع) هم باید در همین ماجرا کشته می‎شد، اصحاب برجسته هم باید کشته می شدند، «حجر بن عدی» ها هم باید کشته می‎شدند، همه باید از بین می‎رفتند و کسی که بماند و بتواند از فرصتها استفاده بکند و اسلام را در شکل ارزشی خودش باز هم حفظ کند، دیگر باقی نمی‎ماند و  این حق عظیمی است که امام مجتبی (ع) بر بقای اسلام دارد.

خداحافظ پدر سخاوت، قطعه‎ای از بهشت برای وجود مقدست مزین شده است

مدینه این شب‏ها، ماتم زده است و در اندوه مردی کمر خم کرده که مثنوی غربتش را قلب تنگ روزگار نگاشته است، محبوس گذرگاه‎های پر آشوب و شمیم عطر بهشت چشم از دنیا فرو می‎بنند و داغ خویش بر قلب نازک کودکان عرب می‎اندازد.

خداحافظ ای پدر سخاوت، بقیع چشم به راه توست، بقیع امشب پذیرای مردی از جنس کرامت است، مردی که همبازی کودکان یتیم و امید پدران ستم دیده است.

قطعه‎ای از بهشت برای وجود مقدس تو گلباران شده است، یا امام حسن(ع) دستان کرامت و دعای سحرگاهیت را از مخلصان راهت دریغ مدار و شفاعت کن ما را که بخشندگیت را نسل به نسل منتقل کرده‎ایم و امید به دستان شفاعتت بسته‎ایم، امیدمان را ناامید مگردان.