كويت و هويت زنان

دولت كويت كه يكي از كشورهاي مهم عضو شوراي همكاري خليج فارس بحساب مي آيد كه به لحاظ ساختارسياسي از فضاي نسبتا بازتري در مقايسه با ديگر كشورهاي عرب منطقه برخوردار است.

سابقه پارلماني كويت به بيش از40سال وزماني كه اغلب حكومت هاي عرب ازطريق كودتاي نظامي قدرت رابه دست مي گرفتند باز مي گردد. اين پارلمان كه درطول دوران فعاليت گذشته خود با چالشهاي عديدي مواجه بوده نقش حساسي درتعديل سياستهاي داخلي و خارجي دولت هاي كويت داشته است.

انتخابات آزاد دراين كشوركه همواره ازتاثير قدرتهاي منطقه اي وفرا منطقه اي به دوربوده موجب شده تا پارلمان كويت به عنوان يك قدرت قانونگذارنه تنها هم عرض دولت بلكه دراغلب موارد به عنوان اهرم باز دارنده درمقابل برخي اقدامات دولتهاي مختلف اين كشور كه با حقوق مدني همسوئي نداشته، ايستادگي كرده است .

تجربه دموكراسي نسبتا طولاني وحضورفعال وپرنشاط پارلمان ها دركويت برخلاف تصورموجود، نه تنها موجب ازهم پاشيدگي جامعه نشده بلكه به وحدت ويك پارچگي اين كشور كوچك وثروتمند كمك كرده است .

اين وحدت در سال 1990 وزماني كه رژيم منفورصدام كشورمسالمت جوي كويت را اشغال كرد تجلي بيشتري يافت وهمه اقشار مختلف جامعه كويت اعم از شيعه وسني وزن ومرد در پشت سر رهبران خود براي آزادي كويت ايستادند.ثمره اين وحدت وهمدلي در فوريه سال 1991 ميلادي وزماني كه كويت از اشغال رژيم  صدام خارج شد نمود بيشتري پيدا كرد.

اما برغم دموكراسي نهادينه شده دركويت، عدم برخورداري زنان اين كشورازحق راي گيري ومشاركت در انتخابات، خلل مهمي درمشاركت جمعي ايجاد كرده بود.با اين كه زنان كويت از پتانسيل هاي بالائي براي مشاركت درساختار سياسي كشور خود بر خوردارند اما روشهاي سنتي كه جزئي ازحيات دنياي عرب را تشكيل مي دهد مانع از مشاركت زنان كويتي در انتخابات پارلماني شده .

التزام جامعه مردسالاركويت به سنتهاي عربي كه امروزه محملي براي ادامه چنين سنتهائي وجود ندارد موجب شده تا زنان كويتي در حاشيه تصميم گيري كلان سياسي باقي بمانند.اگرچه زنان كويتي درفعاليت هاي فرهنگي و اجتماعي دوشادوش مردان حركت مي كنند اما محروميت آنان از فعاليت انتخاباتي ، دموكراسي حقيقي در اين كشور را مخدوش ساخته بود.

اقدام اخيردولت وپارلمان كويت دردادن حق راي گيري به زنان يكي ازموانعي بود كه از سر راه  اين قشرعظيم برداشته شد و حركت جديدي در جهان عرب بويژه در منطقه خليج فارس بوجود آورد.اين حركت بي سابقه مسلما به الگويي تازه براي ساير كشورهاي منطقه كه درقرن بيست ويكم همچنان با شيوه هاي سنتي كشورهاي خود را اداره مي كنند، تبديل خواهد شد.

مشاركت زنان در حق راي گيري در كويت قطعا به همدلي وهمسوئي هر چه بيشتر جامعه كويت منجرخواهد شد وثمرات واقعي آن را نسل هاي آينده اين كشور خواهند ديد زيرا زن درجهان عرب ديگر قبول نخواهد كرد تا همچنان به عنوان عنصر حاشيه اي  وغيرخلاق باقي بماند.

به همين دليل كشورهاي عضو شوراي همكاري خليج فارس كه از سيستم پارلماني ناقص برخوردار هستند مي بايستي ازحركت دولت وپارلمان كويت دردادن حق مشاركت زنان درانتخابات ، درس گرفته وقبل از بروز حركت هاي  خشونت آميز اجتماعي ، در ساختار پارلماني وسياسي كشورهاي خود تجديد نظر كنند وسهمي براي مشاركت هاي جمعي به زنان بدهند.