به گزارش خبرگزاری مهر، این رسم و باور کهن در نزد ایرانیان است که همه اعضای خانواده در موقع سال تحویل (لحظه ورود خورشید به برج حمل) در خانه و کاشانه خود در کنار سفره هفت سین گرد می آیند. در سفره سفید رنگ هفت سین، از جمله، هفت روییدنی خوراکی است که با حرف "س" آغاز می شود و نماد فراوانی روییدنی ها و فراورده های کشاورزی است. اغلب سیب، سبزه، سنجد، سیر - برخی از خانوادهای زرتشتی در سفره هفت سین سیر نمی گذارند که بدبو و "انگر مینو" (مربوط به روان بد) است- سرکه، سمنو و امروزه سکه- که البته روییدنی نیست- هفت سین سفره نوروزی هستند.
افزون بر اینها، قرآن، آینه، شمع، تخم مرغ رنگ کرده و همچنین ماهی (ماهی قرمز) در ظرفی آب که نماد شادکامی در موقع سال تحویل است بر سر سفر هفت سین می گذارند. البته اینکه رنگ ماهی قرمز باشد رسمی جدید است.
نان، سبزی، گلاب، گل سنبل و کتاب دینی (مسلمانان قرآن و زردتشتیان اوستا و ...) نیز زینت بخش سفره هفت سین است. این سفره در بیشتر خانه ها تا روز سیزده گسترده است.
در برخی نوشته ها از سفره هفت سین (هفت روییدنی که با حرف شین، آغاز می شود) سخن رفته و آن را رسمی کهن تر دانسته اند. می گویند بیش از این هفت شین بوده و با آمدن اسلام هفت سین شده تا به جای "شراب" بتوان "سرکه" بر سر سفره گذاشت. این سخن بایستی بی پایه باشد چون نه سندی در دست است و نه در بین زردتشتیان این رسم هست، و از این گذشته واژه "سراب" خود عربی است و بایستی با اسلام وارد زبان فارسی شده باشد.
در ریشه یابی واژه هفت سین نظرهای دیگری چون هفت چین (هفت روییدنی از کشتزار چیده شده) و هفت سینی از فراودههای کشاورزی نیز بیان شده است. پراکندگی نظرها ممکن است به این سبب باشد که در کتاب های تاریخی و ادبی کهن اشاره ای به هفت سین نشده و از دوره قاجاریه است که درباره باورها و رفتارها و رسم های عامیانه مردم تحقیق و بحث و اظهار نظر آغاز شده است.
پوشیدن لباس نو، در آیین های نوروزی، رسمی همگانی است. تهیه لباس، برای سال تحویل، فقیر و غنی را به خود مشغول می دارد و در جامعه سنتی توجه به تهیدستان و زیر دستان برای تهیه لباس نوروزی به ویژه برای کودکان رسمی در حد الزام بود. خلعت (لباس دوخته ای که به زیردستان می بخشیدند) توسط پادشاهان و امیران در جشن نوروز برای نو پوشاندن کارگزاران و زیر دستان بود. ابوریحان می نویسد: "رسم ملکوک خراسان این است که در این موسم، به سپاهیان خود لباس بهاری و تابستانی می دهند. (اثار الباقیه صفحه 29)
خرید لباس نوروز و برخی وسیله های فرسوده ای که به مناسبت نوروز نیاز به "نو" ساختن دارد، رقم عمده هزینه های فصلی و گاه سالانه خانواده ها را تشکیل می دهد. کسانی که به هر علت لباس نو ندارند، می کوشند هر قدر اندک در هنگام تحویل سال لباسی نو بپوشند.
در گذشته که فروشگاه ها و بازارهای فروش لباس دوخته نبود و مردم دوختن لباس خود را به خیاط ها سفارش می دادند نوبت های دوخت و کار شبانه روزی خیاطان یکی از دشواری های خانواده ها بود.
این باور کهن را در نوشته ها، توصیه ها و توصیف های نوروزی همواره می بینیم که از طبیعت پیروی کنیم از درختان یاد بگیریم و با آمدن بهار لباس نو بپوشیم که شگون شادمانی و آرامش است.
نظر شما