خبرگزاری مهر - گروه فرهنگ و هنر: محمد دیندار منتقد سینما در یادداشتی فاصله بین آرای افکار عمومی و داوران جشنواره فیلم فجر را کهکشانی خواند و از این روز از متولیان سینمایی خواست تا دوباره عملکرد خود را بررسی کنند.
در این یادداشت که در اختیار خبرگزاری مهر قرار گرفته، آمده است: در مراسم تجلی اراده ملی که طی آن نمایندگان و داوران حدود 40 نهاد، ارگان و سازمان به معرفی برگزیدگان خود از سی و یکمین جشنواره بین‌المللی پرداختند، نام هیچکدام از فیلم‌های فاخری که توسط بنیاد سینمایی فارابی و موسسه رسانه‌های تصویری و به عبارت بهتر و دقیق‌تر توسط وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی تولید شده، وجود نداشت.
پیش از این نیز در جداول نظرسنجی مختلفی که توسط صاحب‌نظران و منتقدان سینمایی کشور منتشر شده است باز هم نام هیچکدام از این فیلم‌های به اصطلاح فاخر که با بودجه‌های هنگفت تولید شده است، به چشم نمی‌خورد. در این شرایط جا دارد تا متولیان سینمای ایران با بررسی عملکرد خود به این بیندیشند که چرا فیلم‌های ساخته‌شده توسط آنان که باید به عنوان آثاری شاخص و الگو، جامعه را تحت‌تأثیر قرار دهد نه تنها به این هدف نزدیک نشده بلکه با برخوردهای منفی اهالی سینما، رسانه و صاحب‌نظران دیگر حوزه ها و در یک کلمه افکار عمومی روبرو شده است.
البته واضح است وقتی در فیلمی مانند "استرداد" تاریخ وارونه جلوه داده شده و روسیه منزه جلوه‌گر می‌شود و همچنین در حالی که دولت آلمان در طول هشت سال جنگ تحمیلی نقشی پررنگ در تجهیز رژیم بعثی عراق به سلاح های شیمیایی داشته و دستش به خون هزاران هموطن ما آغشته است و افزون بر آن در جریان حمله آمریکا به عراق شریک این کشور بوده و هم اکنون نیز در زمینه تحریم ایران بسیار فعال است، وقتی در فیلم "برلین منفی 7" اینگونه تطهیر می‌شود و مثبت نشان داده می‌شود، پس صدها داور بخش تجلی اراده ملی و صدها منتقد و صاحب نظر نسبت به این آثار واکنش منفی نشان داده و این فیلم ها را در فهرست آثار منتخب خود برنگزینند.
اما پرسش این است چرا نباید قبل از این همه هزینه مدیران سینمایی کشور و شوراهای پژوهشی و فیلمنامه این دستگاه‌ها، متوجه این قضیه می شدند که این فیلم ها هیچ نسبتی با منافع ملی و دغدغه های جامعه ندارد. چرا باید ده‌ها میلیارد پول کشور صرف فیلم‌هایی شود که چهره‌ای مثبت از دشمنان وطن نشان می‌دهند و این در حالی است که جامعه ما هزاران دغدغه و آرمان دارد که سینمای دولتی به سراغ آنها نمی‌رود.
در هر حال این فاصله کهکشانی میان آرای صدها داور تجلی اراده ملی و جامعه رسانه‌ای کشور با چند داور محدود جشنواره فیلم فجر، مساله‌ای نیست که بتوان آسان از کنار آن گذشت و نیازمند ده ها جلسه بحث و بررسی است که چرا باید عملکرد و تولیدات سازمان سینمای دولتی ایران این همه با افکار عمومی و اراده ملی در تناقض بوده و هر کدام راه خود را بروند!
از طرفی این مسئله نشان می‌دهد سازمان سینمایی کشور طی چهار سال گذشته در سیاست‌گذاری و ریل‌گذاری خود دچار اشتباه‌های عمده‌ای شده است که اگر پیش‌تر از راه تعامل با اهل نظر و اندیشه بر می‌آمد و ناسازگاری با اهل سینما را پیشه خود نمی‌ساخت، قطعا افق‌های روشنی در پیش رو داشت و اینگونه در وادیِ سراب حیران نمی‌گردید؛ اتفاقی که برای سینمای ایران نیز مفیدتر و سازنده‌تر بود.
نظر شما