به گزارش خبرنگار مهر، قبل از رفتن به دانشگاه فقط مسیر مدرسه و منزل را طی می کرد آن هم با قدمهای بلند بلند اما با جثه کوچک تا به خاطر شرایط جسمانی که داشت. کمتر در اجتماع دیده شود.
سالها به خاطر شرایط و رفتار بعضی از افراد جامعه از اجتماع فراری بود و تنها بدون هیچ دوستی روزگار پر از بغض خود را سپری می کرد. برایش طوری ترسیم شده بود که گویی وی در این جامعه جایگاهی ندارد و همین باعث شده بود که همیشه از اجتماع و جامعه گریزان باشد و تنها در کنار خانواده اش احساس آرامش می کرد.
این قصه زندگی جوانی با 120 سانتیمتر قد است که حالا با آن همه مشکلات توانسته با اراده محکم وارد دانشگاه و اجتماع شود و از همه مهمتر یکی از افراد موثر انجمن تئاتر شهرستان دهلران و حتی ایلام باشد.
اصغر اسماعیلی نه تنها در دهلران بلکه در کشور خودی نشان داده و توانسته با خودباوری، مسیر زندگی خود را در دورانی که از اجتماع به دور بوده تغییر دهد و با اعتماد به نفس بالا خود به یک چهره مشهور دانشگاهی و تئاتری تبدیل شود.
او حالا دیگر قدمهایش را بلند بر نمی دارد چون در مسیر خانه تا خیابان و .... افراد زیادی جلوی وی را گرفته و با او خوش و بش می کنند و با خیالی آسوده و با اعتماد به نفسی که از خود نشان داده توانسته توجه افراد جامعه را به خود جلب کند. در این راستا با این هنرمند کوتاه قد اما بلند همت داشتیم.
اصغر اسماعیلی در خصوص وضعیت خود می گوید در زمان تولدم خانواده ام متوجه شدند که وضعیت جسمانی من عادی نیست و برای درمانم تمام تلاش خود را کردند ولی تقدیر زندگی من چنین ترسیم شده بود و کاری از دست کسی بر نمی آمد و در سن 7 سالگی که باید وارد مدرسه می شدم که به خاطر جثه کوچکم خانواده ام سخت نگران بودند که مبادا دانش آموزان مدرسه مرا اذیت و تمسخر کنند و همین باعث شد که پدرم مرا به مدرسه حکمت (باغچه بان) ببرد و تا پنجم ابتدایی در این مدرسه تحصیلات خود را دنبال کردم.
وی گفت: با اصرار وارد مدرسه روزانه شدم و آنجا بود که متوجه شدم برخلاف جثه ام از هوش بالایی برخوردارم و با اصرار فراوان، خانواده ام را متقاعد کردم که همانند دیگر دانش آموزان به مدرسه روزانه (عادی) بروم که موفق هم شدم.
اسماعیلی افزود: گرچه ورود من به مدرسه روزانه مشکلاتی را در سر راهم قرار داد. تمسخر دانش آموزان و حتی معلم روبرو می شدم.
وی اظهار داشت: روزهای سختی را در مدرسه روزانه گذراندم و کم کم برایم عادی شد و بدون توجه به تمسخر دیگران فقط و فقط به درسم توجه می کردم تا اینکه دیپلم نقشه کشی معماری را گرفتم ولی از اجتماع به دور بودم و تنها چیزی که باعث می شد من به جامعه نزیک شوم ادامه دادن تحصیلاتم بود و با ورود به دانشگاه آزاد واحد دهلران توانستم ادامه تحصیل بدهم.
این جوان فعال اظهار داشت: پرداخت شهریه دانشگاه برایم بسیار سخت بود چون پدرم یک کارگر ساختمانی بود و وضعیت مالی مناسبی نداشتیم ولی با کمک خانواده ام و حمایت رئیس دانشگاه آزاد و کمک های نه چندان زیاد بهزیستی شهریه دانشگاه را پرداخت می کردم و موفق به اخذ مدرک کاردانی معماری شدم و در حال حاضر هم در کارشناسی عمران تحصیلات خود را ادمه می دهم و در ترم سوم هستم.
وی گفت: دانشگاه و تئاتر باعث آشتی جامعه با من و من با جامعه شد و با ورود به دانشگاه و کمک دوستان وارد دنیای هنر ( تئاتر ) شدم و آنجا بود که تغییر کردم و حضور در گروه های تئاتر دانشگاه باعث شد که دید من نسبت به جامعه عوض بشود و جامعه هم من را به عنوان یک فرد عادی بپذیرد و در بین جامعه محبوبیت پیدا کردم.
وی گفت: در طی این چهار سال حضور در تئاتر به جشنواره های متعددی راه پیدا کردم از جمله سه بار حضور در جشنواره بین المللی تئاتر فجر، جشنواره سراسری تئاتر خیابانی مریوان و دیگر جشنوارهای سراسری تئاتر صاحب چندین مقام تئاتر شده ام که دو جایزه اولی در جشنواره تئاتر معلولین منطقه ای زاگرس، بازیگری اول استانی معلولین، بازیگری ویژه جشنواره استانی بسیج،
مقام اول بازیگری استانی تئاتر شرهانی و در دوران دبیرستان هم در بازی در یک فیلم بنام (ویلچر) ایفای نقش کردم.
اسماعیلی در خصوص اشتغال خود افزود: باتوجه به اینکه من در رشته مهندسی عمران در حال گذراندن تحصیلات خود هستم دغدغه شغل دارم و چند بار با مدرک کاردانی برای آغاز کارم به چند اداره دولتی مراجعه کردم که با لحن بسیار بد به درخواست من جواب رد دادند.
وی افزود : چندین بار برای کارم به مسئولان شهرستان دهلران مراجعه کردم که در جواب گفتند اگر وام می خواهی شما را به بانک معرفی کنیم در حالی که مشکل اشتغال من با وام حل نمی شود و اگر هم با وام حل بشود خودم توان گرفتن وام را دارم و مشکل باید ریشه ای حل بشود.
وی در پایان اظهار امیدواری کرد که شرایط جامعه برای افرادی چون خودش که دچار معلولیتهای جسمی هستند اما توان بالای کاری دارند فراهم شود و مسئولان در این خصوص توجه بیشتری داشته باشند تا بر مشکلات ما افزوده نشود.
گفتگو: مجتبی کاور
نظر شما