به گزارش خبرگزاری مهر، بحث ارسطو در باب شهروند، بنیان لیبرالیسم سیاسی است. ارسطو شهروند خوب را آن کسی می‌داند که تمام اعمال و فکر و ذکرش در راستای بهبود وضع شهر یا ثبات سازمان سیاسی شهر باشد.
چنین فردی بی‌تردید شهروند خوبی است، اما لزوماً انسان خوبی محسوب نمی‌شود. پس شهروندان، بسته به موقعیت خود درون شهر، فضایل گوناگونی دارند، اما همگی در یک فضیلت با هم مشترک‌اند: هرگز کاری نمی‌کنند که به فروپاشی ثبات سازمان سیاسی بینجامد.
این فضیلت مشترک از دید ارسطو، توانایی توامان در فرمانروایی و فرمان‌برداری است، و شهروند خوب آن کسی است که دانش فرمانروایی را از هر دو سو آموخته باشد، یعنی هم در زمینه فرمانبری امتحان پس داده باشد و هم در زمینه فرمانروایی.
پس از آن، ارسطو بار دیگر به این بحث بازمی‌گردد که چه کسانی می‌توانند شهروند باشند، و این بار به اطلاعات تاریخی مجهز است.
این نشست از سلسله نشستهای دانشگاه استنفورد درخصوص "اخلاق و سیاست: از دوران باستان تا مدرن" برگزار می شود.
در این نشست "تاناسیس ساماراس" استاد دانشگاه جورج واشنگتن سخنرانی می‌کند.
نظر شما