من هميشه خدا بهشتي ام !

 تو از براي ما بركتي / ازنگاه توست كه خورشيد اقبال كامگار من / د ما د م طلوع مي كند/

ازموج د ستانت، حرير نسيم بارگاه خدايي برمي خيزد/ ونهال وجودم را بر مي آورد.

مادر! تو كه بر مي خيزي / هستي به تورشك مي برد/ و هفت آسمان ستاره ، بر هر قدم تو سجده مي برد.

آن گاه كه لختي مي آسايي/ فرشتگان سبزينه پوش آسمان ها/ بال دربال هم چترمي گسترانند/

زيرا باهرگام تو" بهشت خدا" بسط مي يابد.

مادر! باحضور وياد تو/ من هميشه خدا ، بهشتي ام.

مادر!/ اي رها گشته ازخويش/ اي رنگين كمان عا طفه و عشق/ اي سبزسبزسبز/ اي تو مفهوم رويش/

تو چه آيتي؛ / كه با گلخند ه ات، د نيا مست مي شود / وبا هر زمزمه ات ، هستي قراراز كف مي نهد/

وقتي تو دست بر مي آوري ؛/ كاينات در آغوش تو آرام مي گيرند/ ومنا د يان ملكوت سراپا گوش مي شوند/

به وقت انتظار كشيد نت؛ عالم مهر سكوت بر لب مي زند/ و با كمترين اند وه تو، دريا توفان خيز مي شود / و گل ها مي پژمرند. 

مادر! توكيستي ؟!/ كه خدا درتو جوانه مي زند / وكهكشان ها ي نور را درچشمانت قرارمي دهد.

مادر! توكدام نعمتي؟/ كه اززلال قلب تو/ دريا دريا صفا مي جوشد/ وملا ئك صف اندر صف/ برخيزابه هاي آن آرام مي  گيرند.

آه ! مي دانم ! تومادري ! / سنگ صبورسرمدي / ارزنده ترين گوهري / توتجسم شوكت آدمي/ سوري وسروري وسرودي / سروي و صنوبري / تو از همگان سرتري / سرخيل صف خلقتي /

تومادري !/ مادرمني !/ مادر مايي!