نمي خواهم در سكوت تئاتر غرق شوم !

"حسن وارسته" كارگردان نمايش " تصوير ماه در قهوه تلخ " كه  هم اكنون در خانه نمايش  به روي صحنه است ،عصر چهار شنبه درنشست خبري كه در روابط عمومي مركز هنرهاي نمايشي برگزار شد ، ضمن بيان مطلب فوق گفت: من ديگر از آن حالت راديكالي بيرون آمده ام البته به هر قيمتي هم ، تئاتر كار نمي كنم . 
وي افزود:  به هر حال سالني(خانه نمايش) به من داده اند كه روزي محل اجراي بزرگان تئاتر مانند عزت الله انتظامي بوده است.
اين كارگردان در مورد محتواي سياسي اثر خود و همزماني اين اجرا با انتخابات رياست جمهوري خاطر نشان كرد: "تصويرماه در قهوه تلخ" آينه اجتماع ما است . گروه ما مي خواست اين نمايش رابه يكي از شخصيت هاي سياسي تقديم كند . بنابراين آقاي خاتمي را به عنوان يك رئيس جمهور اصلاح طلب انتخاب كرديم . البته ما از امير كبير شروع به گزينش كرديم تا دكترسروش و خاتمي. بايد متذكر شوم من اين نمايش را تنها به خاتمي تقديم نكردم بلكه هدف ما از اين اجرا ارائه اتفاقات دراماتيك پس از دوم خرداد بود.
وي در بخش ديگري از سخنانش افزود: من در اين نمايش همچنين قصد حمايت از از هنرمنداني را داشتم كه طي سالهاي اخير مورد بي توجهي قرار گرفته اند.
وارسته شكل گيري متن" تصوير ماه بر قهوه تلخ" را بر اساس تمرين  دانست و تصريح كرد: اين متن در طول تمرينات تغييرات فراواني كرد و اين اجرا تنها موقعيتهاي متن را حفظ كرده است.
 اين كارگردان در باره ضعف هاي اجرايي نمايش خود نيز توضيح داد: بخشي از شتابزدگي نمايش  به سازماندهي و ساختار تئاتر كشور بر مي گردد ؛ گروه نمايش را آماده مي كند اما تازه شب اجرا متوجه مي شود دكور نمايش تغيير كرده است. به نظر من در اين موارد بخشي از تقصيرات به گردن كارگردان است و بخشي به گردن سيستم اداري تئاتر.
وي افزود: يك نمايش 3 ماه تمرين مي شود اما تنها 20 روزبه روي صحنه مي رود. وقتي من كارگردان ، كه متن را بايد بر اساس سالن انتخاب كنم ، نمي دانم بايد در چه سالني نمايشم را اجرا كنم ، طبيعي است چنين مشكلاتي پيش آيد.  من نمايشي را براي سالن كوچك تمرين مي كنم بعد به من گفته مي شود :" آن را در سالن نو اجرا كن" . در واقع شرايط و امكانات موجودموجب مي شود كه از 100 در صد ايده آل يك كارگردان تنها 20 درصد به روي صحنه برود.
"رسول نقوي " بازيگر اين نمايش نيز در پايان نشست ضمن بيان اين مطلب كه تجربه كردن در كنار گروه نمايش اين امكان را به بازيگر مي دهد كه آزادانه بازي كند و كارگردانان اين گروه اجازه مي دهند تا بازيگر در صحنه رها باشد، گفت: من ناخودآگاه در اين اجرا به سوي  راحت بازي كردن مي روم. بعضي از بازيگران در اجراي نقش  به سراغ ژانر هاي مختلف مي روند وموفق هم نيستند اما من دوست دارم نقش را باور كنم  و راحت بازي كنم تا تماشاگران هم به راحتي آن را بپذيرند.