به گزارش خبرنگار مهر، هدف از تهیه و تدوین این کتاب، مقایسه برخی از بخش‌های زبان ایتالیایی با دستور زبان فارسی است. دلیل این امر هم چنین عنوان شده که با آگاهی از دستور زبان مادری، یادگیری زبان‌های دیگر آسان‌تر میشود.
زبان وسیله ارتباطی است که از دو بخش عمده نوشتاری و گفتاری تشکیل میشود. بخش نوشتاری هر زبان شامل علائم و حروفی قراردادی است که از سال‌های دور وجود داشته و با گذر زمان، تغییراتی در آن‌ها به وجود آمده است. دانستن بخش نوشتاری در هر زبان، لازم و ضروری است و نشانگر تسلط زبان‌آموز به آن زبان است و یادگیری لغات و مطالب جدید را آسان می‌کند. زبان ایتالیایی از دیدگاه حروف الفبایی نسبت به برخی زبان‌ها مانند چینی زبان ساده‌است.
زبان ایتالیایی، دارای 21 حرف است که با گذشت زمان، 5 حرف همراه با واژه‌های جدید از زبان‌های دیگر، وارد آن شده است و امروز دیگر جزئی از این زبان محسوب می‌شوند. این زبان که جزء گروه زبان‌های ایتالیک است، شباهت زیادی با زبان‌های فرانسوی و اسپانیایی دارد. هر زبان‌آموز با دانستن زبان ایتالیایی به آسانی می‌تواند زبان‌های دیگر گروه ایتالیک را در فرصت کمتری نسبت به زبان‌های دیگر بیاموزد.
خدایی درباره چرایی نگارش این کتاب نوشته است: سال 84 به دلیل کمبود منابع ایتالیایی بر آن شدم تا آموخته‌هایم را گردآوری کرده و منتشر کنم. نتیجه این شد که کتاب «درآمدی بر دستور زبان ایتالیایی» در سال 85 به صورت ناشرمولف به چاپ رسید. چون کتاب با استقبال زبان‌آموزان زبان ایتالیایی مواجه شد، آن را با تغییرات اساسی و مقایسه دستور تاریخی زبان فارسی همراه با جدول‌های صرف افعال ایتالیایی به همت انتشارات هدف نوین، به چاپ دوم رساندم.
تفاوتی که درباره این کتاب با دیگر کتاب‌های دستور زبان ایتالیایی مطرح شده است، این است که خواننده را با تحول دستور زبان فارسی از دوران باستان تا امروز آشنا می‌کند و همچنین آن را با دستور زبان ایتالیایی مقایسه می‌کند. در تدوین کتاب سعی شده واژه‌ها و اصطلاحات دستور زبانی نه به صورت تحت‌الفظی بلکه با مقایسه‌ای تطبیقی بیان شوند.
در قسمتی از کتاب می‌خوانیم:
در زبان‌های مشترک اصلی هند و اروپایی ظاهرا مصدر وجود نداشته است. اصولا همه زبان‌ها صیغه خاصی برای بیان معنی مصدر دارا نیستند و آن جایی که این صیغه وجود دارد، صورت و ساختمان کلمه حتی در زبان‌های نزدیک و همسایه با هم مطابقت نمی‌کند. یافت نشدن این صیغه در زبان اصلی هند و اروپایی معمول صفت خاص این زبان است که در آن صیغه‌های حاکی از مفهوم عام و کلی کلمه وجود نداشته بلکه فقط صورت‌های خاص صرفی حاکی از تحولات نحوی کلمه را دارا بوده است. صیغه مصدر در هر یک از زبان‌های هند و اروپایی به طور مستقل ساخته و پرداخته شده است. به این سبب ساختمان این صیغه حتی در زبان‌های قدیم هند و اروپایی یکسان و همانند نیست. تنها در یونان باستان یکی از وجوه پسوند مصدری «ai» باشد با صورت مصدر مختوم به «dhyai» که در زبان‌های ودایی و اوستایی وجود دارد شبیه است. اما با وجود این شباهت نمی‌توان به یقین گفت که این وجوه در زبان‌های مذکور با هم ارتباطی دارند......
این کتاب با 220 صفحه، شمارگان هزار نسخه و قیمت 4 هزار و 800 تومان منتشر شده است.
نظر شما