خطرناک ترین دروغ؛ کذب بستن به نام دین

دروغ در ایمان
عرب ها به حضور رسول خدا(ص) شرفیاب می شدند وادعای ایمان می کردند. آنها یا حقیقت ایمان را نمی دانستند ویا اگر می دانستند، خودپسندی آنها را دچار اشتباه کرده بود وچنین می پنداشتند که ایمان دارند. خدای در قرآن ادعای آنان را تکذیب می کند واز طریق پیامبرش مخاطبشان قرار داده است ومی گوید: هنوز ایمان در دلهای شما داخل نشده است. سپس قرآن معنای ایمان را بیان می کند: مردم با ایمان کسانی هستند که به خدا و پیامبرش ایمان آورده اند و به دیگران گمان بد نبردند وبا مال وجانشان در راه خدا جهاد کردند، آنها راست گو می باشند.

دروغ بر خدا
دروغ بر خدا به طور مستقیم، آن است که کسی ادعای پیغمبری کند وخود را فرستاده خدا بخواند در صورتی که برانگیخته از طرف خدای نباشد وبه دروغ، این منصب مقدس را دعوی کرده باشد، یا اینکه حکمی را به خدا نسبت دهد، در صورتی که از طرف مقام ربوبیت چنان حکمی صادر نشده باشد. مثلا بگوید:خدا شراب را حلال کرده یا آن شراب را در فلان نقطه از زمین حلال کرده است وبه طور کلی هر سخنی را به ذات مقدس نسبت دادن، در صورتی که حقیقت نداشته باشد، دروغ بر خدا خواهد بود.

دروغ در بیم و امید
یکی از صفات مسلمانی آن است که مسلمان همیشه به رحمت الهی امیدوار باشد ودر عین حال از غضب حضرتش بیمناک. امیدواری کار دل است واثرش از رفتار وکردار ظاهر می گردد. کسی که اثری از امید در گفتار و رفتارش نیست، نبایستی به دروغ ادعای امید کند. بیمناک بودن نیز از صفات دل است که از رنگ چهره وخصوصیات احوال آشکار می گردد. کسی که از غضب خدای بزرگ بترسد چگونه جرات می کند که به محرمات الهی وکارهای ناروا نزدیک شود؟ امیرالمومنین می فرماید: از دروغ بپرهیز!هرکسی امیدوار باشد در پی امید، روان است و هر کسی که هراسان باشد از آن چه می ترسد گریزان خواهد بود.

دروغگویی به نام دین در طول تاریخ شکل های گوناگونی داشته است، از جعل حدیث گرفته تا جعل ماجراهای دروغین مربوط به زندگی قدما و بزرگان دین. فراموش نکنیم که دین خود دروغ را محکوم ساخته و آن را نشانه نفاق وکفر دانسته وپرهیز از هر نوع آن را خواسته است.

پیامبر اکرم (ص) به صراحت مسلمانان را از دروغ بستن بر او و دروغ بافی و نسبت دادن آنها به حضرتش بر حذر داشته است. بر این اساس دروغ گفتن ودروغ بستن بر خدا و رسول خدا از محرمات کبیره است.

یکی از عرصه های تاخت وتاز دروغگویان عرصه حدیث بوده است. نقل گفتار یا رفتاری از اولیای خدا در صورتی که چنان نگفته وچنین نکرده اند دروغ براولیای گرامی حق تعالی است. سنت اخلاقی ودینی ما بر نفی دروغ است وآداب اجتماعی رابر صداقت وصراحت استوار می سازد. دروغ هایی که بنیان واساس دینی را به هم می ریزد اساس اخلاق را در هم می کوبد.