به گزارش خبرگزاری مهر، هنگامي كه دو نفر زندگي مشترك را آغاز مي كنند ممکن است به علت سوابق رشدي و شخصيتي و منش هاي ويژه اي كه دارند دچار تعارضاتي شوند. اين تعارض ها در اثر نارضايتي ها، نااميدي ها، يا كشمكش ها و عدم توافق ها ايجاد مي شوند و براي رفع آنها بايد براي هر فرد بر اساس تحصيلات، فرهنگ، هوش، توانايي هاي خاص و...جلسات مشاوره برگزار شود و ارتباط و مشاوره آن فرد بايد بر اساس هوشمندي هاي او طرح ريزي شود تا انگيزه اي براي تغيير در او بوجود بيايد.
تعارضات زندگي زناشويي در سه سطح بوجود مي آيند. در اولين سطح، عوامل شخصي كه شامل رابطه جنسي، عشق و علاقه، افكار و احساسات است. سطح دوم عوامل اجتماعي است كه شامل باورها و رسوم و سنت ها مي باشد و سطح سوم، عوامل رابطه اي كه به بررسي تعاملات زن و شوهر در درون يك بافت اجتماعي- فرهنگي وسيع تر مي پردازد.
در تحولات زندگي مشترك، انتقاد به جا در زمان مناسب هميشه سازنده است، اما جبهه گيري و سكوت طولاني هر دو ضربه زننده هستند. جبهه گيري زندگي را به صحنه نبردي پرتلاطم تبديل مي كند. سكوت، پيش آگهي جنگي سرد و طولاني است. زندگي سرشار از بحران طلب مي كند كه همسران دور از چشم فرزندان و در زمان هاي آرامش و مناسب اعتراضات خود را بيان كنند و پاسخ منطقي آن را بگيرند.
اگر شروع زندگي بر اساس منطق باشد اينگونه اعتراضات از عناصر سازنده زندگي مشترك هستند و الزاما مخرب نيستند و تاثير آنها تنها به شخصيت طرف مقابل بر مي گردد كه تا چه حد انتقاد پذير است. ما بايد دلايل طرف مقابل را نيز بشنويم، اين يكي از الزامات مطرح كردن خواسته هاي خود به طور مستقيم است. در اين گونه موارد بايد كوشش كرد كه اختلافات را در خدمت ازدواج در آورد و روش هاي اصولي حل اختلاف را فرا گرفت.
زن و شوهر بايد به حرف هاي يكديگر گوش دهند و منظور يكديگر را درك كنند. اختلافات را دقيق و روشن كرده در مورد آنها توافق كنند. نگرش دادن و بده و بستان، تصميم گيري را ساده مي كند.
البته زندگي مشترك بايد همراه با تفاهم و گذشت باشد، چون اساسا در شروع زندگي مشترك با فردي كاملا غريب كه شخصيتي ويژه و شايد متفاوت از ما دارد و برخاسته از خانواده اي كاملا متفاوت است، حتما خواسته هايي وجود دارند كه به طور كامل بر آورده نمي شوند. به اين دليل سنگ زيرين آسياب بودن خود نوعي فداكاري محسوب مي شود و بايد خواسته ها را آنچنان تنزل داد تا زندگي مشترك پايدارتر بماند و اين بستگي به بلوغ فكري و شخصيتي طرف مقابل دارد كه از اين پديده سوء استفاده نكند و باعث توقعات غير عادي درآينده نشود. انتقاد از همسر بايد هنرمندانه و با ظرافت همراه باشد و در موقعيت مناسب بيان گردد.
تعريف ديگر زندگي مشترك، توافق جهت تحمل يكديگر و فداكاري و گذشت است؛ و در اصل تحمل مسيري ناهموار، مسيري پر از ابهام و فراز و نشيب، مسيري مملو از بدست آوردن و از دست دادن، مسيري از ميان ناملايمات و انتظارات، قبول مسئوليت ها، شناسايي احساسات و برخورد فرهنگ هاست.
تحمل و فداكاري زاييده زندگي انساني است و تا زماني كه تداوم زندگي مشترك طلب مي كند هيچ گاه نبايد از اين دو پديده دريغ كرد. هر دو پديده حتما رضايت روحي و رواني زوجين را بر آورده خواهند كرد، به شرطي كه دوطرف اين رابطه دو انسان فهيم باشند.
اگر معايب و مشكلات گريبانگير هر دو طرف در زندگي مشترك باشد، هر دو يكسان آسيب مي بينند و هر دو يكسان در جهت رفع آن آگاهانه تلاش مي كنند، مي توانند آن را تحمل كنند ولي در صورتي كه اين معايب و مشكلات زاييده يك طرف مخاصمه باشد و هيچ گونه تلاشي در جهت بهسازي و رفع آن مشاهده نشود، چون كنار آمدن با آن سخت مي شود و تحمل هم حد و ميزان خاصي دارد. فرار از تنش شايد ظاهرا و براي مدت كوتاهي، نوعي مقابله موثر باشد، ولي ادامه آن براي مدت نامحدود قابل تحمل نيست.
نظر شما