خبرگزاری مهر- فرهنگ و هنر: هومن بهمنش مدیر فیلمبرداری سینمای ایران که تا کنون در پروژه‌هایی همچون "پذیرایی ساده"، "خوابم می‌آد"، "زندگی خصوصی آقا و خانم میم" و... همکاری داشته است، امسال با دو فیلم "گناهکاران" فرامرز قریبیان و "دربند" پرویز شهبازی در سی ویکمین جشنواره بین‌المللی فیلم فجر حضور دارد.
دراین گفتگو درباره فیلم‌هایی که امسال در جشنواره دارد و همکاری‌اش با دو نسل از فیلمسازان سینمای ایران صحبت کردیم. البته وی امسال فیلمبرداری "زندگی مشترک آقای محمودی و بانو" را هم برعهده داشته است که این اثر به بخش مسابقه جشنواره فجر راه نیافت.
* یکی از کارهایی که امسال شما در جشنواره فجر با آن حضور دارید فیلم "گناهکاران" از فرامرز قریبان بازیگر پیشکسوت سینمای ایران است که قطعا این اثر مخاطبانی در جشنواره خواهد داشت. تجربه کار با قریبیان چطور بود؟
- من و هم‌نسلانم قطعا خاطرات مشترکی از این بازیگر قدیمی و با تجربه سینمای ایران داریم. همیشه شخصیت این بازیگر به دلیل کارنامه پرباری که دارد برایم جذاب بود. البته وی از بازیگران محبوب دوران نوجوانی‌ام بود.
وقتی برای حضور در "گناهکاران" دعوت شدم به نوعی یک حس نوستالژیک داشتم. همانطور که می‌دانید وی در این فیلم در کنار کارگردانی به عنوان بازیگر نیز حضور دارد. البته پیش از این در دو فیلم "پذیرایی ساده" مانی حقیقی و "خوابم می‌آد" رضا عطاران نیز در کنار کارگردانانی بودم که بازیگر نقش اصلی فیلم خود بودند و "گناهکاران" سومین تجربه‌ام در این زمینه بود.
* به نظر می‌رسد کار شما در این فیلم کمی متفاوت از دیگر آثاری باشد که تاکنون در سینما انجام داده‌اید.
- شیوه کار و نورپردازی در این فیلم از جنس سینمایی بود که تا کنون تجربه نکرده بودم. دوربین در این فیلم برخورد کلاسیک دارد ولی در نورپردای تلاش کردم مدرن‌تر از شیوه کلاسیک عمل کنم. البته تجربه همکاری در ژانر پلیسی نیز تا کنون نداشتم و این برایم جذاب بود.
تلاش کردم در این کار در نوع قاب‌بندی و نورپردازی، تهران را که لوکشین اصلی کار است شیک‌تر و با جلوه بیشتری از آنچه که در واقعیت می‌بینید نشان دهم. به طوری که شما با شهری روبرو هستید که تهران است ولی شبیه تهران نیست. در به تصویر کشیدن این فضا هم به عمد چنین برخوردی داشتم.
این موضوع برخلاف کارهای قبلی ام بود و به نوعی این قاعده در مسیر کاریم نیست. اما نوع روایت و داستان و فضای فیلم چنین شیوه ای را می طلبید.
* همانطور که اشاره کردید "گناهکاران" به لحاظ داستان و نوع روایت متعلق به سینمای کلاسیک است و این کار متفاوت از فضای کارهایی است که شما تا کنون دنبال کردید. با توجه به این تفاوت چطور با کارگردان به یک نگاه مشترک رسیدید؟
- سام قریبیان فیلمنامه‌نویس کار از هم‌نسلان من است. شاید حضور وی در تطابق این دو نگاه موثر بود. به نوعی در این فیلم یک ترکیب فضای ذهنی رخ داده است. "گناهکاران" فیلمی بسیار پر بازیگر و پر لوکیشن است و ریتم فیلم تند بود.
"دربند"تجربه بسیار لذت‌بخشی برایم بود به همین دلیل خیلی راحت با وی در این فیلم همکاری کردم.
پیش از این هم چندین مدل کار در این فضا را تجربه کرده بودم. فضاهای رئالیستی به شما این امکان را می‌دهد که شیوه های مختلف را تجربه کنید که کاملا با هم متفاوت هستند. به طور نمونه فیلم "زندگی مشترگ آقای محمودی و بانو" و "دربند" هر دو فضایی رئالیستی دارند اما نورپردازی در این دو فیلم کاملا با هم متفاوتند.
"دربند" متفاوت‌ترین کار من در فضای رئالیستی است. سینمای شهبازی باعث شد، این نوع از سینمای رئالیستی را هم تجربه کنم. چون خودم به این نوع سینما علاقه دارم.
نظر شما